Wprowadzenie do obrotu środka zastępczego (art. 52a u.p.n.)

Przedmiotem deliktu administracyjnego z art. 52a jest już samo wytwarzanie lub wprowadzanie do obrotu tzw. dopalaczy, podczas gdy penalizacji na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. podlega wytwarzanie lub wprowadzanie do obrotu szkodliwych dla zdrowia substancji i środków spożywczych, które z uwagi na swoją wadliwą jakość stwarzają zagrożenie dla życia lub zdrowia konsumentów. W obu przepisach chodzi zatem o odrębne zespoły znamion (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 lipca 2018 r., II AKa 143/18, niepubl.).

Nie można uznać, aby przepis art. 52a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii stanowił lex specialis w stosunku do art. 165 § 1 pkt 2 k.k. (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 22 listopada 2017 r., II AKa 170/17).

Nie jest wykluczony zbieg odpowiedzialności karnej i administracyjnej.

Należy tu przywołać stanowisko Trybunału Sprawiedliwości wyrażone ostatnio na gruncie przewidującego zakaz ne bis in idem art. 50 Karty praw podstawowych. Trybunał uznał, że przepis ten nie sprzeciwia się przepisom krajowym, na podstawie których można wszcząć postępowanie karne przeciwko osobie z tytułu braku zapłaty podatku od wartości dodanej należnego w ustawowych terminach, podczas gdy na tę samą osobę za ten sam czyn nałożono już niepodlegającą zaskarżeniu sankcję administracyjną o charakterze karnym w rozumieniu tegoż art. 50 k.p.p., pod warunkiem że przepisy te zmierzają do realizacji celu interesu ogólnego, który uzasadnia taką kumulację postępowań i sankcji, czyli zwalczanie przestępstw w dziedzinie podatku od wartości dodanej, a owe postępowania i sankcje powinny służyć celom dodatkowym, zawierają zasady zapewniające koordynację ograniczającą do tego, co ściśle niezbędne, dodatkowy ciężar ponoszony przez zainteresowane osoby w wyniku kumulacji postępowań, oraz przewidują zasady pozwalające zapewnić, że surowość wszystkich nałożonych sankcji zostaje ograniczona do tego, co jest ściśle niezbędne w stosunku do wagi danego przestępstwa (wyrok TS z dnia 20 marca 2018 r., Menci, C–524/15, ECLI:EU:C:2018:197).

Postanowienie SA w Gdańsku z dnia 10 października 2018 r., II AKz 474/18

Standard: 20455 (pełna treść orzeczenia)

Karalność wprowadzenia do obrotu środka zastępczego „jako takiego” została przewidziana w art. 52a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani i ma charakter odpowiedzialności administracyjnej. Przepis art. 52a cytowanej ustawy został wprowadzony w życie ustawą z dnia 8 października 2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 81, poz. 529) z dniem 27 listopada 2010 r. Następnie doczekał się kolejnych nowelizacji.

Przepis art. 52a ww. ustawy przewiduje za jego naruszenie karę pieniężną w wysokości od 20.000 zł do 1.000.000 złotych. Wyczerpuje znamiona wskazanego przepisu sprzedaż tzw. dopalaczy jako dopalaczy. Chodzi o sytuację, w której sprzedawca nie stosuje wprowadzania w błąd, podstępu czy celowego przekłamania w deklaracji faktycznego przeznaczenia sprzedawanego produktu. Gdyby więc hipoteczny sprzedawca wprowadzał do obrotu substancje, które nazywał by środkami zastępczymi w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii czy też kolokwialnie dopalaczami, podając ich skład, informując o sposobie działania, możliwych skutkach zażycia, to wówczas podlegał by wyłącznie odpowiedzialności administracyjnoprawnej, przewidzianej w art. 52a ww. ustawy.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 18 maja 2018 r., II AKa 161/18

Standard: 20456