Pozaumowna, z mocy prawa podstawa stosunku alimentacyjnego

Treść obowiązku wynikającego ze stosunku alimentacyjnego wprawdzie określa ustawa, w której przewidziano, że zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.), jednak nie ma przeszkód, aby obowiązek świadczenia został skonkretyzowany w umowie, ugodzie sądowej albo w orzeczeniu sądowym (argument z art. 138 k.r.o.).

Stosunek alimentacyjny nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych stosunków prawnych, które powstają z mocy samego prawa i mają pozaumowną podstawę. W tej grupie można przykładowo wymienić obowiązek naprawienia szkody, wydania bezpodstawnego wzbogacenia a także pokrycia zachowku. Świadczenia składające się na każdy z tych obowiązków wymagają konkretyzacji w umowie, choćby zawartej w sposób dorozumiany, ewentualnie w ugodzie sądowej, albo w orzeczeniu sądowym, a zasady ustalania treści tych świadczeń zostały w sposób szczegółowy uregulowane przez ustawę (art. 361–363, art. 406 i art. 991-997 k.c.).

Uchwała SN z dnia 4 grudnia 2013 r., III CZP 85/13

Standard: 22027 (pełna treść orzeczenia)