Uzupełnienie rozstrzygnięcia o kosztach procesu; stosowanie przez analogię art. 108[1] k.p.c. do kosztów procesu
Uzupełnienie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych na podstawie art. 108 [1] k.p.c. Rozstrzyganie o kosztach procesu (art. 108 k.p.c.) Uzupełnienie wyroku (art. 351 k.p.c.) Zażalenie na zwrot kosztów, określenie zasad ponoszenia kosztów procesu, zwrot opłaty lub obciążenie kosztami sądowymi (art. 394 § 1 pkt 6 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Z treści art. 108[1] k.p.c. wynika, że nieobjęcie orzeczeniem o obowiązku poniesienia kosztów sądowych całej kwoty należnej z tego tytułu nie jest równoznaczne z rozstrzygnięciem negatywnym w tym zakresie. W takim przypadku orzeczenie jest niepełne i zachodzi podstawa do jego uzupełnienia.
Wprawdzie przepis art. 108[1] k.p.c., według dominującego stanowiska w doktrynie, odnosi się wyłącznie do kosztów sądowych, jednak znalazła w nim wyraźne potwierdzenie konieczność stosowania konstrukcji uzupełnienia orzeczenia do niepełnych postanowień w przedmiocie kosztów. Postanowienia obejmujące koszty procesu w zakresie szerszym, niż tylko koszty sądowe podlegają uzupełnieniu na podstawie art. 351 w zw. z art. 361 k.p.c. (zob. postanowienie SN z 11 lipca 2011 r., II CZ 41/11).
W nauce prawa pojawiło się jednak także stanowisko, wedle którego przeciwko ograniczeniu stosowania przepisu art. 108[1] k.p.c. jedynie do kosztów sądowych, zgodnego z jego literalną wykładnią, przemawia wykładnia systemowa, albowiem przepis został umieszczony w dziale k.p.c. zatytułowanym „zwrot kosztów procesu”. Spór ten ma o tyle znaczenie, iż gdyby zasądzenie kosztów miało nastąpić po wydaniu orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, dla kosztów innych niż sądowe, może nie istnieć wyraźna podstawa prawna, pozwalająca na ich rozliczenie.
Poniesione przez stronę koszty doręczenia komorniczego stanowią koszty sądowe w myśl art. 108[1] k.p.c. Gdyby zająć stanowisko, że istnieje luka prawna, a koszty doręczenia komorniczego stanowią jedynie koszty procesu, zasadnym byłoby zastosowanie przepisu art. 108[1] k.p.c. w drodze analogii, w celu wypełnienia powstałej luki prawnej. Charakter prawny kosztów doręczenia komorniczego w trybie art. 139[1] k.p.c. należałoby uznać za co najmniej zbliżony do charakteru prawnego kosztów sądowych, o których mowa w art. 108[1] k.p.c., tożsame byłyby zaś ich cel i funkcja. Gdyby wiec uznać, że w sprawie rzeczywiście mamy do czynienia z luką prawną, co jednak zdaniem Sądu Najwyższego nie ma miejsca, do kosztów doręczeń komorniczych dokonywanych w trybie art. 139[1] k.p.c., przepis art. 108[1] k.p.c. byłby stosowany w drodze analogii.
Uchwała SN z dnia 20 października 2022 r., III CZP 96/22
Standard: 67004 (pełna treść orzeczenia)
W uchwale z dnia 12 września 1973 r., sygn. akt III CZP 47/73 Sąd Najwyższy przyjął, że uzupełnienie wyroku w zakresie kosztów procesu sąd winien orzekać zawsze w tym samym składzie, w jakim został wydany wyrok podlegający uzupełnieniu.
Postanowienie SA w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2015 r., III AUz 185/15
Standard: 10263 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 42698