Dopuszczalność zażalenia w postępowaniu egzekucyjnym (art. 767[4] § 1 k.p.c.)

Skoro postępowanie określone w art. 598[16] k.p.c. nie jest postępowaniem egzekucyjnym, do zażalenia przewidzianego w § 3 tego przepisu nie ma zastosowania wynikająca z art. 767[4] § 1[1] k.p.c. zasada rozpoznawania zażaleń przez inny skład sądu pierwszej instancji.

Uchwała SN z dnia 25 lutego 2021 r., III CZP 17/20

Standard: 49346 (pełna treść orzeczenia)

Kwestię dopuszczalności zażalenia w postępowaniu egzekucyjnym reguluje art. 767[4] § 1 k.p.c., zgodnie z którym zażalenie na postanowienie sądu przysługuje w wypadkach wskazanych w ustawie. Do wypadków tych należy zaliczyć przepisy części trzeciej kodeksu postępowania cywilnego, w których ustawodawca wyraźnie przewidział dopuszczalność zażalenia na konkretne postanowienia sądu pierwszej 3 instancji (np. art. 768, 770, 828, 859, 908 § 1, 998 S 2, 1028 § 3, 1061 § 2 k.p.c.), a ponadto art. 394 § 1 k.p.c., znajdujący odpowiednie zastosowanie w postępowaniu egzekucyjnym (art. 13 § 2 k.p.c.).

Na podstawie art. 394 § 1 k.p.c. zażalenie przysługuje na postanowienia kończące postępowanie egzekucyjne oraz na postanowienia wskazane w pkt 1 — 12 tego przepisu, jeżeli mogą być wydane w tym postępowaniu (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 1969 r., III CZP 83/69, OSNCP 1970, nr 6, poz. 105 i z dnia 22 maja 2013 r., III CZP 28/13, OSNC 2014, nr 1, poz. 3).

Do przepisów części trzeciej kodeksu postępowania cywilnego, w których ustawodawca wyraźnie przewidział dopuszczalność zażalenia na konkretne postanowienie sądu należy m.in. art. 770 k.p.c.

Uchwała SN z dnia 14 września 2016 r., III CZP 37/16

Standard: 21870 (pełna treść orzeczenia)