Procesowe uprawnienia strażników leśnych

Strażnik leśny, działając w postępowaniu karnym na podstawie art. 47 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach, Dz.U. z 2014 r. poz. 1153, a także osoby określone w art. 48 tej ustawy, są uprawnieni do dołączenia do wnoszonego aktu oskarżenia wniosku o wydanie wyroku i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych w Kodeksie karnym, o którym mowa w art. 335 § 1 k.p.k.

Strażnik leśny może wnosić akty oskarżenia bez uzasadnienia, pomimo że art. 332 § 3 k.p.k., dopuszczający taką możliwość, wprost odwołuje się jedynie do wnoszonego oskarżenia przez Policję lub organy, o których mowa w art. 325d k.p.k., a więc wskazanych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości - uchwała z dnia 30 czerwca 2004 r., I KZP 10/04,

Co do uprawnień nieprokuratorskich oskarżycieli publicznych, dla których źródłem kompetencyjnym jest ustawa szczególna, a nie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 2003 r., decydujące znaczenie będzie miał zakres umocowania określony w poszczególnych ustawach. Ustawa o lasach z 1991 r. w sposób jednoznaczny określa, jakie uprawnienia przysługują strażnikowi leśnemu (a poprzez art. 48 - także innym, wymienionym w tym przepisie, osobom). Mogą oni, między innymi, wnosić i popierać akt oskarżenia. W tym sformułowaniu tkwi istota przyznanych uprawnień. Obejmują one sporządzenie i wniesienie aktu oskarżenia, a zatem czynności określone w Rozdziale 39 Kodeksu postępowania karnego i uprawnienie do jego popierania, więc takie procesowo określone czynności, które zmierzają do zrealizowania wobec oskarżonego odpowiedzialności karnej za zarzucany w akcie oskarżenia czyn.

W odniesieniu do szeroko rozumianego wniesienia aktu oskarżenia, obejmującego sporządzenie aktu oskarżenia, nie może budzić wątpliwości, że do strażników leśnych zastosowanie znajdą art. 331 § 1, art. 333 § 2 i 4 k.p.k., w których mowa jest o prokuratorze, a nie o oskarżycielu publicznym. Co więcej, przepisy te znajdą zastosowanie nie tylko wobec strażników leśnych i innych, ustawowo powołanych nieprokuratorskich oskarżycieli publicznych, ale także wobec nieprokuratorskich oskarżycieli publicznych, wskazanych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 2003 r., i to pomimo tego, że wobec żadnego z tych organów nie zamieszczono, ani w ustawach szczególnych, ani w rozporządzeniu, czy tym bardziej w Kodeksie postępowania karnego, przepisu na wzór art. 325i § 3 k.p.k., w którym ustawodawca miałby w sposób wyraźny wskazywać, że uprawnienia prokuratora przewidziane w tych przepisach mają zastosowanie także do nieprokuratorskich oskarżycieli publicznych. Ponadto w jedynym wypadku, gdy ustawodawca w Rozdziale 39 Kodeksu postępowania karnego posługuje się określeniem "oskarżyciel publiczny", czyni to nie w odniesieniu do fazy sporządzania aktu oskarżenia i jego przesłania (wniesienia) do sądu, ale do fazy zaraz po tym następującej.

Uchwała SN z dnia 24 czerwca 2015 r., I KZP 3/15

Standard: 26015 (pełna treść orzeczenia)