Niedopuszczalność zażalenia na postanowienie o wstrzymaniu wykonania wyroku (art. 414 k.p.c.)

Na postanowienie sądu o wstrzymaniu wykonania wyroku, podjęte na podstawie art. 414 k.p.c., zażalenie nie przysługuje.

Odpowiedzi co do dopuszczalności zażalenia na postanowienie o wstrzymaniu wykonania wyroku na wniosek strony, która wniosła skargę o wznowienie postępowania oraz uprawdopodobniła, że grozi jej niepowetowana szkoda,należy poszukiwać - zgodnie z ogólną regułą przyjętą w procesie - w treści art. 394 § 1 k.p.c. W przepisie tym bowiem wyliczono wyczerpująco wszystkie przypadki dopuszczalności zażalenia na postanowienie sądu I instancji i zarządzenie przewodniczącego tegoż sądu, wydane na podstawie przepisów tego kodeksu w trybie postępowania rozpoznawczego, z wyłączeniem jedynie postępowań procesowych odrębnych. Treść art. 394 § 1 k.p.c. przynosi w tym względzie odpowiedź negatywną, gdyż zgodnie z pkt 4 § 1 art. 394 k.p.c. zażalenie przysługuje jedynie na postanowienie, którego przedmiotem jest rygor natychmiastowej wykonalności. Jest to zrozumiałe, gdyż chodzi o wykonanie nieprawomocnego wyroku, tymczasem w art. 414 k.p.c. chodzi o wstrzymanie wykonalności wyroku prawomocnego.

Negatywna odpowiedź wynikająca z treści art. 394 § 1 k.p.c. co do dopuszczalności zażalenia na postanowienie podjęte w trybie art. 414 k.p.c. nie wyklucza potrzeby rozważenia sugestii przedstawionej przez Sąd Wojewódzki, iż dopuszczalność zażalenia na postanowienie z art. 414 k.p.c. można przyjąć - w drodze analogii - z art. 741 k.p.c. Orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjęło przykładowo dopuszczalność zażalenia na stwierdzenie prawomocności orzeczenia, o którym mowa w art. 364 k.p.c., w drodze analogii z art. 795 k.p.c. (uchwała z dnia 18 czerwca `1966 r. III CZP 48/66 - OSNCP 1967, z. 2, poz. 19). Tę sugestię Sądu Wojewódzkiego należy jednak odrzucić. O ile bowiem uzasadniona jest analogia między stwierdzeniem prawomocności orzeczenia (które nie nadaje się do wykonania w drodze egzekucji) oraz nadaniem klauzuli wykonalności, o tyle nie sposób doszukiwać się podobieństwa między postanowieniem w sprawie zarządzenia tymczasowego, na które przysługuje zażalenie - art. 741 k.p.c., a wstrzymaniem wykonania prawomocnego wyroku w razie zaistnienia przesłanek z art. 414 zd. 2 k.p.c. Są to bowiem orzeczenia nie tylko odmienne rodzajowo, lecz i jakościowo.

Reasumując, wyrażona treść art. 394 § 1 k.p.c., jak również niemożność przyjęcia dopuszczalności zażalenia na postanowienie z art. 414 k.p.c. w drodze analogii uzasadniają odpowiedź sformułowaną w sentencji uchwały.

Uchwała SN z dnia 5 grudnia 1990 r., III CZP 64/90

Standard: 18251