Wyrok z dnia 2016-05-16 sygn. VI SA/Wa 1830/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Kozik Sędziowie Sędzia WSA Jacek Fronczyk (spr.) Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant ref. staż. Anna Owczarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2016 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej oddala skargę w całości

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] Komendant [...] Policji, stosując art. 29 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1099 ze zm.) oraz art. 104 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), skreślił M. B. z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

W motywach rozstrzygnięcia organ podał, że do Wydziału Postępowań Administracyjnych K. wpłynął prawomocny wyrok Sądu Rejonowego dla [...] w W. [...] Wydział Karny z dnia [...] grudnia 2014 r. o sygn. akt [...], skazujący M. B. na karę grzywny za czyn z art. 70 § 2 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (t. j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1094 ze zm.). W związku z tym w dniu [...] lutego 2015 r. Komendant [...] Policji wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie skreślenia M. B. z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Po dokonaniu analizy akt Komendant [...] Policji uznał, że dowody zgromadzone w postępowaniu administracyjnym nie dają podstaw do wydania decyzji o umorzeniu postępowania w trybie art. 105 § 1 i 2 kpa, ponieważ powyższy wyrok jest prawomocny i w świetle art. 29 ust. 6 pkt 3 ww. ustawy o ochronie osób i mienia, stanowi podstawę do skreślenia zainteresowanego z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

Powyższą decyzję M. B. uczynił przedmiotem odwołania do Komendanta Głównego Policji, wnosząc o jej uchylenie i zarzucając organowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 kpa, poprzez niepodjęcie wszelkich kroków w celu niezbędnego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i niewzięcie pod uwagę słusznego interesu odwołującego. Wskazał, że jako pracownik ochrony fizycznej pracuje od 1993 r. i posiada nieposzlakowaną opinię. Skreślenie go z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej uniemożliwi mu dalszy rozwój zawodowy i wpłynie na sytuację materialną rodziny.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] maja 2015 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a kpa oraz art. 29 ust. 6 pkt 3 ww. ustawy o ochronie osób i mienia, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji, nie znajdując przesłanek do uwzględnienia odwołania.

W uzasadnieniu decyzji organ Policji wyjaśnił, że w sprawie najistotniejsze znaczenie ma prawomocny wyrok Sądu Rejonowego dla [...] w W. [...] Wydział Karny z dnia [...] grudnia 2014 r. o sygn. akt [...], mocą którego M. B. został uznany winnym tego, że w dniu [...] lutego 2014 r. w W. na terenie obiektu [...], znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, podjął czynności zawodowe. Powyższe stanowi wykroczenie, za które M. B. został ukarany karą grzywny w wysokości 700 zł. Organ zaznaczył, że skreślenie z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej nie jest dodatkową karą, a jedynie skutkiem administracyjnoprawnym ustalenia, iż osoba posiadająca taki wpis dopuściła się czynu zabronionego, określonego w art. 70 § 2 ww. ustawy - Kodeks wykroczeń, a okoliczność ta wyczerpuje obligatoryjną - zawartą w art. 29 ust. 6 pkt 3 ww. ustawy o ochronie osób i mienia - przesłankę do skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. W ocenie organu, argumenty strony zawarte w odwołaniu nie dają podstaw do zmiany bądź uchylenia decyzji, ponieważ nie eliminują faktu, że strona dopuściła się wykroczenia, które powoduje obligatoryjne skreślenie z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję M. B. wniósł o uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Podniósł analogiczne zarzuty, jakie zawarł w swym odwołaniu od decyzji organu I instancji. W ocenie skarżącego, w sprawie doszło do mającego wpływ na wynik sprawy naruszenia art. 7 kpa, bowiem organy Policji nie podjęły wszelkich kroków w celu niezbędnego i dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a przez to nie wzięły pod uwagę słusznego interesu strony. Skarżący mieszka z dwiema studiującymi córkami, które wspiera finansowo, a ponadto wraz z małżonką opiekuje się chorą teściową, zatem sytuacja życiowa, w jakiej się znajduje, wymaga od niego stałego zatrudnienia. Zdaniem skarżącego, rozstrzygnięcia organów Policji naruszają konstytucyjnie zagwarantowaną zasadę proporcjonalności, zgodnie z którą organy administracji, podejmując decyzje, powinny miarkować cele i proporcje między ochroną interesu publicznego i indywidualnego.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, powołując się w uzasadnieniu swego stanowiska procesowego na argumenty przedstawione w motywach zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 29 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (t. j.: Dz.U. z 2014 r. poz. 1099 ze zm.), w myśl którego pracownika ochrony skreśla się z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, w przypadku gdy wykonując zadania pracownika ochrony fizycznej, dopuścił się czynu zabronionego, określonego w art. 70 § 2 lub art. 87 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (t. j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1094 ze zm.).

Z treści tego przepisu wynika, że decyzje w przedmiocie skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej mają charakter związany. Świadczy o tym imperatywna forma czasownika "skreśla się". Organ Policji nie ma zatem prawnej możliwości wyboru rozstrzygnięcia w tym zakresie. Przepis art. 29 ust. 6 pkt 3 ww. ustawy o ochronie osób i mienia nie stopniuje ani nie różnicuje przesłanek skreślenia. Podstawą skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej jest bowiem dopuszczenie się czynu zabronionego, określonego w art. 70 § 2 lub art. 87 § 1 ww. ustawy - Kodeks wykroczeń, co z kolei zobowiązuje właściwego komendanta wojewódzkiego Policji do wszczęcia postępowania administracyjnego w tym przedmiocie i wydania decyzji o skreśleniu osoby z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.

Taka też sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie. Do Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy [...] Policji wpłynął prawomocny wyrok Sądu Rejonowego dla [...] w W. [...] Wydział Karny z dnia [...] grudnia 2014 r. o sygn. akt [...], skazujący skarżącego na karę grzywny w wysokości 700 (siedemset) złotych. Skarżący został uznany winnym popełnienia wykroczenia z art. 70 § 2 ww. ustawy - Kodeks wykroczeń, polegającego na tym, że w dniu [...] lutego 2014 r., wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, podjął czynności zawodowe. Ta sytuacja została wprost opisana w art. 29 ust. 6 pkt 3 ww. ustawy o ochronie osób i mienia. Przepis ten w swej treści odwołuje się bowiem do art. 70 § 2 ww. ustawy - Kodeks wykroczeń, który stanowi, że karze aresztu albo grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości, znajduje się w stanie po użyciu alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka i podejmuje w tym stanie czynności zawodowe lub służbowe. Skarżący został uznany winnym zarzucanego mu wykroczenia i ukarany karą grzywny na podstawie art. 70 § 2 ww. ustawy - Kodeks wykroczeń, toteż w sprawie zaistniała obligatoryjna przesłanka do skreślenia go z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej. Nie ma zatem podstaw do kwestionowania podjętych w sprawie decyzji.

Z uwagi na związanie administracyjne, podnoszony w skardze zarzut naruszenia art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23) jest całkowicie nieuzasadniony. Przepis ten ma podstawowe znaczenie prawne w przypadku decyzji uznaniowych, natomiast w analizowanej sytuacji to interes społeczny góruje nad indywidualnym interesem strony i trudno wobec tego przyjąć, by w sprawie doszło do naruszenia konstytucyjnej zasady proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Skoro ustawodawca w ww. ustawie o ochronie osób i mienia wprost przewidział skutek w postaci skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej wobec osoby, która wykonując zadania pracownika ochrony fizycznej, dopuściła się czynu zabronionego, określonego w art. 70 § 2 lub art. 87 § 1 ww. ustawy - Kodeks wykroczeń, to zaistnienie takiego stanu rzeczy obliguje organ Policji do podjęcia decyzji w tym przedmiocie.

Orzekające w sprawie organy Policji, podejmując decyzje, prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego i ww. ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego. Podstawa prawna rozstrzygnięcia wynika z obowiązującego prawa materialnego, nie została więc naruszona zasada praworządności, określona w art. 6 kpa. Nie można też organom zarzucić nierespektowania wyrażonej w art. 7 kpa zasady prawdy obiektywnej. Sprawę rozstrzygnięto bowiem po zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego (art. 77 i art. 80 kpa). Uzasadnienia decyzji organów obu instancji odpowiadają dyspozycji art. 107 § 3 kpa. Wyjaśnione zostały motywy podjętych rozstrzygnięć, a przytoczona przez organy Policji argumentacja w tym zakresie jest wyczerpująca. Zaskarżona decyzja zawiera wszystkie elementy wymagane art. 107 § 1 kpa, w szczególności decyzja zawiera uzasadnienie prawne i faktyczne skonstruowane zgodnie z przepisem art. 107 § 3 kpa. Stan faktyczny opisany w decyzji nie wymagał czynienia dodatkowych ustaleń. Natomiast w uzasadnieniu prawnym przytoczono przepisy prawa i wyjaśniono podstawy prawne decyzji. Z kolei sam fakt, że strona skarżąca nie zgadza się ze stanowiskiem orzekających organów Policji, nie przesądza o tym, iż w sprawie doszło do naruszenia obowiązujących przepisów.

W takim stanie rzeczy, podjęte w sprawie decyzje należy uznać za prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w skardze za nieuzasadnione, mające jedynie charakter polemiczny. Sąd nie dopatrzył się w działaniach organów obu instancji uchybień, zarówno przy ustaleniu stanu faktycznego sprawy, jak i jego ocenie w świetle prawa materialnego, co oznacza, że Sąd nie stwierdził takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością uwzględnienia skargi.

Uznając zatem skargę za nieuzasadnioną, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.