Kradzież z włamaniem na wolnej nieograniczonej przestrzeni

Jak przyjmuje się konsekwentnie w orzecznictwie sądów, jednym ze znamion przestępstwa kradzieży z włamaniem pozostaje zawsze działanie polegające na usunięciu przez sprawcę przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia utrudniającym dostęp do jego wnętrza (tak między innymi Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2014 r., II KK 259/13).

Warunek, by pokonana przy dokonywaniu przestępstwa przeszkoda stanowiła element pomieszczenia czy przestrzeni zamkniętej, z której wnętrza dokonuje sprawca zaboru cudzej rzeczy ruchomej, pozostaje niezbędny do przypisania oskarżonemu przestępstwa kradzieży z włamaniem.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów istotą kradzieży z włamaniem pozostaje zawsze takie działanie, które pokonanie przeszkody wiąże z uzyskaniem przez sprawcę dostępu do zamkniętej przestrzeni zabezpieczonej przeszkodą materialną, którą sprawca pokonuje, by dokonać zaboru cudzej rzeczy ruchomej. To właśnie znamię nakazuje także konsekwentnie w orzecznictwie sądów kwalifikować czyny związane z pokonaniem zabezpieczenia bez uzyskania dostępu do zamkniętej przestrzeni, jako przestępstwa kradzieży w typie podstawowym.

Modelowym wręcz przykładem pozostaje dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia roweru zabezpieczonego przed kradzieżą kłódką, czy też linką zaopatrzoną w zamek szyfrowy. Czyny polegające na przełamaniu zabezpieczenia roweru przed kradzieżą poprzez przecięcie linki zabezpieczającej rower, który nie znajduje się w pomieszczeniu zamkniętym powszechnie kwalifikowane są jako przestępstwa kradzieży zwykłej z art. 278 § 1 k.k. (bądź w zależności od wysokości szkody jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.).

Przytoczona wyżej linia orzecznicza znalazła wyraz w szeregu orzeczeń Sądu Najwyższego w których jako znamię kradzieży z włamaniem wymienione zostało uzyskanie dostępu do zamkniętej przestrzeni (między innymi wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2013 r. V KK 280/12 Prok.i Pr.-wkł. 2013/7-8/6 oraz z dnia 18 grudnia 2002 r. III KKN 423/00).

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 października 2005 r. (II AKa 269/05 OSA 2007/6/27, KZS 2007/7-8/65) wskazano wprost: Pojęcie włamania jest rozumiane bardzo szeroko, gdyż do jego istoty należy wdarcie się do zamkniętego pomieszczenia. Jeszcze dobitniej, a przy tym nawiązując do wspomnianego wyżej przykładu wypowiedział się w tym względzie Sąd Najwyższy w Wyroku z dnia 9 września 2004 r. (V KK 144/04) stwierdzając jednoznacznie, że Włamanie nigdy nie było utożsamiane z samym pokonaniem przez sprawcę zabezpieczenia mienia przed zaborem, jeśli mienie to nie znajdowało się w zamkniętym pomieszczeniu i jeśli działanie sprawcy nie polegało na przeniknięciu do tego pomieszczenia.

W doktrynie podkreślano natomiast, że nie ma kradzieży z włamaniem w wypadkach, gdy przedmiot wykonawczy jest położony wśród wolnej nieograniczonej przestrzeni, a zarazem nie tworzy sobą zamkniętego, zabezpieczonego przed zaborem pomieszczenia. Stosowanie mechanicznych zabezpieczeń przedmiotu przed kradzieżą niczego w tym względzie nie zmieniało, przykład zaś kradzieży roweru połączonego kłódką lub obejmą z jakimś trwałym urządzeniem wskazywano jako bez wątpienia niewypełniający znamion typu kradzieży z włamaniem. Z orzeczeniem tym koresponduje Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 1999 r. (V KKN 566/98, Prok.i Pr.-wkł. 1999/7-8/7) w którym wskazał tenże sąd, iż to, że obiektem kradzieży z włamaniem może być tylko pomieszczenie zamknięte wynika z istoty kradzieży z włamaniem. Analogicznie pojęcie kradzieży z włamaniem rozumiane jest w doktrynie prawa karnego.

Wyrok SO w Gliwicach z dnia 23 czerwca 2017 r., VI Ka 357/17

Standard: 23957 (pełna treść orzeczenia)