Powództwo organu kontroli skarbowej o ustalenie stosunku prawnego (art. 189[1] k.p.c. i 199a § 3 O.p.)
Pozew (art. 186[1] - 205 k.p.c.) Zakres obowiązku podatkowego (art. 1 u.p.c.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W przypadku sporu między podatnikiem a organami podatkowymi co do charakteru czynności, tj. czy istniał stosunek wekslowy, czy umowa pożyczki, należy rozważyć skorzystanie z wystąpienia do sądu powszechnego o ustalenie rzeczywistej treści stosunku prawnego łączącego strony (art. 199a § 3 o.p.).
Wyrok WSA z dnia 11 maja 2016 r., I SA/Bd 931/15
Standard: 87291 (pełna treść orzeczenia)
Wprowadzenie do kodeksu postępowania cywilnego art. 189[1] nastąpiło w związku z uregulowaniem przyjętym w art. 199a § 3 Ordynacji podatkowej przewidującym, że jeżeli z dowodów zgromadzonych w toku postępowania podatkowego wynikają wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe, to organ podatkowy występuje do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa.
Organami kontroli skarbowej są m.in.: minister właściwy do spraw finansów publicznych, Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej oraz dyrektor urzędu kontroli skarbowej (art. 8 ustawy z 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej, tekst jedn.: Dz.U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214 ze zm.).
Organami podatkowymi są m.in.: naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego, wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta, marszałek województwa, dyrektor izby skarbowej, dyrektor izby celnej, samorządowe kolegium odwoławcze, minister właściwy do spraw finansów publicznych (art. 13 Ordynacji podatkowej).
Sąd Najwyższy w wyroku z 28 stycznia 2010 r. , IV CSK 261/09 stwierdził, że dyrektor urzędu kontroli skarbowej ma samodzielną legitymację czynną do występowania w sprawie określonej w art. 189[1] k.p.c. oraz wskazał, że organ kontroli skarbowej, wytaczając powództwo pozostaje ze stroną pozwaną wyłącznie w administracyjnym stosunku prawa podatkowego, wynikającym z publicznej, a nie cywilnej natury zobowiązania.
Działanie organu kontroli w sferze imperium stanowi uzasadnienie dla jego samodzielnej pozycji w procesie cywilnym. W tym przypadku Skarb Państwa nie jest stroną zakwestionowanej umowy cywilnoprawnej, ale ma status „władzy” podatkowej (zob. też wyrok SN z 18 stycznia 2013 r., IV CSK 322/12 oraz uchwałę SN z 25 stycznia 1995 r., III CZP 176/94).
Postanowienie SN z dnia 8 października 2014 r., II CSK 781/13
Standard: 45373 (pełna treść orzeczenia)