Postanowienie z dnia 2016-05-25 sygn. VIII SA/Wa 353/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Justyna Mazur po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Radomiu sprawy z wniosku G. G. o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Celnej w [...] z [...]marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry postanowił: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] marca 2016 r. Dyrektor Izby Celnej w [...] utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w [...] z [...] lipca 2015 r. o wymierzeniu G.G.(dalej: "skarżący") kary pieniężnej za urządzenie gier na automatach poza kasynem gry w łącznej wysokości 24.000 zł.

W skardze na powyższą decyzję zawarto wniosek o wstrzymanie jej wykonania z powodu niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków dla skarżącego. Jest też niezbędne z powodu słuszności podnoszonej w skardze argumentacji, w szczególności z powodu przekonania skarżącego o bezzasadności nałożonej na niego kary. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, brak wstrzymania wykonania tej decyzji spowoduje również daleko idące konsekwencje w postaci znacznego uszczerbku finansowego skarżącego oraz ograniczenia w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w tym pozbawienia możliwości prawidłowego inwestowania w rozwój firmy z powodu braku odpowiednich środków. Nie pozwoli również dopełnić należycie innym zobowiązaniom finansowym względem państwa.

Uzasadniając poniesienie straty dla majątku skarżącego wyjaśnił, że

za okres od stycznia do października 2015 r. poniósł wydatki w wysokości [...]zł, podczas gdy przychód stanowił kwotę [...]zł. Dodatkowo w tym okresie dokonał też wydatków na zakup towarów i usług w kwocie [...]zł, bez uwzględnienia podatku VAT w kwocie [...]zł. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, kara pieniężna stanowi zatem znaczne obciążenie finansowe i jej uiszczenie może spowodować niemożność dalszego prowadzenia działalności gospodarczej.

Z tej przyczyny wniosek skarżącego winien zostać uwzględniony, zaś rację podnoszonej argumentacji potwierdzają poglądy prawne zaprezentowane między innymi w postanowieniu WSA w Białymstoku z 3 sierpnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, NSA w postanowieniu z 1 grudnia 2015 r., sygn. akt II GZ 770/15 oraz NSA z 25 lutego 2015 r., sygn. akt I GSK 80/15. Do wniosku skarżący załączył kopię miesięcznego rozliczenia VAT za poszczególne miesiące 2015 r. oraz wyciąg z podatkowej księgi przychodów i rozchodów za 2015 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., Sąd na wniosek strony może wydać postanowienie

o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, będących przedmiotem zaskarżenia, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Instytucja ta ma charakter wyjątku od zasady przewidującej, że ostateczna decyzja (postanowienie) korzystają

z domniemania zgodności z prawem i podlegają wykonaniu.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażonym między innymi w postanowieniu z 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/2004, podstawową przesłanką wstrzymania wykonania decyzji, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., jest wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Oznacza to, że chodzi o taką szkodę (majątkową lub uszczerbek niemajątkowy), które nie będą mogły być wynagrodzone przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona skarżąca ma zatem obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (por. postanowienie NSA

z 14 listopada 2006 r., II FZ 585/06, dostępne na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl). Strona skarżąca winna zatem wyjaśnić, na czym polega niebezpieczeństwo powstania kwalifikowanych skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., a także winno to znajdować potwierdzenie w dokumentach źródłowych dotyczących jej sytuacji finansowej i majątkowej. Podkreślić również należy, że w judykaturze utrwalony jest już pogląd, zgodnie z którym, podmiot występujący o ochronę tymczasową nie może oczekiwać od sądu, aby ten, wyręczając go, niejako z urzędu poszukiwał usprawiedliwienia dla złożonego wniosku. Brak należytego uzasadnienia żądania o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wyklucza dokonywanie jego merytorycznej oceny (por. postanowienia NSA: z 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 498/12; z 10 maja 2011 r., sygn. akt II FZ 106/11; z 9 września 2011 r., sygn. akt II FSK 1501/11; z 28 września 2011 r., sygn. akt I FZ 219/11 i z 26 listopada 2007 r., sygn. akt II FZ 338/07).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy w pierwszej kolejności zauważyć należy, że w świetle powołanego wyżej przepisu art. 61 § 3 p.p.s.a., wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie mogą uzasadniać podnoszone w skardze merytoryczne zarzuty przeciwko zaskarżonej decyzji, tj. z powodu jej wydania z naruszeniem prawa. Podkreślenia bowiem wymaga, że na etapie rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania aktu, Sąd nie ma możliwości dokonania oceny zgodności z prawem decyzji wydanych w toku postępowania administracyjnego. Niedopuszczalne zatem jest wywodzenie konieczności uwzględnienia wniosku

z przekonania o wadliwości danego rozstrzygnięcia.

Podkreślenia również wymaga, że wykonanie decyzji nakładającej na stronę obowiązek uiszczenia należności pieniężnej tylko w wyjątkowych przypadkach jest źródłem niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub powstania trudnych do odwrócenia skutków. W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest bowiem pogląd, zgodnie z którym ponoszenie wydatków pieniężnych nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny, skoro chodzi o spełnienie świadczenia pieniężnego z natury rzeczy przecież odwracalnego w przypadku, gdyby okazało się ono nienależne. Każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to zatem sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie ochrony tymczasowej, o której mowa w powołanych wyżej przepisach p.p.s.a. Faktu egzekwowania obowiązku pieniężnego wynikającego z decyzji, nawet przy uwzględnieniu sytuacji materialnej strony, nie można utożsamiać z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody, czy spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Także analiza załączonych do skargi wybiórczo dowodów (wyciąg z podatkowej Księgi Przychodów i Rozchodów za 2015 r. oraz rozliczenie VAT za poszczególne miesiące 2015 r., k. 19 – 20 akt sądowych) zdaniem Sądu prowadzi do wniosku, że w realiach niniejszej sprawy skarżący nie wykazał, że w jego przypadku wystąpiły przesłanki do wstrzymania zaskarżonej decyzji. Nie uprawdopodobnił bowiem wystąpienia okoliczności potwierdzających wystąpienie niekorzystnych z punktu widzenia jego interesów następstw wykonania decyzji. Zdaniem Sądu, przedstawione dokumenty jedynie w sposób wybiórczy obrazują aktualną sytuację finansową skarżącego i jego możliwości płatnicze, która wbrew twierdzeniom wniosku nie jest zła (zgodnie z oświadczeniem skarżącego w podanym okresie uzyskał on przychód w wysokości [...]zł, dokonał też zakupu towarów i usług na kwotę [...]zł). W żadnym razie stan ten nie prowadzi do wniosku, że płynność finansowa skarżącego została w jakikolwiek sposób zagrożona.

W tej sytuacji wymierzona skarżącemu kara pieniężna nie uzasadnia wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący bowiem nie uprawdopodobnił, jaką szkodę lub jakie konkretnie trudne do odwrócenia skutki może spowodować wyegzekwowanie od niego nałożonej decyzją ostateczną kary pieniężnej. Sam fakt, że wydatki związane z prowadzeniem własnej działalności gospodarczej przekraczają możliwości skarżącego do opłacenia przedmiotowej kary pieniężnej, bez wykazania, jaka jest jego aktualnie rzeczywista sytuacja finansowa, nie przesądza o zdolnościach płatniczych skarżącego, które pozostają w sprawie niewyjaśnione. Nie wiadomo zatem, czy istnienie wskazanego zobowiązania może spowodować niewypłacalność i konieczność likwidacji działalności tym bardziej, że skarżący zamknął przecież 2015 rok dodatnim wynikiem finansowym i nie twierdzi, by utracił płynność finansową. Podkreślić natomiast należy, że wciąż prowadzi działalność gospodarczą znacznych rozmiarów.

W takich okolicznościach, w ocenie Sądu, stanowisko skarżącego nie jest wystarczające do uwzględnienia wniosku. Skarżący przedstawił jedynie obawy i wskazuje ogólne skutki, które mogą nastąpić. Nie uprawdopodobnił jednak, że mogą one się spełnić w przewidywalnej przyszłości. Tym samym nie zostały spełnione ustawowe przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Podkreślenia również wymaga, że co do zasady, nawet trudna sytuacja materialna strony nie stanowi o ziszczeniu się przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. W orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że wstrzymanie wykonania decyzji uzasadniać mogą tylko konkretne okoliczności, będące wynikiem wpływu wykonania zaskarżonej decyzji na aktualną sytuację majątkową strony, powodujące znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Innymi słowy strona musi wykazać, że w powiązaniu z jej sytuacją majątkową, wykonanie decyzji spowoduje znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki z powodu wystąpienia tych konkretnych okoliczności.

Reasumując skoro skarżący nie uprawdopodobnił niebezpieczeństwa wystąpienia znacznej szkody, to nie można przyjąć, że wykonanie decyzji spowodowałoby taką szkodę. Skarżący nie wykazał również, że wykonanie decyzji mogłoby rodzić niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dlatego Sąd odmówił skarżącemu wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a, Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.