Wyłączenie przepisów o kontroli i utrwalaniu rozmów do nagrań prywatnych
Nagrania prywatne w postępowaniu karnym (dowody intencjonalne)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Nagranie rozmowy przez jednego z jej uczestników (niezależnie od tego, czy za wiedzą i zgodą drugiego uczestnika, czy bez takiej wiedzy i zgody) nie może być żadną miarą porównywane z dokonywaniem czynności operacyjno-rozpoznawczych, czy też procesowych, w postaci kontroli i utrwalania rozmów przez odpowiednie organy państwa. Działania tych ostatnich musiały zostać uregulowane w sposób pełny i wyczerpujący z uwagi na funkcjonującą w polskim systemie prawa zasadę legalizmu, określoną w art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Z kolei z faktu, że taka specyficzna regulacja funkcjonuje w porządku prawnym w odniesieniu do organów państwowych, nie wynika, iż osoby prywatne wyłączone są w zupełności z poszukiwania i utrwalania dowodów. Dlatego należy raz jeszcze podkreślić, że powoływane w kasacji przepisy art. 19 i art. 19a ustawy o Policji nie odnoszą się działalności osób prywatnych, tak jak nie mają do nich zastosowania również i przepisy Rozdziału 26 Kodeksu postępowania karnego (por. postanowienie SN z dnia 14 listopada 2006 r., V KK 52/06).
Dokonując nagrań, których dotyczą niniejsze rozważania, D. S. działał jako osoba prywatna (nie był funkcjonariuszem publicznym, w szczególności funkcjonariuszem Policji), nie mogły więc mieć zastosowania, przy analizie jego zachowania, przepisy art. 19-19a ustawy o Policji.
Postanowienie SN z dnia 20 października 2016 r., III KK 127/16
Standard: 17644 (pełna treść orzeczenia)
Zakaz dowodowy, wynikający z treści art. 237 k.p.k., o którym wzmiankuje obrońca oskarżonego, dotyczy bowiem wykorzystywania rozmów telefonicznych, których kontrolę i nagrywanie powinien zarządzić sąd na wniosek prokuratora w toku prowadzonego postępowania karnego, a tego nie uczynił. Chodzi zatem o nagrania uzyskane w sposób nielegalny, bowiem bez wymaganego przez przepisy ustawy zarządzenia sądu. W utrwalonym orzecznictwie wskazuje się, iż „przepisy rozdziału 26 kodeksu postępowania karnego, odnoszące się do kontroli i utrwalania rozmów przy użyciu środków technicznych, nie dotyczą prywatnego gromadzenia w ten sposób dowodów.
Taśma magnetofonowa z utrwaloną na niej przez pokrzywdzonego rozmową z oskarżonym może stanowić dowód w sprawie karnej, który podlega ocenie na zasadach ogólnych” (Wyrok SN z dnia 10 maja 2002 r., WA 22/02). Tak więc nagranie przez P. G. jego prywatnej rozmowy z oskarżonym nie zostało uczynione wbrew przepisom wynikającym z treści art. 237 k.p.k., a co za tym idzie jego wykorzystanie w toczącym się procesie jako dowodu nie stanowi złamania ustawowego zakazu.
Wyrok SO w Łodzi z dnia 30 stycznia 2015 r., V Ka 644/14
Standard: 18400 (pełna treść orzeczenia)