Postanowienie z dnia 2015-03-03 sygn. IV SA/Gl 538/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: , Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kalaga – Gajewska, , , po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2015r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...]nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego w kwestii wniosku pełnomocnika strony skarżącej o przyznanie wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej postanawia: przyznać radcy prawnemu A. K. kwotę 448,99 zł (czterysta czterdzieści osiem złotych i dziewięćdziesiąt dziewięć groszy, w tym podatek od towarów i usług w kwocie 55,20 zł) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2014r. referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjny w Gliwicach przyznał A. D. prawo pomocy poprzez ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego.

Na tej podstawie Dziekan Okręgowej Izby Radców Prawnych w K. poinformował o wyznaczeniu dla skarżącego pełnomocnika w osobie radcy prawnego A. K.

W piśmie z dnia 7 października 2014r. pełnomocnik podtrzymała skargę strony oraz wniosła o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w urzędu w postaci wynagrodzenia oraz zwrotu niezbędnych wydatków radcy prawnego (zwrot kosztów podróży do Sądu w dniu 19 września 2014r. w celu zbadania akt sprawy oraz zwrot kosztów za stawiennictwo na rozprawie). Zdaniem pełnomocnika kwota niezbędnych wydatków wyniosła 76,8936 zł za jedną podróż do Sądu, czyli łącznie 153,7872 zł za dwie podróże. Wskazała, że odległość z B. (siedziba kancelarii i miejsce zamieszkania) do G. wynosi 46 km. Podróż odbyła prywatnym samochodem osobowym marki [...] o pojemności silnika 1124 cm3. W ocenie pełnomocnika żądanie zwrotu tych wydatków jest zasadne ze względu na wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Jednocześnie oświadczyła, że koszty te nie zostały zapłacone w żadnej części.

Na rozprawie w dniu 10 lutego 2015r. pełnomocnik podtrzymała wniosek o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 10 lutego 2015r. sygn. akt IV SA/Gl 538/14 nie orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. wyznaczony radca prawny ma prawo do wynagrodzenia za podjęte czynności w zakresie nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Pełnomocnik ustanowiony w ramach przyznanego stronie prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 250 P.p.s.a. w związku z faktycznym udzielaniem pomocy prawnej.

Szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013 r. poz. 490), zwane dalej rozporządzeniem.

Stosownie do regulacji § 15 rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują opłatę w wysokości nie wyższej niż 150 % stawek minimalnych, o których mowa w rozdziałach 3 - 4 oraz niezbędne, udokumentowane wydatki radcy prawnego.

W myśl § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w pierwszej instancji 240 zł. Powyższą kwotę zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia należy podwyższyć o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach, tj. o 23% (55,20 zł).

Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów dojazdu do tut. Sądu za przejazd samochodem prywatnym należy wskazać, że § 15 pkt 2 rozporządzenia przewiduje drugi składnik wynagrodzenia, czyli niezbędne, udokumentowane wydatki radcy prawnego. Zdaniem sądu koszty dojazdu pełnomocnika do Sądu należy doliczyć do tychże wydatków (por. postanowienie referendarza sądowego w tut. Sądzie z dnia 13 stycznia 2014r. sygn. akt I SA/Gl 204/13, postanowienie NSA z dnia 29 czerwca 2007r. sygn. akt I OZ 495/07). Niewątpliwie takimi wydatkami w niniejszej sprawie są koszty dojazdu pełnomocnika z B. do Sądu w G. celem zapoznania się z aktami sprawy w dniu 19 września 2014r. (jak ustalono w Wydziale Informacji Sądowej) oraz dojazdu na rozprawę w dniu 10 lutego 2015r. W ocenie Sądu podczas przyznawania zwrotu tych wydatków nie można przejawiać nadmiernego rygoryzmu, jeżeli chodzi o sposób ich udokumentowania. Pełnomocnik przedstawiła wyliczenie odległości na podstawie liczby przejechanych kilometrów (46 kilometrów w jedną stronę), co należy uznać za wystarczające. Jednocześnie prawidłowo wskazała stawkę za przejechany kilometr. Zgodnie z § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zm.) wynosi ona 0,8358 zł za 1 kilometr przebiegu pojazdu. Stawka ta ma walor zobiektyzowany, zresztą należy po nią sięgnąć także w przypadku zasądzania kosztów przejazdu stron. Otóż zgodnie z art. 205 § 3 P.p.s.a. stosuje się wówczas zasady określone w przepisach działu 2 tytułu III ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594, ze zm.). Art. 85 ust. 2 tej ustawy ustala górną granicę takich należności jako wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Z kolei § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167) w sprawie maksymalnych stawek za przejazd jednego kilometra odsyła do przepisów wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21), czyli cytowanego wyżej rozporządzenia z dnia 25 marca 2002r.

Wobec powyższego wynagrodzenie przyznane pełnomocnikowi obejmuje wydatki poniesione na dwukrotny dojazd do Sądu z B. w łącznej kwocie 153,79 zł, która jednakże nie została powiększona o należny podatek od towarów i usług. Zgodnie bowiem z § 2 ust. 3 rozporządzenia z 28 września 2002r. podwyższeniu takiemu podlegają tylko opłaty za czynności pełnomocnika z urzędu.

Mając na uwadze powyższe uregulowania Sąd przyznał radcy prawnemu A. K. za reprezentowanie strony w postępowaniu przed sądem I instancji wynagrodzenie w wysokości 240 zł, a więc w stawce minimalnej, którą zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia należało powiększyć o 23 % podatku VAT (55,20 zł) oraz zwrot niezbędnych wydatków w kwocie 153,79 zł.

W tym stanie rzeczy, należało orzec jak w sentencji postanowienia.