Postanowienie z dnia 2015-04-02 sygn. II FSK 2899/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Stefan Babiarz (przewodniczący) Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku P.O. o wykładnię treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2899/12 oddalającego skargę kasacyjną P.O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt VIII SA/Wa 80/12 w sprawie ze skargi P.O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn postanawia: oddalić wniosek o dokonanie wykładni wyroku.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 2899/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę P.O. (dalej jako "Skarżący") od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2012 r. sygn. akt VIII SA/Wa 80/12 w przedmiocie podatku od spadków i darowizn.

W piśmie z dnia 12 marca 2015 r. (data wpływu do NSA 16 marca 2015 r.) pełnomocnik Skarżącego na podstawie art. 158 w zw. z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r. poz. 270, z późn. zm.) - powoływanej dalej "P.p.s.a." wystosował wniosek o wykładnię treści wyroku NSA z dnia 22 stycznia 2015 r., poprzez wyjaśnienie:

- czy treść wyroku należy rozumieć w ten sposób, że wbrew zasadzie racjonalnego ustawodawcy przepis art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.s.d.", jest przepisem bezprzedmiotowym (pustym, który nie znajdzie nigdy zastosowania) w przypadku umowy darowizny zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego z zastrzeżonym warunkiem rozwiązującym i w konsekwencji wyrok ma wywołać skutek w postaci odmowy zastosowania art. 6 ust. 3 u.p.s.d. i uchylenia decyzji ustalającej podatek od spadków i darowizn przez organ podatkowy;

- czy treść wyroku powinna być rozumiana w ten sposób, że pomimo uchylenia się przez darczyńcę przed wydaniem decyzji przez organ podatkowy od skutków oświadczenia woli zawartego w umowie darowizny, co skutkowało tym, że do nabycia darowizny przez Skarżącego w ogóle nie doszło (uchylenie się ze skutkiem ex tunc), organ był uprawniony do wydania decyzji ustalającej podatek od spadków i darowizn, a Skarżący miał obowiązek zapłacić ten podatek;

- czy zwrot kosztów postępowania jest należny drugiej stronie od Skarżącego pomimo braku wniosku strony przeciwnej w tym zakresie (przynajmniej Skarżącemu nie jest znany taki wniosek strony przeciwnej).

W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że Skarżący w skardze kasacyjnej podniósł dwa zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego stanowiące niezależne podstawy wniosku Skarżącego o uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji, tj. naruszenie poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 6 ust. 3 u.p.s.d. oraz art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. Sąd w wydanym wyroku i uzasadnieniu do niego rozstrzygnął wyłącznie w odniesieniu do pierwszego zarzutu Skarżącego dotyczącego naruszenia art. 6 ust. 3 u.p.s.d. W żaden sposób Sąd nie odniósł się do drugiego zarzutu Skarżącego dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. związanego z uchyleniem się przez darczyńcę od skutków oświadczenia woli. Powyższe uchylenie się od skutków oświadczenia woli skutkowało ex tunc, tzn. ostatecznie do nabycia przedmiotu darowizny przez Skarżącego w ogóle nie doszło. Skarżący wniósł w tym zakresie o uzupełnienie wyroku. Jednakże z ostrożności, na wypadek, gdyby Sąd nie uwzględnił wniosku o uzupełnienie wyroku, Skarżący wniósł o wykładnię wyroku w kontekście drugiego zarzutu i okoliczności uchylenia się przez darczyńcę od skutków oświadczenia woli. Jednocześnie Skarżący podał, że Sąd w wyroku powołał się, m.in. na art. 210 § 1 P.p.s.a., jako podstawę zasądzonych od Skarżącego na rzecz strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, Skarżący nie otrzymał pisma ani informacji, z której wynikałoby, że strona przeciwna składała wniosek o zasądzenie takich kosztów, dlatego Skarżący wniósł o wykładnię wyroku w zakresie, w jakim Sąd postanowił o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego bez znanego Skarżącemu wniosku drugiej strony.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Wniosek Skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na samym wstępie rozważań przytoczyć należy treść przepisu, na który powołał się Skarżący w rozpatrywanym wniosku. Stosownie do art. 158 P.p.s.a., sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Przepis ten na zasadzie wyrażonej w art. 193 P.p.s.a. znajduje zastosowanie do wyroków wydanych przez Naczelny Sąd Administracyjny. Należy jednak zauważyć, że już z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że dotyczy on wątpliwości, co do treści wyroku i nie może mieć na celu stwarzania możliwości do podejmowania dodatkowej polemiki skierowanej przez stronę przeciwko rozstrzygnięciu. W sposób oczywisty omawiana instytucja dotyczy sytuacji, w której uzasadnienie wyroku zostało sporządzone i doręczone stronie, jednakże treść pisemnych motywów wyroku jest dla strony niezrozumiała, a więc domaga się ona jej wyjaśnienia. Jak wynika z uzasadnienia wniosku strona prawidłowo odczytała treść motywów podjętego przez Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnięcia, lecz wskazuje na odmienną wykładnię art. 6 ust. 3 u.p.s.d., która nie została uwzględniona przy wydawaniu wyroku z przyczyn wyjaśnionych w uzasadnieniu, które nie wymagają w tym miejscu powtórzenia.

Druga ze sformułowanych wątpliwości w istocie zmierza do uzupełnienia uzasadnienia wyroku wskazując na nierozpoznanie zarzutu naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. Sam Skarżący formułuje ten wniosek jako złożony "z ostrożności, na wypadek gdyby Sąd nie uwzględnił wniosku o uzupełnienie wyroku". Niezrozumiałym, a wręcz wewnętrznie sprzecznym jest więc domaganie się przez Skarżącego zarówno "uzupełnienia wyroku" o brakujące uzasadnienie, jak również dokonania wykładni doręczonego uzasadnienia wyroku. Innymi słowy, Skarżący z jednej strony domaga się uzupełnienia brakującego w jej ocenie uzasadnienia wyroku, a z drugiej strony wnosi o wyjaśnienie jego treści. Wniosek formułowany w oparciu o art. 158 P.p.s.a., aby mógł odnieść pożądany skutek musi zawierać konkretne wskazanie, które fragmenty uzasadnienia budzą wątpliwości strony, czy też w jakiej części uzasadnienie pozostaje dla strony niezrozumiałe. Tymczasem uzasadnienie badanego wniosku takich wskazań na rzeczywiste wątpliwości Skarżącego co do treści wyroku wcale nie zawiera. Z treści pisma wynika natomiast, że w istocie Skarżący polemizuje ze stanowiskiem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku i ponownie przedstawia argumentację, która nie została uwzględniona. Należy zaś zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny już na wstępie swoich rozważań powołał się na przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. i dokonał jego wykładni. Dalsze rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego zawierają w sobie już implicite wypowiedź co do bezzasadności tak sformułowanego w skardze kasacyjnej zarzutu bez potrzeby jego ponownego powoływania.

Całkowicie niezrozumiałym jest także żądanie wyjaśnienia motywów zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w świetle art. 210 § 1 P.p.s.a., z uwagi na złożenie przez pełnomocnika strony przeciwnej do protokołu rozprawy w dniu 13 stycznia 2015 r. wniosku o oddalenie skarg kasacyjnych i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku że zawarte we wniosku żądania Skarżącego nie mogły zostać uwzględnione. W związku z tym Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 158 w związku z art. 193 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.