Krąg podmiotów zagrożonych niewypłacalnością w rozumieniu art. 300 § 1 k.k., odpowiedzialność nieprzedsiębiorców
Usuwanie, ukrywanie, zbywanie, darowanie, niszczenie, obciążanie albo uszkadzanie składników swojego majątku (art. 300 § 1 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Także w okresie przed 25 maja 2019 r., tj. kiedy to nazwa tytułu Rozdz. XXXVI ograniczała się jedynie do przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu, a nie wskazywała na przestępstwa przeciwko interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym, podmiotem przestępstwa z art. 300 § 1 k.k. mógł być sprawca nie prowadzący tempore criminis działalności gospodarczej (tak: uchwała SN z dnia 20 listopada 2000 r., I KZP 31/00).
To, że ostatecznie doszło do pokrzywdzenia podmiotu będącego osobą fizyczną a sprzedaż nieruchomości nastąpiła w czasie, kiedy skazany zakończył prowadzenie działalności gospodarczej jest kwestia wtórną, która nie rzutuje na wyczerpanie przez skazanego kompletu znamion czynu zabronionego określonego w art. 300 § 1 k.k.
Jak już to zasygnalizowano, brak jest podstaw do zawężania kręgu podmiotów omawianego przestępstwa przez pryzmat określenia tytułu rozdziału, w którym znajduje się dany typ czynu zabronionego. Przepis art. 300 § 1 k.k. verba legis nie zawiera znamienia określającego indywidualną cechę podmiotu przestępstwa ani też nie dookreśla szczególnego statusu wierzyciela jako osoby mającej prowadzić działalność gospodarczą, a to literalne brzmienie danego unormowania powinno być podstawą dla rekonstrukcji znamion danego typu czynu zabronionego. Odwoływanie się do rodzajowego przedmiotu ochrony w procesie wykładni ma co do zasady jedynie charakter pomocniczy i może doniosłe w przypadku występujących wątpliwości interpretacyjnych na gruncie danego przepisu.
Wyrok SN z dnia 20 marca 2024 r., IV KK 32/24
Standard: 79063 (pełna treść orzeczenia)
Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska skarżącego, iż przepis art. 300 § 1 i 3 k.k. dotyczy wyłącznie podmiotów będących przedsiębiorcami. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że literalne brzmienie przepisu art. 300 k.k. wskazuje na to, że ustawodawca nie różnicuje wierzytelności podlegających ochronie ze względu na źródło ich powstania, ani też nie wskazuje na związek wierzytelności z działalnością gospodarczą. Ta ostatnia kwestia wprawdzie faktycznie spotyka się z rozbieżnymi poglądami w doktrynie i orzecznictwie, z których jeden opowiada się za stosowaniem przepisu art. 300 k.k. bez względu na związek wierzytelności z działalnością gospodarczą ( vide: uchwała SN z dnia 26 listopada 2003 roku, I KZP 32/03; wyrok SN z dnia 15 czerwca 2004 roku, II KK 38/03; postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2013 roku, I KZP 22/12), a drugi wymaga jego istnienia ze względu na dobro rodzajowe chronione w rozdziale XXXVI Kodeksu Karnego (vide: wyrok SA we Wrocławiu z dnia 27 października 2011 roku, II AKa 261/11).
Sąd odwoławczy podziela i aprobuje pierwszy ze wskazanych poglądów
Wyrok SO w Poznaniu z dnia 3 stycznia 2017 r., XVII Ka 794/16
Standard: 23378 (pełna treść orzeczenia)