Zaliczka na pokrycie kosztów postępowania, a świadczenie nienależne (art. 232 Pr. Up.)

Nienależnym świadczeniem jest zachowanie jednej osoby zmierzające do przysporzenia korzyści majątkowej drugiej osobie, które z punktu widzenia tej drugiej osoby przybiera postać świadczenia w stosunku zobowiązaniowym, przy czym ten stosunek zobowiązaniowy w rzeczywistości nie istnieje.

Rzecz w tym, że postanowienie sędziego komisarza wydane w trybie art. 232p.u.n. nie kreuje żadnej tego rodzaju relacji między wierzycielem a upadłym, a wpłata zaliczki nie może być uznana - z punktu widzenia upadłego - za świadczenie na jego rzecz.

Upadły nie jest także odbiorcą samego przysporzenia, gdyby za takowe uznać wpłatę zaliczki. Jedynym dysponentem zaliczki pozostaje bowiem syndyk masy upadłości sprawujący zarząd majątkiem upadłego. Przesunięcie majątkowe w postaci zaliczki ma przy tym konkretny cel, jakim jest kontynuacja postępowania upadłościowego, z założenia służy na pokrycie kosztów tego postępowania i w taki sposób zostało w okolicznościach sporu wydatkowane.

Wyrok SA w Łodzi z dnia 7 października 2016 r., I ACa 404/15

Standard: 19818 (pełna treść orzeczenia)