Uchylenie lub zmiana wyroku o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności ( art. 149 k.k.s.)

To, że Kodeks karny skarbowy nie zawiera odrębnego uregulowania co do wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, nie pozwala jeszcze na stwierdzenie, że nie ma żadnych podstaw do ograniczenia możliwości korzystania z tego nadzwyczajnego środka w tym postępowaniu. Takie ograniczenie można wyprowadzić z treści art. 149 § 1 KKS, który na zasadzie przepisu lex specialis w stosunku do unormowania zawartego w art. 438 KPK określa możliwy zakres zaskarżenia zwykłym środkiem odwoławczym wyroku zezwalającego na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności (zob. J. Zagrodnik w: L. Wilk, J. Zagrodnik, Kodeks karny skarbowy, komentarz, Warszawa 2007, s. 726).

Zgodnie z art. 149 § 1 KKS wyrok taki podlega uchyleniu lub zmianie w postępowaniu odwoławczym tylko wtedy, gdy sąd orzekł: 1) tytułem grzywny kwotę inną niż uiszczona przez sprawcę, 2) przepadek przedmiotów lub uiszczenie ich równowartości pieniężnej w zakresie nieobjętym zgodą sprawcy. Przepis art. 149 § 1 KKS nie wyłącza stosowania w postępowaniu odwoławczym przepisów o bezwzględnych powodach odwoławczych, a takie mogą skutkować wznowieniem postępowania z urzędu na podstawie art. 542 § 3 k.kp.k., natomiast jednoznacznie wyklucza możliwość uchylenia lub zmiany wyroku zezwalającego na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności w granicach konsensusu osiągniętego przez finansowy organ dochodzenia i sprawcę. Takie ograniczenie aktualizuje problem czy nadzwyczajny środek zaskarżenia jakim jest wznowienie postępowania, może opierać się na podstawach, które nie mogą prowadzić do wzruszenia wyroku w drodze zwykłego środka zaskarżenia.

Postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 kwietnia 2016 r., II AKz 107/16

Standard: 24683 (pełna treść orzeczenia)