Postanowienie z dnia 1997-01-10 sygn. II CKN 21/96

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CKN 21/96

Postanowienie z dnia 10 stycznia 1997 r. 

Jeżeli strona w skardze kasacyjnej jedynie ogólnikowo zarzuca, że rozstrzygnięcie sprawy dotknięte jest wadami powodującymi jego nieprawidłowość lub niesłuszność, przy czym nie wskazuje wyraźnie i jednoznacznie, na czym miałoby polegać niewypełnienie przez sąd drugiej instancji właściwych mu zadań, to w takiej sytuacji Sąd Najwyższy nie może wdawać się w dociekanie zasadności tak sformułowanych zarzutów, gdyż nie można ich traktować jako wymaganego przez art. 393³ k.p.c. przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia. Nie dotyczy to jednak okoliczności, które skutkują nieważność postępowania.

Przewodniczący: sędzia SN C. Żuławska.

Sędziowie SN: M. Słoniewski. T. Wiśniewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 1997 r. na rozprawie sprawy z wniosku Krzysztofa M., z udziałem Marii S., o podział majątku dorobkowego i zniesienie współwłasności na skutek kasacji uczestniczki Marii S. od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Krakowie z dnia 9 lipca 1996 r. sygn. akt (...)

postanawił kasację oddalić; nie obciążać uczestniczki postępowania kosztami postępowania kasacyjnego na rzecz wnioskodawcy.

Uzasadnienie:

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Wojewódzki oddalił rewizję uczestniczki postępowania Marii S. od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie z dnia 4 stycznia 1996 r., na mocy którego dokonany został podział majątku dorobkowego poprzedników prawnych wnioskodawcy Krzysztofa M. i wymienionej uczestniczki. Podział został przeprowadzony w ten sposób, że wnioskodawcy przyznane zostało wchodzące w skład tego majątku spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, położonego w K. przy ul. Spokojnej 3/1, natomiast uczestniczce postępowania przypadły na wyłączną własność wszelkie inne składniki tegoż majątku, w szczególności różnego rodzaju meble, biżuteria, samochód osobowy "Fiat 126p" oraz walory dewizowe. Tytułem dopłaty (określonej błędnie jako spłata) Sąd Rejonowy zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki postępowania kwotę 3 308,18 zł. Sąd Rejonowy nakazał ponadto uczestniczce postępowania wydanie wnioskodawcy wskazanego lokalu mieszkalnego. Oddalając rewizję Sąd Wojewódzki miał m.in. na uwadze, że poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne co do składu i wartości majątku objętego podziałem nie budzą zastrzeżeń, sam podział zaś jest właściwy. Sąd Wojewódzki podkreślił zwłaszcza, że nie może nasuwać wątpliwości stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym opisane na wstępie własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego należało do majątku wspólnego Edwarda M. (ojca wnioskodawcy) i Władysławy M. (siostry uczestniczki postępowania). Przekształcenie bowiem charakteru tego prawa zlokatorskiego na własnościowy miało miejsce w czasie trwania małżeństwa Edwarda i Władysławy M., natomiast uczestniczka postępowania nie wykazała, aby środki pieniężne na pokrycie wkładu budowlanego pochodziły z majątku odrębnego jej siostry.

W kasacji opartej na podstawie art. 393¹ pkt 1 k.p.c. uczestniczka postępowania zarzuciła naruszenie przepisów art. 32 i 33 k.r.o. przez błędną ich wykładnię oraz zastosowanie i wniosła o stosowną zmianę zaskarżonego postanowienia Sądu Wojewódzkiego albo też ojego uchylenie i przekazanie temuż Sądowi sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Przede wszystkim należy wyjaśnić. co jest w ogóle przedmiotem rozpoznania kasacyjnego w niniejszej sprawie. Kwestia pojawia się ze względu na formalną i treściową strukturę skierowanej do Sądu Najwyższego kasacji. Chodzi mianowicie o to, że w części wstępnej skargi kasacyjnej skarżąca wskazała jedynie podstawę kasacyjną, przytoczoną przez Sąd Najwyższy, a zatem dotyczącą w szczególności art. 32 i 33 k.r.o., natomiast w uzasadnieniu swej skargi zawarła również szereg innych zarzutów. Odnoszą się one do takich zagadnień, jak ewentualna odpowiedzialność wnioskodawcy za zniszczenie i zużycie samochodu osobowego "Fiat 126p" oraz rzekomo błędne ustalenie przez Sądy obu instancji składu majątku objętego dorobkiem małżonków Władysławy i Edwarda M. Dodać trzeba, że zarzuty te ze stosowną argumentacją na ich poparcie stanowią całkowite powtórzenie, tj. bez jakichkolwiek zmian i opuszczeń, odpowiednich zarzutów i wywodów zamieszczonych wcześniej w uzasadnieniu rewizji uczestniczki postępowania od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa Krowodrzy z dnia 4 stycznia 1996 r.

Istota przedstawionego problemu sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy takie ujęcie redakcyjne (treściowe) skargi kasacyjnej pociąga za sobą konieczność bliższego zajęcia się przez Sąd Najwyższy jako Sąd kasacyjny także tymi elementami wskazanej skargi, które nie zostały dostatecznie sprecyzowane w postaci jednej z dwóch wchodzących w rachubę podstaw kasacyjnych. Odpowiedzi na tak postawione pytanie udzielił już w pewnej mierze Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 20 listopada 1996 r. II CKN 11/96 (nie publ.), stwierdzając, że okoliczności, które podniesione zostały w uzasadnieniu kasacji, ale nie wiążą się z podstawami, na których została ona oparta, nie mogą być traktowane jako samodzielne, dalsze podstawy kasacji. Rozpoznanie sprawy przez Sąd Najwyższy w granicach kasacji (art. 393¹¹ k.p.c.) oznacza. że Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę tylko w granicach zakreślonych przez wniosek kasacji i przytoczone w niej podstawy kasacyjne (art. 393³ w zw. z art. 393¹ k.p.c.) z tym zastrzeżeniem, że wobec wyraźnego nakazu ustawy bierze z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Zwrócić tutaj też trzeba uwagę na pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w orzeczeniu z dnia 20 grudnia 1996 r. III CKN 21/96 (OSNC 1997. z. 4, poz. 45), zgodnie z którym treść art. 393¹ k.p.c. należy wykładać w takim znaczeniu. że podstawę kasacji stanowić mogą wyłącznie uchybienia popełnione przez sąd drugiej instancji. polegające bądź na naruszeniu przepisów prawa materialnego. bądź też na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli miało ono wpływ na wynik sprawy. Dlatego też kasacja oparta na podstawie przewidzianej w art. 393¹ pkt 2 k.p.c. podlega oddaleniu, jeśli podstawa ta została uzasadniona wyłącznie naruszeniem przepisów postępowania przez sąd pierwszej instancji. Wynika z tego, że jeżeli strona, tak jak to ma

miejsce w niniejszej sprawie, w skardze kasacyjnej ogólnikowo jedynie zarzuca, iż rozstrzygnięcie sprawy dotknięte jest wadami powodującymi jego nieprawidłowość lub niesłuszność, przy czym nie wskazuje wyraźnie i jednoznacznie, na czym miałoby polegać niewypełnienie przez sąd drugiej instancji właściwych mu zadań, to w takiej sytuacji Sąd Najwyższy nie może wdawać się w dociekanie zasadności tak sformułowanych zarzutów, gdyż nie można ich traktować jako wymaganego przez art. 393³ k.p.c. przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia.

Nie dotyczy to jednak okoliczności, które skutkują nieważność postępowania. W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy dalsze rozważania ogranicza tylko do ustosunkowania się do objętego podstawą kasacyjną przewidzianą w art. 393¹ pkt 1 k.p.c. zarzutu naruszenia przepisów art. 32 i 33 k.r.o. Zarzut ten jest chybiony. Z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, które to ustalenia wiążą Sąd Najwyższy, wynika, że spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, należące do majątku odrębnego siostry uczestniczki postępowania, zostało w czasie trwania wspólności ustawowej a zatem po zawarciu przez nią związku małżeńskiego z ojcem wnioskodawcy - przekształcone na własnościowe. Skoro tak, to Sąd drugiej instancji słusznie uznał, w ślad za Sądem pierwszej instancji, że tym samym weszło ono w skład ich majątku dorobkowego (por. uzasadnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1988 r. III CRN 475/87, OSNCP 1990, z. 4-5, poz. 64). Jeżeli więc jest oczywiste, że Sąd Wojewódzki nie dopuścił się naruszenia wskazanych na wstępie przepisów prawa materialnego, to w konsekwencji skargę kasacyjną należało oddalić.

Z tego względu należało orzec jak w sentencji (art. 393¹² k.p.c.). Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego znajduje swoje uzasadnienie w art. 520 § 1 w zw. z art. 393¹⁹, 391 i 13 § 2 k.p.c.