Poświadczenie nieprawdy przez pracownika banku

Nie może ulegać wątpliwości, że pracownik banku, działający w granicach kompetencji, jest osobą uprawnioną w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. do wystawiania dokumentów, którym przysługuje cecha zaufania publicznego, tak i oczywiste jest, że osoba działająca z upoważnienia banku do poświadczania okoliczności mających znaczenie prawne, choćby udzielonego w treści umowy, ma również przymiot osoby uprawnionej do wystawiania dokumentów. Przeciwne stanowisko w tej kwestii nie znajdowałoby uzasadnienia w wykładni językowej odnośnego znamienia przestępstwa określonego w art. 271 § 1 k.k., a pozostawałoby w kolizji z racjami ustawowymi, które legły u podstaw objęcia penalizacją zachowań godzących w przedmiot jego ochrony, tj. w wiarygodność dokumentów w obrocie prawnym.

Stwierdzenia te nie rozmijają się z tezami wywiedzionymi w powołanych w kasacji orzeczeniach Sądu Najwyższego. Wyłącza się w nich możliwość uznania za sprawcę występku określonego w art. 266 § 1 k.k. z 1969 r. (obecnie art. 271 § 1 k.k.) osoby, która składa oświadczenie o znaczeniu prawnym bez umocowania do wystawienia dokumentu, pochodzącego od uprawnionego podmiotu lub zawartego w przepisach prawa. W realiach niniejszej sprawy nie można natomiast zaprzeczyć, że oskarżona Krystyna P. poświadczała wydanie towaru kredytobiorcy, jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu w tym przedmiocie. Zasadnie zatem uznano w wyroku skazującym, że oskarżona wypełniła przypisanym jej działaniem także znamiona przestępstwa określonego w art. 271 § 3 k.k., przy przyjęciu, iż dopuściła się poświadczeń nieprawdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowych dla siebie i innych osób, a udział pozostałych oskarżonych sprowadzał się do zjawiskowej formy tego przestępstwa.

Wyrok SN z dnia 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00

Standard: 23870 (pełna treść orzeczenia)