Umowa odnowienia zobowiązania zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem w kontekście nieuczciwego warunku w umowie

 Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by znajdujący się w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem warunek, którego nieuczciwy charakter może zostać stwierdzony na drodze sądowej, mógł stać się przedmiotem umowy odnowienia zobowiązania zawartej między przedsiębiorcą a tym konsumentem, pod warunkiem że przy zawarciu umowy odnowienia zobowiązania konsument zdaje sobie sprawę z braku wiążącego charakteru tego warunku oraz z płynących z tego konsekwencji, w związku z czym przystępuje on do omawianej umowy odnowienia zobowiązania w wyniku wolnej i świadomej zgody, co powinien zweryfikować sąd odsyłający.

Artykuł 3 ust. 1 i art. 4 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że wymóg przejrzystości spoczywający na przedsiębiorcy na mocy tych przepisów oznacza, iż przy zawarciu między przedsiębiorcą a konsumentem umowy odnowy zobowiązania, której warunki nie były indywidulanie negocjowane, a która zmierza do zmiany potencjalnie nieuczciwego warunku wcześniejszej umowy zawartej przez te same strony, przedsiębiorca ów powinien dostarczyć konsumentowi istotnych informacji pozwalających mu zrozumieć płynące z niej konsekwencje prawne, a w szczególności fakt, że pierwotny warunek mógł być nieuczciwy, co powinien zweryfikować sąd odsyłający.

Postanowienie TSUE z dnia 1 czerwca 2021 r., C-268/19

Standard: 82523 (pełna treść orzeczenia)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, nie sprzeciwia się on temu, by warunek umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, którego nieuczciwy charakter może zostać stwierdzony przez sąd, stał się przedmiotem umowy odnowienia zobowiązania między tym przedsiębiorcą a tym konsumentem, w drodze której konsument odstępuje od dochodzenia roszczeń będących skutkiem stwierdzenia nieuczciwego charakteru tego warunku, z zastrzeżeniem, że odstąpienie jest oparte na dobrowolnej i świadomej zgodzie ze strony konsumenta, czego ustalenie należy do sądu krajowego. Natomiast warunek, zgodnie z którym konsument ten odstępuje, w odniesieniu do przyszłych sporów, od sądowego dochodzenia roszczeń opartych na prawach przysługujących mu na mocy dyrektywy 93/13, nie jest dla niego wiążący. 

Artykuły 3–5 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że wymóg przejrzystości ciążący na przedsiębiorcy na mocy tych przepisów oznacza, że przy zawieraniu umowy odnowienia zobowiązania, która z jednej strony ma na celu zmianę potencjalnie nieuczciwego warunku umowy zawartej uprzednio, zaś z drugiej strony przewiduje, że konsument odstępuje od sądowego dochodzenia roszczeń od tego przedsiębiorcy, konsument ten musi być w stanie zrozumieć zasadnicze konsekwencje prawne i ekonomiczne, jakie wynikają dla niego z zawarcia owej umowy odnowienia zobowiązania.

Postanowienie TSUE z dnia 3 marca 2021 r., C-13/19

Standard: 82524 (pełna treść orzeczenia)