Stosunek mianowania dotyczący służb mundurowych; stosunek służby
Pragmatyka służb mundurowych Stosunek pracy na podstawie mianowania (art. 76 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Pojęcie „mianowania” występuje w dwóch znaczeniach i wywołuje różne skutki prawne. Mianowanie jako „nominacja”, która powoduje powstanie stosunku pracy (tzw. służbowego stosunku pracy), o jakim mowa w art. 76 k.p. oraz mianowanie jako „nominacja”, której skutkiem jest powstanie stosunku służbowego o charakterze administracyjno-prawnym. Drugi rodzaj mianowania dotyczy służb mundurowych. Wobec tych osób Kodeks pracy nie ma zastosowania, chyba że ustawa regulująca ich stosunek służbowy w pewnym zakresie odsyła do tego Kodeksu pracy.
Uchwała SN z dnia 5 czerwca 2008 r., II PZP 9/08
Standard: 56844 (pełna treść orzeczenia)
Stosunek służbowy funkcjonariusza celnego powstaje w drodze mianowania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby. Wynika z tego, że konsensusu stron wymaga jedynie zadecydowanie o przyjęciu do służby, a nie ustalenie warunków pełnienia tej służby. Istotą służby jest zaś dyspozycyjność funkcjonariuszy i dlatego temu stosunkowi służbowemu nadano charakter stosunku administracyjnoprawnego, a więc takiego, w którym organ jednostronnie i władczo kształtuje sytuację prawną funkcjonariusza.
Jeżeli chodzi o zastosowanie przepisów Kodeksu pracy do funkcjonariuszy celnych, to mają one zastosowanie tylko w kwestiach wyraźnie wskazanych w przepisach ustawy o Służbie Celnej.
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 stycznia 2007 r., II SA/Wa 2031/06
Standard: 56849 (pełna treść orzeczenia)