Pojęcie plagiatu

Znamion plagiatu, rozumianego jako przywłaszczenie autorstwa całości lub części utworu, nie wypełnia sam tylko brak cudzysłowu, nazwiska autora czy tytułu utworu (brak odpowiedniego oznaczenia cudzego utworu). Z plagiatem mamy do czynienia przy wprowadzeniu w błąd do autorstwa, a nie przy przywłaszczeniu autorstwa. Również przekroczenie granic rozmiaru dozwolonego cytatu nie jest plagiatem, gdyż brak tu zamiaru przywłaszczenia autorstwa. O plagiacie można mówić tylko wtedy, gdy w ogóle brak zaznaczenia, że dany fragment utworu jest zapożyczeniem, jednak należy podkreślić, że w wypadku plagiatu popełnionego przy okazji zapożyczenia chodzi o takie działanie inkorporującego, które ma na celu stworzyć wrażenie, że jest on autorem zapożyczenia. Argumenty te, choć dotyczące utworu literackiego, można analogicznie odnieść do wykorzystania utworu plastycznego w utworze audiowizualnym.

Gdy zapożyczony utwór jest powszechnie rozpoznawalny, to nawet przy braku podania nazwiska autora i źródła niewątpliwie nie dochodzi do wywołania u odbiorcy wrażenia, że inkorporowany fragment pochodzi od autora tego nowego utworu. W takich okolicznościach przedstawiciele doktryny, wyłączając zastosowanie przepisów karnych, wskazują, że z perspektywy cywilnoprawnej w oparciu o treść m.in. art. 29, 34 i 35 PrAut niezgodne z prawem cytowanie, polegające na nienależytym podaniu autorstwa lub źródła, będzie innym niż plagiat naruszeniem autorskich praw osobistych.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 6 grudnia 2016 r., I ACa 931/16

Standard: 20744 (pełna treść orzeczenia)

Z istoty plagiatu wynika, że dochodzi do niego wówczas, gdy następuje wykorzystanie elementów cudzego utworu w takim stopniu, iż brak jest twórczej działalności plagiatora i jego utwór nie nosi cech oryginalności. Niezbędne jest zatem zapoznanie się przez niego z treścią i formą utworu stanowiącego źródło materiału przejętego do utworu własnego (por. postanowienie SA w Warszawie z dnia 15 września 1995 r., I ACr 620/95,)

Istota plagiatu wyraża się w stworzeniu przez plagiatora w sposób bezprawny pozoru autorstwa. Stan ów powstanie wówczas, gdy odbiorcy utworu mogą się znaleźć w błędzie, co do rzeczywistego autorstwa. Niezbędne jest przy tym, aby sprawca dokonał owego przywłaszczenia bez zgody uprawnionego (por. Beata Gadek - Giesen, Plagiat dzieł naukowych - zagadnienia wybrane. Teza nr 1, LEX).

Wyrok SA w Łodzi z dnia 30 lipca 2012 r., I ACa 483/12

Standard: 19428 (pełna treść orzeczenia)