Niecelowe przywrócenie do pracy ze względu na konfliktowość z pracodawcą i pracownikami (art. 45 § 2 k.p.)

Częstymi przyczynami nieuwzględniania roszczeń o przywrócenie do pracy z uwagi na przesłankę niecelowości są cechy osobowościowe pracownika (jego konfliktowość, skłócenie z innymi pracownikami lub przełożonymi) i to o takim nasileniu, że nie sprzyjają one atmosferze pracy i są uciążliwością dla załogi oraz jej kierownictwa.

Konflikt z przełożonymi lub współpracownikami musi być zawiniony przez pracownika i na tyle poważny, że wymusza podejmowanie przez pracodawcę działań mających przywrócić w zakładzie porządek i dyscyplinę pracy (wyroki SN: z dnia 3 kwietnia 1997 r., I PKN 63/97; z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 347/97; z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 110/99).

Wyrok SN z dnia 22 września 2020 r., I PK 197/19

Standard: 59395 (pełna treść orzeczenia)

Groźba przyszłych naruszeń obowiązków pracowniczych przemawia za niecelowością przywrócenia pracownika do pracy.

Sytuacja konfliktowa w zakładzie pracy może powodować uznanie przywrócenia do pracy za niecelowe lub niemożliwe (zob. wyrok SN z dnia 1 grudnia 1999 r., I PKN 422/99), przy czym w powołanej sprawie konflikt miał miejsce na linii pracownik – pracodawca i powstał na tle zbyt ogólnie podanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. W innym orzeczeniu zwrócono uwagę, że niecelowość przywrócenia o pracy wynika z działań pracownika inicjujących konflikt w środowisku pracy (zob. wyrok SN z dnia 10 października 2000 r., I PKN 66/00).

Brak prawidłowej współpracy między pracodawcą a pracownikiem oraz brak zaufania pracodawcy do pracownika nie uzasadniają oceny, że przywrócenie pracownika do pracy byłoby niecelowe (art. 45 § 2 k.p.), jeżeli konfliktowa sytuacja nie została zawiniona wyłącznie przez niego, a przyczyny konfliktu leżą przede wszystkim po stronie pracodawcy (zob. wyrok SN z dnia 21 września 2001 r., I PKN 627/00). Stąd zasadne jest stwierdzenie czy powrót pracownika do pracy zaostrzyłby istniejący konflikt i nie sprzyjał współpracy załogi z uwagi na jego głębię oraz liczbę jego uczestników (por. wyrok SN z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 168/99). Z kolei w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2011 r., I PK 21/11 zasygnalizowano, że pracownik pozostaje co do zasady członkiem mniejszego lub większego zespołu współpracowników i wymagane są co najmniej poprawne jego relacje z tym zespołem. Umiejętność ich zbudowania lub utrzymania pozostaje istotna dla pracodawcy, umożliwia przecież prawidłowe funkcjonowanie. Nie można zatem odrzucać całkowicie tego elementu oceny zachowań pracownika, także przy ustalaniu, czy przywrócenie do pracy pozostaje celowe.

Postawa nauczyciela przedszkola, a więc osoby pracującej z najmłodszymi dziećmi wymaga szczególnego doboru metod pracy. Nie ma w niej miejsca na własne eksperymenty (przeprowadzanie ankiet wśród rodziców dzieci o określonej treści), a wszelkie „nowości” winny być co najmniej konsultowane z dyrekcją szkoły. Zaangażowanie się w pracę szkoły nie zwalnia z obowiązku trzymania się procedur a „dobry pedagog”, to osoba ważąca interesy swoich podopiecznych w szerokim spektrum. Stąd od takiego pracownika wymaga się, by ów potrafił dostrzec własne niedociągnięcia nawet gdy są błahe, potrafił ustosunkować się do nich czy też wręcz przyznać do pojedynczych uchybień, co z kolei przyczyni się do wzrostu dobrych obyczajów, jako standardu pracy w jednostkach oświaty. Zachowana w ten sposób równowaga sprzyjać będzie prawidłowej realizacji obowiązków pracowniczych, dobrej atmosferze w środowisku pracy oraz pogłębianiu wzajemnego zaufania, niezbędnego w przypadku pracy z małoletnimi dziećmi.

Wszczęte postępowania w odniesieniu do nauczyciela, w tym także postępowania karne o znęcanie się nad dziećmi, nie potwierdziły zgłaszanych uchybień czy też wręcz czynów przestępczych. W tej sytuacji reakcja obronna nauczyciela i złożenie prywatnego aktu oskarżenia przeciwko rodzicom niektórych dzieci nie może być poczytywane przez pryzmat osobowości konfliktowej powódki.

Wyrok SN z dnia 15 maja 2019 r., II PK 20/18

Standard: 59667 (pełna treść orzeczenia)

Częstymi przyczynami nieuwzględniania roszczeń o przywrócenie do pracy z uwagi na przesłankę niecelowości są cechy osobowościowe pracownika (jego konfliktowość, skłócenie z innymi pracownikami lub przełożonymi) i to o takim nasileniu, że nie sprzyjają one atmosferze pracy i są uciążliwością dla załogi oraz jej kierownictwa.

Konflikt z przełożonymi lub współpracownikami musi być zawiniony przez pracownika i na tyle poważny, że wymusza podejmowanie przez pracodawcę działań mających przywrócić w zakładzie porządek i dyscyplinę pracy (wyroki SN z dnia 3 kwietnia 1997 r., I PKN 63/97; z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 347/97; z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 110/99).

Wyrok SN z dnia 9 kwietnia 2019 r., II PK 339/17

Standard: 61068 (pełna treść orzeczenia)