Środki karne (art. 28 k.w.)

Zgodnie z art. 28 § 2 k.w. przewidziane w prawie wykroczeń środki karne można orzec jedynie wtedy, gdy są one przewidziane w przepisie szczególnym, a przy tym, gdy chodzi o obowiązek naprawienia szkody, jedynie - stosownie do art. 28 § 4 k.w. - w sposób określony w przepisie szczególnym.

Innymi słowy, przepis art. 28 § 2 k.w. wprowadza generalną zasadę, że każdy środek karny można orzec jedynie wtedy, gdy przepis szczególny go przewiduje. Brak natomiast takiego uregulowania w przepisie szczególnym uniemożliwia orzeczenie środka karnego przewidzianego w Kodeksie wykroczeń (zob. wyrok SN z dnia 28 sierpnia 2002 r., WK 28/02; wyrok SN z dnia 21 czerwca 2005 r., V KK 67/05).

Wyrok SN z dnia 29 stycznia 2014 r., IV KK 423/13

Standard: 26736 (pełna treść orzeczenia)

Kodeks wykroczeń bowiem w pełni i samodzielnie reguluje zasady odpowiedzialności za czyny stanowiące wykroczenia (pospolite). Przepisy tego kodeksu przewidują, że w razie zaistnienia okoliczności wyłączających ukaranie sprawcy możliwe jest jedynie orzeczenie przepadku przedmiotów (art. 28 § 3 k.w.). Poza tym nie ma na gruncie tej kodyfikacji innych środków o charakterze zabezpieczającym, a normy Kodeksu karnego nie mają tu w ogóle zastosowania.

Orzekając o umorzeniu postępowania w sprawie o wykroczenie, z powodu niepoczytalności sprawcy tego czynu, nie jest dopuszczalne stosowanie doń środków zabezpieczających przewidzianych dla takich sytuacji przez przepisy Kodeksu karnego, gdyż normy tego kodeksu nie mają zastosowania do spraw o wykroczenia, a odpowiedzialność za czyny będące wykroczeniami normuje w pełni Kodeks wykroczeń, który dopuszcza przy zaistnieniu okoliczności wyłączających ukaranie sprawcy jedynie możliwość orzekania przepadku przedmiotów (art. 28 § 3 k.w.).

Postanowienie SN z dnia 25 lutego 2004 r., II KK 393/03

Standard: 35469 (pełna treść orzeczenia)