Wypowiedzenie pracownikom zatrudnionym na stanowiskach kierowniczych lub samodzielnych

Utrata zaufania do pracownika może uzasadniać wypowiedzenie definitywne umowy o pracę nawet wtedy, gdy zachowanie pracownika nie nosi cech zawinienia, jeżeli w konkretnych okolicznościach sprawy przyczyna ta jest usprawiedliwiona w tym znaczeniu, że od pracodawcy nie można wymagać, by nadal darzył pracownika niezbędnym zaufaniem (por. wyrok SN z dnia 7 września 1999 r., I PKN 257/99). Ta linia orzecznictwa ma szczególne odniesienie do przypadku utraty zaufania do pracownika zajmującego stanowisko kierownicze, wobec którego z racji pełnionych i godziwie opłacanych funkcji stosuje się ostrzejsze kryteria oceny stawianych mu wymagań i oczekiwań w zakresie szczególnie starannego wypełniania kierowniczych i pracowniczych powinności dbania o dobro pracodawcy (por. wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2000 r., I PKN 1/00).

Wyrok SN z dnia 4 marca 2009 r., II PK 202/08

Standard: 60942 (pełna treść orzeczenia)

Pracownik, któremu powierza się określone stanowisko i stawia określone wymagania powinien być oceniany z punktu widzenia wyznaczonych mu obowiązków i wymagań (por. wyrok z dnia 10 listopada 1998 r., I PKN 428/98), zaś negatywna ocena pracownika, który wskutek niedostatecznego przygotowania zawodowego i praktycznego nie potwierdził zakładanej przez pracodawcę przydatności do pełnienia funkcji kierowniczej, stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia warunków pracy tym bardziej, że przy ocenie pracy pracowników zajmujących kierownicze stanowiska pracy należy stosować ostrzejsze kryteria (por. wyrok z dnia 17 lutego 1998 r., I PKN 502/97).

Długotrwała, usprawiedliwiona chorobą nieobecność pracownika w pracy z reguły jest przyczyną uzasadniającą dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, albowiem pracownik nie świadcząc pracy, nie realizuje celu zamierzonego przez pracodawcę przy zawieraniu umowy. Dotyczy to w szczególności pracownika zajmującego stanowisko kierownicze, gdyż dla zapewnienia wykonania zadań związanych z powierzoną mu funkcją niezbędne jest zapewnienie zastępstwa osoby nieobecnej (por. wyroki z dnia 3 kwietnia 1997 r., I PKN 327/97 oraz z dnia 16 maja 2001 r., I PKN 608/00).

Wyrok SN z dnia 11 lutego 2005 r., I PK 178/04

Standard: 44906 (pełna treść orzeczenia)

Sformułowanie „utrata zaufania” w odniesieniu do osoby na stanowisku kierowniczym, mającym dostęp do wszystkich informacji, której znana jest przynajmniej część z długiej listy zarzutów stawianych mu przez pracodawcę, wystarcza do uznania, że taki sposób wskazania przyczyny nie narusza art. 30 § 4 KP. Zaufanie bowiem to możliwość polegania na kimś. Postępowanie powoda nie dawało pracodawcy pewności, że może on na nim polegać i powód o tym wiedział.

Wyrok SN z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 175/99

Standard: 59740 (pełna treść orzeczenia)