Umowa o dystrybucję towarów; umowa dealerska; umowa wyłącznego przedstawicielstwa
Umowy nienazwane, mieszane i pozakodeksowe
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Istotą umowy dealerskiej, która łączyła pozwanego sprzedawcę z producentem (lub dystrybutorem) samochodów jest umocowanie sprzedawcy do sprzedaży na oznaczonym obszarze lub u oznaczonych odbiorców, na zasadzie wyłączności, dostarczanych mu towarów, przy czym sprzedaż odbywa się w imieniu tej osoby i na jej rzecz (wyrok SN z 14 stycznia 1997 r., I CKN 52/96).
Sprzedawca nie jest podmiotem tożsamym z producentem, nie tworzy z producentem „jednego organizmu”, a zatem nie można uznać, że „ponosi odpowiedzialność” za podstęp producenta; natomiast zagadnienie ewentualnej odpowiedzialności producenta nie jest przedmiotem niniejszego procesu.
Wyrok SN z dnia 3 lipca 2019 r., II CSK 306/18
Standard: 80836 (pełna treść orzeczenia)
Umowa łącząca strony była szczególnym rodzajem umowy nienazwanej, określanej w literaturze i orzecznictwie jako umowa o dystrybucję towarów, zwana także umową dealerską. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 stycznia 1997 r., I CKN 52/96 (OSNC 1997/6-7/78), umowa o dystrybucję towarów jest umową, w której określony przedsiębiorca umocowuje inną osobę do sprzedaży na oznaczonym obszarze lub u oznaczonych odbiorców, na zasadzie wyłączności dostarczonych jej towarów, przy czym sprzedaż odbywa się w imieniu tej osoby i na jej rzecz, ale często na warunkach określonych przez przedsiębiorcę i pod jego nadzorem.
Podstawowym obowiązkiem przedsiębiorcy jest dostarczanie dealerowi towarów i niezawieranie bezpośrednich umów sprzedaży z innymi osobami na obszarze objętym wyłącznością dealera. Do tego rodzaju umowy nie mają wprost zastosowania przepisy umowy dostawy, zawarte w art. 605 KC i następne KC, chociaż umowa dostawy także może być podstawą długotrwałego stosunku prawnego i gospodarczego.
Umowa dealerska w sposób istotny różni się od umowy dostawy przede wszystkim tym, że jej celem nie jest tylko periodyczne dostarczanie odbiorcy przez producenta określonych towarów za umówioną cenę, lecz przede wszystkim sprzedaż tych towarów przez odbiorcę w określony sposób, promujący je na oznaczonym obszarze lub u oznaczonych nabywców. Istotną różnicę między tymi umowami stanowi także i to, że przy umowie dostawy to odbiorca ma prawo do kontroli i nadzoru toku produkcji towarów ( art. 608 KC), podczas gdy przy umowie dealerskiej z reguły to producent kontroluje sposób sprzedaży towarów przez dealera i ustala jej zasady. Prawidłowe wykonanie umowy przez dealera wymaga dobrej współpracy producenta, przede wszystkim powstrzymania się od bezpośredniej sprzedaży towarów objętych umową u odbiorców dealera.
Wyrok SO w Łodzi z dnia 25 lipca 2016 r., X GC 444/16
Standard: 37719 (pełna treść orzeczenia)