Stwierdzenie prawomocności orzeczenia

W art. 364 k.p.c. ustawodawca określił tryb postępowania, w którym może dojść do stwierdzenia prawomocności orzeczenia. Trzeba zauważyć, że poza tym trybem, istnieje konieczność zbadania, czy i kiedy orzeczenie stało się formalnie prawomocne przesłankowo, między innymi w celu ustalenia, czy może mu być nadana klauzula wykonalności albo czy możliwe jest stwierdzenie upadku zabezpieczenia roszczenia, o którym rozstrzygnięto w wyroku, w warunkach określonych w art. 744 i 754[1] k.p.c.

Przed stwierdzeniem prawomocności orzeczenia trzeba ustalić, czy orzeczenie w ogóle podlega zaskarżeniu zwykłym środkiem zaskarżenia, a jeśli tak, to kto jest legitymowany do jego wniesienia, w jakiej dacie rozpoczął się bieg terminu do wniesienia środka zaskarżenia dla każdego z uprawnionych i kiedy minął termin wypadający najpóźniej. Jeśli w wyznaczonym w taki sposób przedziale czasu od orzeczenia nie został wniesiony żaden środek zaskarżenia, to sąd może niewątpliwie stwierdzić jego prawomocność. Nie oznacza to oczywiście, że ten atrybut nie zostanie następnie odjęty orzeczeniu wskutek przywrócenia terminu do wniesienia środka zaskarżenia (por. uchwałę SN z 16 lutego 1959 r., I CO 37/58,) albo wskutek uwzględnienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia od tego orzeczenia.

Uchwała SN z dnia 18 października 2013 r., III CZP 64/13

Standard: 22502 (pełna treść orzeczenia)

Stwierdzenie prawomocności orzeczenia na podstawie art. 364 § 1 k.p.c. ma charakter wyłącznie deklaratywny i w żadnej mierze nie wpływa na datę rzeczywistego uprawomocnienia się orzeczenia (por. wyrok SN z 5 lipca 2002 r., III CKN 657/00).

Uchwała SN z dnia 14 listopada 2012 r., III CZP 70/12

Standard: 56006 (pełna treść orzeczenia)