Prywatne nagranie oskarżonego w celach dowodowych (art. 174 k.p.k.)

Treść art. 174 kpk, zawierająca zakaz zastępowania wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka treścią pism, zapisków i notatek urzędowych, w sposób jednoznaczny stoi na przeszkodzie dopuszczeniu w postępowaniu karnym dowodu w postaci zapisu magnetycznego na taśmie magnetofonowej, magnetowidowej czy innym nośniku magnetycznym, zawierającym uzyskane w trybie pozaprocesowym i nie przez organy procesowe treści, które zgodnie ze wskazanym przepisem winny zostać uzyskane i utrwalone w sposób przewidziany przez stosowne przepisy procedury karnej dla przesłuchania oskarżonego (podejrzanego) i świadka. Taki dowód, jako niedopuszczalny (art. 170 § 1 pkt 1) podlega oddaleniu.

Kaseta magnetofonowa, którą złożył w sądzie I instancji skazany, zawierała treść jego prywatnej rozmowy przeprowadzonej już w trakcie trwania postępowania karnego z osobą, która wówczas miała w tej samej sprawie status podejrzanego. Zatem tą drogą, poprzez odtworzenie treści tej rozmowy, skazany zmierzał do wprowadzenia do procesu karnego „prywatnego” środka dowodowego, dla którego co do zasady procedura karna przewiduje szczególne formy zarówno przeprowadzenia, jak i zarejestrowania.

Gdyby przyjąć ten „prywatny” dowód jako dopuszczalny, wówczas należałoby to zrobić z całym „dobrodziejstwem inwentarza” w zakresie oceny jego wiarygodności, bez możliwości jednak poddania go weryfikacji takiej, jakiej podlegać mogą (i muszą) zeznania świadków i wyjaśnienia oskarżonych ujęte w formę protokołu sporządzonego w toku postępowania przez uprawnione organy procesowe i w warunkach odpowiadających rygorom procedury karnej (więcej: por. R. Kmiecik Dokumenty prywatne i ich” prywatne gromadzenie” w sprawach karnych, PiP nr 5/2004, str. 3-15; A. Taracha Jeszcze raz w sprawie tzw. „prywatnego gromadzenia” dowodów, PiP nr . 1/2004, str. 90-98; wyrok Sądu Najwyższego z 10.03.1961 III K 49/61, OSNKW 1962/1/8).

Zatem przyjęcie w poczet dowodów przedmiotowej kasety nie tylko byłoby sprzeczne z cytowanym art. 174 kpk, ale także oznaczałoby konieczność zweryfikowania tego „dowodu prywatnego” wedle niesprecyzowanych standardów procesowych.”

Postanowienie SN z dnia 7 lutego 2007 r., III KK 237/06

Standard: 17816 (pełna treść orzeczenia)