Stres psychiczny, zdenerwowanie pracownika

W przypadku przeżyć psychicznych, ujmowanych w kategoriach czynników przyspieszających proces chorobowy i w rezultacie będących współprzyczyną zdarzenia, akcentuje się pewną typowość zjawisk stresogennych związanych z realizacją obowiązków pracowniczych, a w niektórych zawodach wręcz stanowiących ich cechę charakterystyczną. Dlatego też tylko w razie wyjątkowo dużego nawarstwienia się niekorzystnych dla poszkodowanego okoliczności, przekraczających przeciętne normy wrażliwości psychicznej człowieka i wywołujących silne, negatywne emocje, można upatrywać w tych zjawiskach zewnętrznej przyczyny zdarzenia.

W związku z powyższym nie uważa się za wypadek przy pracy nagłego pogorszenia stanu zdrowia wskutek zdenerwowania wywołanego przeniesieniem pracownika do innej pracy nieodpowiadającej jego oczekiwaniom lub innych z natury rzeczy stresujących zdarzeń, jak odwołanie z zajmowanego stanowiska bez podania przyczyny czy wręczenie pisma o rozwiązaniu umowy o pracę (por. wyrok SN z 21 czerwca 2016 r., I UK 236/15).

Podobnie można ocenić stres związany z rozmową z klientem (kontrahentem) niezadowolonym z oferowanego mu towaru. Osoby zajmujące się zawodowo sprzedażą mają do czynienia na co dzień z sytuacjami stresującymi, są to normalne, typowe warunki wykonywania przez nie pracy. Dlatego co do zasady wykonywanie zwykłych (typowych, normalnych), choćby stresujących lub wymagających dużego wysiłku fizycznego, czynności (obowiązków) przez pracownika, nie może być uznane za zewnętrzną przyczynę wypadku przy pracy, gdyż sama praca nie może stanowić zewnętrznej przyczyny w rozumieniu definicji wypadku przy pracy, ale może nią być dopiero określona nadzwyczajna sytuacja związana z tą pracą, która staje się współdziałającą przyczyną zewnętrzną (por. wyrok SN z 18 marca 2015 r., I PK 162/14).

Wyrok SN z dnia 16 stycznia 2019 r., I PK 215/17

Standard: 59026 (pełna treść orzeczenia)

W przypadku przeżyć psychicznych, ujmowanych w kategoriach czynników przyspieszających proces chorobowy i w rezultacie tegoż będących współprzyczyną zdarzenia, w judykaturze zauważa się pewną typowość zjawisk stresogennych związanych z realizacją obowiązków pracowniczych, a w niektórych zawodach wręcz stanowiących ich charakterystyczną cechę. Dlatego też tylko w razie wyjątkowo dużego nawarstwienia się w środowisku pracowniczym niekorzystnych dla poszkodowanego okoliczności, przekraczających przeciętne normy wrażliwości psychicznej człowieka i wywołujących silne, negatywne emocje, można upatrywać w tych zjawiskach zewnętrznej przyczyny zdarzenia (por. uchwałę SN z dnia 6 maja 1976 r., III PZP 2/76 oraz wyroki z dnia 22 czerwca 1977 r., III PRN 12/77; z dnia 12 grudnia 1979 r., III PRN 53/79; z dnia 19 grudnia 1979 r., III CZP 40/79; z dnia 13 sierpnia 1982 r., II PR 2/82; z dnia 10 maja 1983 r., II PR 6/83; z dnia 11 września 1984 r., II PR 14/84; z dnia 16 września 1984 r., II PR 15/84; z dnia 5 listopada 1985 r., II PRN 15/85; z dnia 2 października 1997 r., II UKN 281/97; z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 407/97; z dnia 11 marca 1998 r., III UKN 552/97; z dnia 11 lutego 1999 r., II UKN 472/98 i z dnia 14 grudnia 2000 r., I PKN 70/00).

Wyrok SN z dnia 26 września 2017 r., II UK 422/16

Standard: 16013 (pełna treść orzeczenia)