Postanowienie z dnia 2015-05-19 sygn. V SA/Wa 1408/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący – Sędzia WSA – Mirosława Pindelska po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji

Uzasadnienie

W dniu [...] lutego 2015 r. A. S. (dalej jako: "skarżąca) wniosła skargę na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego ARiMR z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] o ustaleniu kwoty nienależnie pobranych płatności finansowych w ramach działania "Ułatwianie startu młodym rolnikom".

W treści skargi skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania skarżonej decyzji przez organ, a na wypadek nie uwzględnienia wniosku przez organ o wstrzymanie wykonania ww. decyzji przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Uzasadniając wniosek o wstrzymanie wykonania skarżonej decyzji skarżąca wskazała na wysoką kwotę przypadającą do zwrotu oraz trudności w jednorazowej spłacie należności. W ocenie skarżącej konieczność wyasygnowanie jednorazowo kwoty 75.000 zł jest znacznie ograniczone z uwagi na jej sytuację finansową i może prowadzić do wyrządzenia znacznej szkody w jej majątku.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa odmówił skarżącej wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Zdaniem organu skarżąca nie wykazała, ażeby realizacja decyzji nr [...] z dnia [...] stycznia 2015 r. mogła doprowadzić do powstania nieodwracalnych bądź trudnych do odwrócenia następstw.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje :

Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 ww. przepisu, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wystąpienia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Wydając orzeczenie w omawianym przedmiocie Sąd powinien swoje rozstrzygnięcie oprzeć zarówno o ocenę wniosku skarżącej, jak i materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w aspekcie wystąpienia bądź też nie wystąpienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu wskazanych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Jednakże wykazanie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa na stronie skarżącej (por. np. post. NSA: z dnia 22 listopada 2004 r., sygn. akt FZ 474/04; z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt II OZ 975/09; z dnia 25 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OZ 692/11; z dnia 8 kwietnia 2012 r., sygn. akt II GZ 132/12; z dnia 31 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 1651/13 dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

W przedmiotowej sprawie podane przez skarżącą twierdzenia odnośnie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji powinny odwoływać się do materiałów źródłowych obrazujących jej sytuację materialną, każda bowiem decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym (post. NSA z dnia 28 stycznia 2011 r. II GSK 49/11 dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 29 maja 2009 r., I FZ 148/09 (dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym stwierdził, że uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń lub okoliczności, jednakże w taki sposób, aby sąd miał możliwość dokonania kontroli ich prawdziwości. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie – sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała, że wykonanie zaskarżonej decyzji mogłoby wyrządzić jej znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki, ponieważ wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji zawarty w skardze, nie został dostatecznie uzasadniony. Skarżąca jedynie ogólnikowo stwierdziła, iż argumentem przemawiającym za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji jest wysokość przypadającej do zwrotu kwoty oraz trudność w jej jednorazowej spłacie z uwagi na sytuację finansową skarżącej, co prowadzić może do wyrządzenia znacznej szkody w jej majątku. Skarżąca nie przedstawiła jednak ani swej aktualnej kondycji finansowej, ani też nie wskazała konkretnych skutków jakie miałoby dla jej sytuacji wykonanie zaskarżonej decyzji.

Jak już wcześniej wspomniano, to na wnioskodawcy ciąży obowiązek szczegółowego opisania swojej sytuacji majątkowej, która stanowi podstawę oceny zaistnienia zdarzeń uzasadniających uwzględnienie wniosku. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, wnioskodawca powinien uprawdopodobnić zaistnienie przesłanek wstrzymania wykonania aktu lub czynności. Użyte do opisu przesłanek pojęcia nieostre, tj. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, wymagają skonkretyzowania w postaci argumentacji wnioskodawcy, a gdy okaże się to konieczne, zobrazowania opisanej we wniosku sytuacji za pomocą odpowiednich dokumentów. Zatem w celu wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków strona ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających stwierdzić, że wstrzymanie decyzji jest zasadne. Twierdzenia te powinny być co najmniej uprawdopodobnione. O ile dana okoliczność z natury swojej może być udokumentowana, to należy przedłożyć stosowne dokumenty (por. post. NSA z 6 września 2013 r., sygn. akt II FZ 684/13 (dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podkreślenia wymaga fakt, iż w niniejszej sprawie skarżąca nie przedłożyła wraz z wnioskiem żadnych dokumentów źródłowych, które mogłyby zobrazować jej aktualną kondycję finansową oraz potwierdzających możliwość zaistnienia okoliczności wskazanych w uzasadnieniu wniosku. Wraz ze skargą nadesłała jedynie dwa dokumenty, znajdujące się również w aktach administracyjnych sprawy, tj. informację z banku R. S.A. z dnia [...] maja 2012 r. zawierającą oświadczenie banku, iż w związku z umową pożyczki zawartą ze skarżącą bank zapłacił kwotę 50.000 zł dostawcy Przedmiotu Finansowanego tytułem zapłaty za fakturę oraz pismo Oddziału Regionalnego ARiMR w O. z dnia [...] sierpnia 2012 r. – rozliczenie poniesionych kosztów w ramach działania "Ułatwianie startu młodym rolnikom". Należy zauważyć, ż dokumenty te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowego wniosku, bowiem w żaden sposób nie dokumentują wystąpienia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.

Dodatkowo należy zauważyć, iż rodzaj obowiązku nałożony na skarżącą tj. zwrot kwoty nienależnie pobranych płatności nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny, skoro chodzi o świadczenie pieniężne, których spełnienie z natury rzeczy jest odwracalne (por. post. NSA z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt II GZ 80/09 dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). W sytuacji ewentualnego uwzględnienia skargi istnieje oczywista możliwość zwrotu skarżącej kwoty pieniężnej orzeczonej w skarżonej decyzji.

Reasumując, w ocenie Sądu, skarżąca nie wykazała zaistnienia okoliczności, które mogłyby spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody czy spowodowania trudnych do przezwyciężenia skutków.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji postanowienia.