Niedopuszczalność zażalenia na wezwanie do uzupełnienia wniosku o wznowienie (art. 545 k.p.k.)

Wezwanie strony na podstawie art. 120 § 1 k.p.k. do uzupełnienia wniosku o wznowienie postępowania przez jego sporządzenie i podpisanie przez adwokata albo radcę prawnego oraz przez uiszczenie należnej opłaty nie jest decyzją podlegającą zaskarżeniu. Decyzja taka bowiem (zarządzenie) nie zamyka "bezwarunkowo" (por. postanowienie SN z dnia 21 czerwca 1996 r., V KZ 16/96) drogi do wydania wyroku w postępowaniu wznowieniowym (a ustawa nie stanowi inaczej - art. 459 § 1 in fine k.p.k.), gdyż braki mogą być przez stronę uzupełnione w terminie określonym w art. 120 § 2 k.p.k. lub też usunięte w inny sposób (np. przez zwolnienie od opłaty), nie dotyczy środka zabezpieczającego, a wreszcie środek odwoławczy nie jest przewidziany w przepisie art. 120 k.p.k. (art. 459 § 2 k.p.k.) - tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 marca 2005 r., II KZ 5/05.

W tym stanie rzeczy jedyną możliwą do podjęcia w zaskarżonym zarządzeniu decyzją, stosownie do treści art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k., była odmowa przyjęcia zażalenia jako niedopuszczalnego z mocy ustawy.

Postanowienie SN z dnia 17 stycznia 2008 r., V KZ 83/07

Standard: 25463