Czek jako przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa z art. art. 310 § 1 i 2 k.k.
Przedmioty czynności wykonawczej przestępstwa z art. 310 k.k.
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jeżeli sprawca wie, jest pewny, że puszcza w obieg podrobiony czek, wówczas dopuszcza się czynu z art. 310 § 2 k.k. w zamiarze bezpośrednim, jeżeli natomiast przewiduje, iż czeki mogą być podrobione i mimo tego puszcza je w obieg, wówczas jego zamiar należy ocenić jako ewentualny.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 3 lipca 2013 r., II AKa 204/13
Standard: 79455 (pełna treść orzeczenia)
Czek podróżniczy, na którym brak podpisów osoby uprawnionej, może stanowić dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej w rozumieniu art. 310 § 1 k.k. (art. 227 § 1 k.k. z 1969 r.).
Osoba posiadająca falsyfikat czeku podróżniczego i – co szczególnie istotne – mająca niczym nieskrępowaną możność złożenia na nim dwóch identycznych podpisów, spełnia wszelkie wymogi, by na jego podstawie otrzymać określoną kwotę pieniężną. Oczywiste pozostaje, że ustawowy termin „dokument uprawniający” nie jest tożsamy z pojęciem „dokument umożliwiający”. Nie ulega zatem kwestii, że uprawnienie zawarte w danym dokumencie może być uzależnione od innych jeszcze wymo-gów. Ważne jest, że bez posiadania tego dokumentu realizacja inkorporo-wanego w nim prawa nie byłaby możliwa. Inaczej mówiąc, to właśnie czek podróżniczy jest bezpośrednią podstawą dla realizacji przez określoną osobę uprawnienia do otrzymania sumy pieniężnej, a konieczność podjęcia przez nią dodatkowej czynności (zresztą bardzo prostej, bo polegającej na złożeniu podpisu) nie powinna przesądzać o niemożności zakwalifikowania wytworzenia imitacji takiego dokumentu (nie opatrzonego jeszcze podpisami) jako dokonania przestępstwa z art. 227 § 1 k.k. z 1969 r. (obecnie art. 310 § 1 k.k.). Kolejny raz podkreślić trzeba, że to już w samym czeku podróżniczym, jeszcze nie podpisanym, tkwi, mogące stanowić podstawę otrzymania sumy pieniężnej, uprawnienie, które następnie – w wyniku uzupełnienia dokumentu – ulega jedynie konkretyzacji.
Od dawna w judykaturze czeki podróżnicze traktowano jako papiery wartościowe (zob. uchwała SN (7) z dnia 30 września 1998 r., I KZP 3/98) i przyjmowano, że wszystkie czeki, bez względu na sposób oznaczenia osoby uprawnionej, stanowią dokumenty uprawniające do otrzymania sumy pieniężnej (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2002 r., I KZP 34/01).
W literaturze prawniczej – przy analizie prawnego charakteru weksla in blanco, który w orzecznictwie uznano za dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej (zob. uchwała SN z dnia 21 marca 2007 r., I KZP 2/07) – wyrażono stanowisko, że do przyjęcia kwalifikacji z art. 310 § 1 k.k. wystarczające jest, aby uprawnienie do uzyskania sumy pieniężnej miało charakter co najmniej potencjalny, a więc by jego ostateczna realizacja mogła być uzależniona od konieczności spełnienia przez uprawnionego dodatkowych warunków
Postanowienie SN z dnia 19 listopada 2009 r., III KK 153/09
Standard: 42347 (pełna treść orzeczenia)
Nie można podzielić poglądu, jakoby czek na własne zlecenie był środkiem płatniczym i z tego względu podlega ochronie art. 310 § 1 kk.
Wyrok SN z dnia 14 marca 2002 r., V KKN 366/01
Standard: 81558 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 35280 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 82777 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 21348 (pełna treść orzeczenia)