Naruszenie regulaminu, porządku, dyscypliny pracy, zasad współżycia społecznego

Skarżący wielokrotnie samowolnie naruszył regulamin, porządek i dyscyplinę pracy, "wychodząc poza teren zakładu pracy" w czasie pracy lub w czasie przerw w pracy zaliczanych do czasu pracy. O takich przypadkach samowolnego i umyślnego naruszenia regulaminu pracy przełożeni rozmawiali ze skarżącym co najmniej "kilkanaście" razy, ostrzegając go przed konsekwencjami służbowymi tego typu powtarzających się deliktów regulaminowych, które były podłożem "ustnych upomnień", a następnie uzasadnieniem prawomocnego zastosowania pisemnej kary porządkowej upomnienia oraz dwukrotnych negatywnych ocen dyscypliny pracy skarżącego.

Miarodajnie ustalone umyślne, uporczywe, wielokrotne i lekceważące nieprzestrzeganie przez skarżącego regulaminowych i porządkowych zaleceń przełożonych za liczne samowolne opuszczanie siedziby w godzinach urzędowania pozwanego Urzędu mogło stanowić nawet przyczynę niezwłocznego rozwiązania z nim stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w związku z art. 25 ust. 1 i art. 43 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych.

Każde wyjście z miejsca pracy w czasie pracy (art. 128 k.p.), w tym w czasie przerw w pracy wliczanych do czasu pracy (art. 134 k.p.), dokonane bez powiadomienia, zgody lub akceptacji pracodawcy, w tym bez odnotowania w tzw. służbowej książce wyjść z pracy, może być ocenione jako naruszające postanowienia regulaminu i porządku pracy oraz zachowanie uzasadniające zastosowanie negatywnych rygorów (sankcji) prawa pracy.

Także korzystanie z innej przerwy niewliczanej do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, z przeznaczeniem na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych (art. 141 k.p.) nie może obyć się bez regulacji układowej, regulaminowej lub umownej, z której wynika czas, cel i miejsce wykorzystania przerw w pracy niezaliczanych do czasu pracy.

Wyrok SN z dnia 16 marca 2017 r., I PK 124/16

Standard: 24221 (pełna treść orzeczenia)

Zakłócenie spokoju i porządku w miejscu pracy oraz lekceważące i aroganckie wypowiedzi w stosunku do pełnomocnika pracodawcy, kwestionowanie jego kompetencji, odmowa wykonania polecenia oraz samowolne zabranie kluczy, pieczątek i dokumentów pracodawcy, stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 KP.

Wyrok SN z dnia 11 czerwca 1997 r., I PKN 202/97

Standard: 26514 (pełna treść orzeczenia)

Zakłócenie przez pracownika - na terenie zakładu pracy także poza czasem pracy tego pracownika - spokoju i ustalonego porządku w dziedzinie ochrony zakładu i jego mienia jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych i uzasadnia rozwiązanie przez zakład pracy z takim pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Wyrok SN z dnia 20 marca 1979 r., I PRN 23/79

Standard: 31527 (pełna treść orzeczenia)