Procentowo określona utrata zdolności do pracy a zdolność do pracy poszkodowanego

Nie jest tak jak twierdzą pozwani, iż tylko trwały uszczerbek na zdrowiu, generujący konieczność ponoszenia przez poszkodowanego zwiększonych wydatków uzasadnia roszczenie rentowe, zaś nie przysługuje ono w razie stwierdzenia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Nie budzi wątpliwości, że długotrwały uszczerbek na zdrowiu stanowiący źródło zwiększonych wydatków aktualizuje roszczenie rentowe aż do momentu ustąpienia tego uszczerbku.

Czas trwania tego rodzaju renty oraz jej wysokość może zatem ulec zmianie w razie zmiany warunków (art. 907 § 2 k.c.) i w przypadku ustąpienia uszczerbku na zdrowiu, zobowiązany do świadczeń rentowych może wystąpić ze stosownym roszczeniem.

Zgodnie z przepisami z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń (art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, jedn. tekst: Dz. z 2019 r., poz. 1205), które mogą być tutaj stosowne pomocniczo, za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie czynności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące ulec poprawie, natomiast za stały uszczerbek uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie nierokujące poprawy (art. 11 ust. 2).

Wyrok SN z dnia 31 marca 2020 r., II CSK 124/19

Standard: 56054 (pełna treść orzeczenia)

Cyfrowo określony procent utraty zdolności do pracy nie może prowadzić automatycznie do uznania, że zachowaną zdolność do pracy poszkodowany będzie mógł zawsze zarobkowo wykorzystać i że w związku z tym ulega wyrównaniu jego szkoda tylko w stopniu odpowiadającym procentowej utracie zdolności do pracy. Sam przeto fakt stwierdzenia przez biegłego, że zdolność do pracy (a nie możliwości zarobkowe, bo tych lekarz nie mógł ustalić) powoda została ograniczona w 50%, nie uzasadniał jeszcze w dostatecznym stopniu poglądu Sądu o możliwościach zarobkowych powoda ani o wysokości tych ewentualnych zarobków, zwłaszcza że jest niesporne, iż powód od daty wypadku nie pracuje, a Sąd nie zainteresował się, jakie były tego przyczyny, ani też nie usiłował nawet wyjaśnić (ewentualnie w urzędzie zatrudnienia), czy i jakie istnieją możliwości zatrudnienia w pobliżu miejsca zamieszkania powoda osobnika o jego kwalifikacjach i stanie zdrowia.

Wyrok SN z dnia z dnia 12 marca 1965 r., I PR 6/65

Standard: 18449 (pełna treść orzeczenia)