Wyrok z dnia 2016-12-07 sygn. VIII SA/Wa 353/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Nawrot, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Fularski, Sędzia WSA Justyna Mazur (sprawozdawca), Protokolant Specjalista Ilona Obara, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 r. w Radomiu sprawy ze skargi G. G. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w [...] z dnia [...]marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] marca 2016 r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w W. (dalej także: "Dyrektor IC" lub "organ odwoławczy"), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613; dalej: "Ordynacja podatkowa" lub "O.p.") w zw. z art. 91, art. 2 ust. 3 i ust. 5, art. 3, art. 6 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 89 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612; dalej: "u.g.h." lub "ustawa o grach hazardowych"), po rozpatrzeniu odwołania G. G., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo-Usługowa [...] G. G. (dalej także: "skarżący", "strona"), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego

w S. (dalej także: "organ I instancji" lub "Naczelnik UC") z [...] lipca 2015 r. nr [...] wymierzającą skarżącemu karę pieniężną za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w łącznej wysokości 24.000 zł.

Powyższe decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] maja 2015 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. w Barze [...] – parking TIR w miejscowości K., w ramach realizacji zadań Służby Celnej, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2015 r., poz. 990 ze zm.; dalej: "ustawa o Służbie Celnej") ujawnili 2 automaty do gier: HOT SPOT PLATIN bez oznaczeń i HOT SPOT bez oznaczeń, włączone do sieci elektrycznej i gotowe do eksploatacji.

W wyniku przeprowadzonych czynności ujawniono umowę najmu powierzchni z [...] kwietnia 2015 r. zawartą między skarżącym (Najemca), a H. B., prowadzącą działalność gospodarczą w lokalu Bar [...] w miejscowości K. (Wynajmujący).

Sporne automaty do gier posiadały m.in. monitory, panele sterowania grami, wrzutniki monet i akceptory banknotów. Funkcjonariusze przeprowadzili gry kontrolne na tych automatach oraz dokonali oględzin zewnętrznych ww. automatów, udokumentowanych protokołem z tych czynności z [...] maja 2015 r. W toku czynności przesłuchano również świadka, z którego zeznań wynika, iż właścicielem spornych automatów jest skarżący.

W związku z uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstwa karnego skarbowego, o którym mowa w art. 107 § 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2013 r., poz. 186 j.t. ze zm., dalej: "k.k.s.") ww. automaty zatrzymano do postępowania karnoskarbowego. W dniu [...] sierpnia 2015 r. Referat Dochodzeniowo-Śledczy Urzędu Celnego w S. przekazał do Referatu Akcyzy i Gier Urzędu Celnego w S. dwie opinie biegłego sądowego mgr A. C. z oględzin/badań spornych automatów.

Postanowieniem z [...] maja 2015 r. Naczelnik UC wszczął postępowanie w sprawie wymierzenia stronie kary pieniężnej, określonej w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry, zakończone decyzją tego organu z [...] lipca 2015 r., wymierzającą skarżącemu karę pieniężną za urządzanie gier na dwóch automatach poza kasynem gry w łącznej wysokości 24.000 zł.

Odwołanie od tej decyzji złożył skarżący reprezentowany przez pełnomocnika. Wnosząc o jej uchylenie, postawił przy tym zarzuty naruszenia zarówno przepisów prawa materialnego, jak i procesowego, tj.: art. 89 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, art. 120, art. 122, art. 187 § 1, art. 188 i art. 191 O.p. poprzez zebranie niepełnego materiału dowodowego w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w szczególności poprzez niedokładne sprecyzowanie właściwości badanych automatów i charakteru gier.

Po jego rozpoznaniu, Dyrektor IC utrzymując w mocy decyzję Naczelnika UC wskazał, iż z dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy wynika, że funkcjonariusze Służby Celnej w toku czynności kontrolnych przeprowadzonych w dniu [...] (powinno być [...]) maja 2015 r. w Barze [...] – Parking TIR w miejscowości K. stwierdzili włączone i gotowe do eksploatacji dwa automaty do gier HOT SPOT PLATIN bez numeru i HOT SPOT bez numeru, co do których zarówno oględziny, zeznania świadka, jak i wynik eksperymentu wskazywały na uzasadnione podejrzenie, że na tych automatach były urządzane gry w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Strona zaś nie prowadziła działalności na podstawie u.g.h., t.j. nie posiadała zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach, ani innego zezwolenia lub koncesji, o której mowa w ustawie. Automaty nie były zarejestrowane. Skarżący nie prowadził też działalności na podstawie ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach

i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 4, poz. 27 ze zm.), to jest nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Organ odwoławczy powołał się na przepisy art. 2 ust. 3-5 u.g.h. oraz na orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 maja 2012 r. (V KK 420/11). Wskazał, że bezsporne w sprawie jest, iż automaty, o których mowa są urządzeniami elektronicznymi (komputerowymi), na co wskazują wyniki oględzin. Gry były organizowane w celach komercyjnych, z uwagi na publiczne udostępnienie automatów. Przywołując ustalenia sporządzonej w dniu [...] maja 2015 r. opinii biegłego A. C., wskazał, iż gry na spornych automatach mają charakter losowy, a tym samym zawierają element losowości. Są przystosowane konstrukcyjnie do bezpośredniego wypłacania wygranych pieniężnych. Wywiódł zatem, że gra na automatach wypełnia przesłankę z art. 2 ust. 3 u.g.h. Skarżący nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry, o której mowa w art. 6 ust. 1 u.g.h., ani innego zezwolenia. Urządzanie gier na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, zgodnie z zapisami Rozdziału 10 u.g.h. podlega karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Zakaz urządzania gier na automatach poza kasynem gry wiąże się zaś z samym faktem organizowania tej gry poza miejscem do tego wyznaczonym, czyli kasynem gry i stanowi lex specialis w stosunku do zakazu urządzania gier hazardowych bez koncesji lub zezwolenia (art. 89 ust. 1 pkt 1 ustawy o grach hazardowych). Organ podkreślił, że karę pieniężną wymierza się w wysokości określonej w art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h., tj. 12 000 zł od każdego automatu.

Zarzuty odwołania Dyrektor IC uznał za chybione. Przedstawił przy tym własne stanowisko w zakresie oceny skutków prawnych braku notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych w polskim prawie wewnętrznym. Powołał się przy tym m. in. na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie sygn. akt I GSK 183/14, z dnia 17 września 2015 r. w sprawie sygn. akt II GSK 1296/15. Przywołał także między innymi poglądy prawne wyrażone w wyroku TSUE z 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C – 213/11, C – 214/11 i C – 217/11, orzeczenia sądów krajowych, jak również poglądy prawne prezentowane w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 marca 2015 r., sygn. akt P 4/14. Nie dopatrując się naruszenia przez organ I instancji przepisów ustawy o grach hazardowych, jak i przepisów Ordynacji podatkowej organ odwoławczy orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji.

W skardze wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji, ewentualnie uchylenie w całości zaskarżanej decyzji oraz decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, postawił zarzuty naruszenia:

1) norm prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

a) art. 1 pkt 11 i art. 8 ust. 1 Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego

i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji

w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. UE L z dnia 11.07.1998 r.) w zw. z art. 14 ust.

1 ustawy o grach hazardowych i art. 6 ust. 1 u.g.h., w zw. z art. 89 ust. 2 u.g.h., poprzez przyjęcie, że naruszenie art. 14 ust. 1 u.g.h. i art. 6 ust. 1 u.g.h. może być podstawą do wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 89 ust. 2 u.g.h., podczas gdy art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 u.g.h., stanowią przepisy techniczne, w stosunku do których nie zrealizowano obowiązku notyfikacyjnego, co powoduje, że są one bezskuteczne, a tym samym ich naruszenie nie może stanowić podstawy wymierzenia kary pieniężnej przewidzianej w art. 89 ust. 2 u.g.h.;

b) art. 89 ust. 2 u.g.h. w zw. z art. 6 ust. 4 u.g.h., poprzez skierowanie decyzji wymierzającej karę pieniężną za urządzenie gier na automatach poza kasynem gry do skarżącego będącego osobą fizyczną, podczas gdy, zgodnie z art. 6 ust. 4 u.g.h. podmiotami uprawnionymi do uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry mogą być wyłącznie podmioty prowadzące działalność w formie spółki akcyjnej lub spółki

z ograniczoną odpowiedzialnością, co powoduje, że tylko tym podmiotom może być wymierzona kara pieniężna przewidziana w art. 89 ust. 2 u.g.h.;

c) art. 2 ust. 3 u.g.h. i art. 2 ust. 5 u.g.h., poprzez ich błędną wykładnię dokonaną wbrew zasadzie per non est, która doprowadziła do zrównania pod względem znaczenia odmiennych pojęć użytych przez ustawodawcę w definicjach wskazanych

w przepisach art. 2 ust. 3 u.g.h. i art.2 ust. 5 u.g.h. i w konsekwencji do zbędności jednego ze wskazanych pojęć, a ostatecznie oparcia rozstrzygnięcia na błędnie zrekonstruowanej normie prawnej;

d) art. 2 ust. 6 u.g.h., poprzez uznanie i przyjęcie, że gra na automatach HOT SPOT PLATIN (bez oznaczeń) oraz HOT SPOT (bez oznaczeń) była grą na automacie w rozumieniu art. 2 ust. 3 u.g.h. i art. 2 ust. 5 u.g.h., w sytuacji, gdy żaden przepis prawa nie przyznaje ani naczelnikom urzędów celnych, ani dyrektorom izb celnych, ani Szefowi Służby Celnej kompetencji do rozstrzygania, czy gra na danym urządzeniu stanowi grę na automacie w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych, zaś tego rodzaju uprawnienie posiada wyłącznie minister właściwy do spraw finansów publicznych, rozstrzygający w tym przedmiocie w drodze decyzji administracyjnej po przeprowadzeniu stosownego postępowania;

2) przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

a) art. 201 § 1 pkt 2 O.p. w zw. z art. 235 O.p. w zw. z art. 2 ust. 6 u.g.h. w zw.

z art. 8 u.g.h. i art. 91 u.g.h., poprzez zaniechanie obligatoryjnego zawieszenia przedmiotowego postępowania, w sytuacji, gdy rozpatrzenie niniejszej sprawy i wydanie decyzji było uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych – czy gra na automatach HOT SPOT PLATIN (bez oznaczeń) oraz HOT SPOT (bez oznaczeń) stanowiła grę na automacie w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych;

b) art. 122, art. 187 § 1, art. 191 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 8 u.g.h. i art. 91 u.g.h., poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niedokładnie wyjaśnionym stanie faktycznym w zakresie charakteru gier urządzanych na automatach HOT SPOT PLATIN (bez oznaczeń) i HOT SPOT (bez oznaczeń), w szczególności na skutek zaniechania zasięgnięcia opinii jednostek badających, o których mowa w art. 23f u.g.h., co spowodowało sprzeczność w zastosowanej podstawie prawnej określającej właściwości automatu w postaci kumulatywnego przypisania cech zdefiniowanych w art. 2 ust. 3 u.g.h. i art. 2 ust. 5 u.g.h.;

c) art. 2a O.p. i art. 121 O.p. w zw. z art. 8 u.g.h. i art. 91 u.g.h. poprzez rozstrzygnięcie występujących w sprawie wątpliwości co do treści przepisów prawa na niekorzyść skarżącego oraz przyjęcie przez organ najmniej korzystnej z możliwych wersji, co pozwoliło na wymierzenie skarżącemu kary pieniężnej, podczas gdy reguła in dubio pro tributario, w świetle wątpliwości występujących w sprawie, nakazywała przyjąć wersję odmienną i w konsekwencji umorzyć postępowanie wobec skarżącego.

W uzasadnieniu skargi, jej autor rozwinął zarzuty skargi. Wskazał między innymi, że możliwość wymierzenia kary pieniężnej z zastosowaniem art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. zachodzi tylko o ile ustawa przewiduje zakaz gry na automatach poza kasynem gry. Pomiędzy art. 14 ust. 1 u.g.h., a dyspozycją art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. zachodzi stosunek norm sprzężonych. Bezskuteczność art. 14 ust. 1 u.g.h. pociąga za sobą niemożność zastosowania art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Art. 14 ust. 1 u.g.h. jest zaś w obecnym stanie prawnym przepisem bezskutecznym. Jako wsparcie argumentacji skargi przywołano podglądy zaczerpnięte z orzeczeń sądów krajowych, jak i wywody doktryny.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor IC wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1, art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718; dalej: "p.p.s.a.", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania jeżeli miało lub mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością uchylenia decyzji lub stwierdzenia jej nieważności (art. 145 § 1 i 2 p.p.s.a.).

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 89 ust. 1 pkt 2, art. 89 ust. 2 pkt 2 oraz art. 90 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. karze pieniężnej podlega urządzający gry na automatach poza kasynem gry. Wysokość kary wynosi 12.000 zł od każdego automatu (art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h.). Z kolei z art. 90 ust. 1 u.g.h. wynika, że kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji, naczelnik urzędu celnego, na którego obszarze działania jest urządzana gra hazardowa. W świetle art. 6 ust. 1 u.g.h., działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry i urządzanie takich gier jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry. Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.g.h., urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Z art. 2 ust. 3 u.g.h. wynika zaś, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Zakres definicji legalnej gry na automatach został poszerzony i mocą art. 2 ust. 5 u.g.h. grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

W przedmiotowej sprawie organy ustaliły, że w Barze [...]

– parking TIR w miejscowości K. urządzane były gry na automatach HOT SPOT PLATIN (bez oznaczeń) i HOT SPOT (bez oznaczeń). Przyjęły, że urządzającym gry był skarżący jako właściciel spornych automatów, który zgodnie z zawartą [...] kwietnia 2015r. umową wynajął powierzchnię w kontrolowanym lokalu pod ich instalację i eksploatację, w celu prowadzenia działalności z jego wykorzystaniem. Automaty ze względu na swoje cechy podlegały dyspozycji ustawy hazardowej. Skarżący nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry, czyli działał wbrew art. 6 ust. 1 u.g.h. Gry na automatach, zgodnie z przeprowadzonym przez funkcjonariuszy eksperymentem oraz z świetle opinii biegłego mgr A. C. miały charakter losowy, a tym samym zawierały element losowości (art. 2 ust. 3 i ust. 5 u.g.h.). O konfiguracji znaków na bębnach automatu decydowało oprogramowanie sterujące grami i mechanizmy urządzenia. Wynik gry jest nieprzewidywalny i niezależny od woli i zręczności gracza. Gracz nie miał żadnego wpływu na wynik gry.

Wykładnia językowa zwrotu "charakter losowy", zawartego w art. 2 ust. 5 u.g.h., prowadzi do wniosku, że uprawnione jest utożsamianie powyższego zwrotu języka prawnego nie tylko z sytuacją, w której wynik gry zależy od przypadku, ale także z sytuacją, w której wynik gry jest nieprzewidywalny dla grającego. Nieprzewidywalność wyniku gry, brak pewności co do tego, jaki wynik padnie, wobec niemożności przewidzenia "procesów" zachodzących in concreto w danym urządzeniu, pozostaje immanentną cechą tego rodzaju gry na automacie (por. M. Pawłowski: Gry losowe i zakłady wzajemne, opubl. w: Prawo Spółek 1997, nr 7-8, s. 78).

Pod pojęciem "nieprzewidywalność" rozumieć należy nieprzewidywalność w normalnych (typowych), nie zaś w szczególnych (wyjątkowych, ekstremalnych) warunkach. W wyroku z 18 maja 1999 r., sygn. akt II SA 453/99 (LEX nr 46205) Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że pojęcie "losowości" należy rozumieć jako niemożliwość przewidzenia rezultatu, odnosić należy do normalnych, nie zaś ekstremalnych warunków. Inne podejście do tego zagadnienia byłoby nielogiczne, skoro w istocie możliwe jest rozszyfrowanie każdego systemu gry, to tylko kwestia czasu i kosztów. Wyrok ten zapadł co prawda na gruncie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27 ze zm.), jednak zawarte w nim uwagi zachowują nadal swoją aktualność w zakresie, w jakim dotyczą pojęcia "losowość" i akcentują konieczność odnoszenia tego pojęcia do normalnych, nie zaś wyjątkowych warunków, w jakich znajduje się osoba grająca. Z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 sierpnia 2011 r., sygn. akt II GSK 763/10 (LEX nr 1068860) oraz z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 września 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1000/06 (LEX nr 247553) wynika, że dla uznania gry za losową nie ma znaczenia fakt, że wybór wygrywających liczb dokonywany jest za pomocą algorytmu (komputerowe wyłanianie nagradzanych liczb za pomocą odpowiedniego programu). Orzeczenia te również odnosiły się do stanów faktycznych zaistniałych w okresie obowiązywania ww. ustawy o grach i zakładach wzajemnych, jednak zawarte w nich uwagi dotyczące pojęcia "losowość" uznać należy za uniwersalne, a tym samym nie straciły one aktualności także de lege lata.

Podsumowując, zestawienie zamieszczonych w art. 2 ust. 3 i ust. 5 u.g.h. zwrotów "gra zawiera element losowości" oraz "gra ma charakter losowy" prowadzi do wniosku, że o ile na gruncie art. 2 ust. 3 u.g.h., poza losowością gry na automacie, możliwe jest jeszcze wprowadzenie do gry, jako istotnych, elementów umiejętności, zręczności lub wiedzy gracza, o tyle na gruncie art. 2 ust. 5 u.g.h. te elementy (umiejętności, zręczności, wiedzy) mogą mieć jedynie charakter marginalny, aby zachowała ona charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 5, dominującym elementem gry musi być "losowość" rozumiana jako sytuacja, w której wynik gry zależy od przypadku, a także jako sytuacja, w której rezultat gry jest nieprzewidywalny dla grającego. W świetle powyższego należy uznać, że pojęcie charakter losowy jest pojęciem znacznie szerszym niż pojęcie element losowości.

Organy trafnie przyjęły, że skarżący urządzał gry w kontrolowanym lokalu na automatach spełniających przesłanki art. 2 ust. 3 u.g.h. (str. 8 zask. decyzji), co potwierdzają ustalenia kontroli oraz opinie biegłego. Gry były bowiem urządzane na urządzeniach elektronicznych (komputerowych). Gracz nie był w stanie przewidzieć rezultatu przeprowadzonej gry, jak również nie miał wpływu na odpowiednie ustawienie bębnów. Zatem rezultat gry był nieprzewidywalny dla grającego, a tym samym gra miała charakter losowy, zawierający jednocześnie element losowości. Gry były prowadzone o wygrane pieniężne. Tym samym, należy zgodzić się z organem, że gry na przedmiotowych automatach wypełniły definicję gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 u.g.h. Jednocześnie zarzut skargi zawarty w punkcie 1c) nie może być uznany za zasadny. W wynajętym lokalu świadomie zainstalował sporne automaty w celu prowadzenia działalności gospodarczej przy ich wykorzystaniu. Zatem, wbrew zarzutom skargi, stan faktyczny sprawy uprawniał organ do stosowania w sprawie przepisów ustawy o grach hazardowych i poddania ocenie skontrolowanej działalności poprzez pryzmat przepisów tej ustawy oraz ostatecznie zastosowania art. 89 ust. 1 pkt 2 oraz art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h. Skarżący nie wskazał okoliczności, które mogłyby świadczyć o tym, że nie brał udziału w urządzaniu gier. Podkreślenia wymaga bowiem, że na żadnym etapie postępowania, także sądowego skarżący nie zakwestionował faktu, że zajmuje się działalnością w zakresie wykorzystywania automatów do gier, w tym do tego celu wykorzystywał wynajętą powierzchnię pod ww. działalność.

Karze pieniężnej podlega urządzający gry na automatach poza kasynem gry, zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Wysokość kary pieniężnej wymierzanej w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 2 - wynosi 12.000 zł od każdego automatu (art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h.). Należy wskazać, że art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. statuuje tylko jedną, obiektywną przesłankę wymierzenia kary pieniężnej, czyli urządzanie gry na automatach poza kasynem gry.

Karę pieniężną za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry należało zatem wymierzyć skarżącemu jako podmiotowi, który urządzał gry. Z akt sprawy wynika bowiem, że skarżący urządzał gry na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych bez zezwolenia (wymaganego pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy o grach i zakładach wzajemnych), bez uzyskania koniecznej w obecnym stanie prawnym koncesji, na automatach niezarejestrowanych i poza kasynem. Ponosi zatem stosowną odpowiedzialność (art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.). W stanie faktycznym niniejszej sprawy za prawidłową należy również uznać dokonaną przez organ ocenę, że skarżący jest urządzającym gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

Jakkolwiek u.g.h. nie zawiera legalnej definicji "urządzającego gry", to znaczenie tego określenia można wywieść z wykładni funkcjonalnej. Niewątpliwie założeniem ustawodawcy było poddanie kontroli Państwa i znaczące ograniczenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach, sprowadzając urządzanie niektórych z tych gier (gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach) jedynie do wyznaczonych miejsc w postaci kasyn gry, co znalazło wyraz w treści art. 14 ust. 1 ustawy. Działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach została poddana reglamentacji prawnej i może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1 u.g.h.). Sposoby przeciwdziałania wszelkim praktykom mającym na celu łamanie zasad i warunków prowadzenia tego typu działalności, przewidział ustawodawca m.in. w art. 89 ust. 1 i 2 u.g.h. poprzez nałożenie kar administracyjnych na osoby urządzające gry hazardowe w sposób nielegalny. Celem takiego rozwiązania było także zniechęcenie wszystkich podmiotów zainteresowanych uzyskiwaniem zysków z hazardu do podejmowania działalności w tym zakresie w sposób sprzeczny z prawem. Uzasadnieniem dla wprowadzenia ingerencji Państwa w rynek gier hazardowych była troska o zdrowie obywateli, zwłaszcza wobec realnego zagrożenia uzależnieniem od hazardu, generującego duże koszty zarówno ekonomiczne jak i społeczne.

W uzasadnieniu projektu ustawy czytamy, że problem uzależnienia od hazardu dotyka w takim samym stopniu osoby dorosłe, jak i niepełnoletnie, a problemy osobiste będące następstwem hazardu przynoszą uszczerbek na zdrowiu psychicznym (depresje), skutkują wyalienowaniem społecznym uzależnionych osób, współuzależnieniem bliskich oraz kosztami finansowymi (zadłużeniem, bankructwem, utratą dochodów). Dlatego Państwo nie może pozostać obojętne wobec zagrożeń wypływających z dostępności hazardu i ryzyka uzależnienia od niego swoich obywateli. Ustawodawca ocenił, że zagrożenie to jest na tyle wysokie, że koniecznym stało się podjęcie radykalnych działań i zastosowanie ograniczeń dotyczących tej branży.

Wyrazem sformułowanego w ten sposób zamiaru jest szereg rozwiązań, które znalazły się w ustawie o grach hazardowych, a poza wymienionymi już przepisami art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 zawierają je także m.in: art. 15 (ograniczenie liczby kasyn gry), art. 15a (rejestracja gości), art. 15b (obowiązek audiowizyjnego systemu kontroli gier służącego kontroli przebiegu i prowadzenia gry), art. 27 (wstęp do ośrodków gier i do punktów przyjmowania zakładów wzajemnych oraz uczestnictwo w grach dozwolone są jedynie dla osób, które ukończyły 18 lat), art. 29 (zakaz reklamy i promocji gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych oraz na automatach), art. 29a (zakaz urządzania gier hazardowych przez Internet), art. 30 (zakaz urządzania w kasynach gry pokera), czy wreszcie art. 89 ust. 1 u.g.h. ustanawiający kary pieniężne dla urządzającego nielegalne gry hazardowe i dla uczestnika takich gier.

Jak wskazano już wyżej u.g.h. nie zawiera wprawdzie legalnej definicji "urządzającego gry hazardowe", jednak posługuje się tym określeniem w wielu przepisach, z których można wywnioskować zakres treściowy tego pojęcia. Z art. 3 u.g.h. ("urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie") wynika wprost, że ustawodawca w zamierzony sposób odróżnił "urządzanie" od "prowadzenia działalności" w zakresie gier hazardowych. Także w art. 27 ust. 3 obowiązek umieszczenia w miejscu urządzania gier, w widocznym miejscu, informacji o zakazie uczestniczenia w grach osób, które nie ukończyły 18 roku życia, skierowany został do "podmiotów urządzających i prowadzących działalność w zakresie gier hazardowych". Natomiast o podmiocie urządzającym mowa jest np. w art. 14, art. 15a (rejestracja gości na koszt podmiotu urządzającego), art. 19 ust. 3 (w zakresie zasad wypłat wygranych), w art. 20 ust. 1, 3 – 6 (dotyczącym zasad wystawiania przez podmiot urządzający zaświadczeń o uzyskanej wygranej), czy w art. 22 ust. 3 (dotyczącym obowiązku utrzymania automatów). Jednocześnie art. 28 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowi, że podmiot prowadzący działalność w zakresie gier hazardowych nie może powierzyć innemu podmiotowi wykonywania czynności związanych z urządzaniem tych gier, z zastrzeżeniem ust. 2-5 (dotyczących gier liczbowych, loterii pieniężnych lub zakładów wzajemnych). Jeśli chodzi zatem o działania legalne, a więc podejmowane w granicach prawa, ustawodawca założył, że w przypadku gier hazardowych, w tym gier na automatach, z jakimi mamy do czynienia w sprawie, jedynie podmiot posiadający koncesję na prowadzenie działalności na podstawie art. 6 ust. 1, może przedsięwziąć czynności polegające na "urządzaniu" tych gier. Na podstawie przytoczonych już wyżej przepisów można zatem sformułować tezę, że urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze.

W ocenie Sądu, okolicznością przesądzającą o słuszności takiej oceny w stanie faktycznym niniejszej sprawy, jest zakres przedsięwziętych przez skarżącego czynności i wykazana aktywność mająca na celu umożliwienie rozgrywania nielegalnych gier. Dlatego też w świetle przedstawionej wyżej definicji urządzającego gry na automatach, przyjąć należy, że skarżący urządzał gry na automatach poza kasynem w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. Nie może być przy tym wątpliwości, że bez zaangażowania skarżącego, urządzanie gier na automatach zainstalowanych w Barze [...] – parking TIR w K. w ogóle nie miałoby miejsca.

Zatem, wbrew zarzutom skargi, stan faktyczny sprawy uprawniał organ do stosowania w sprawie przepisów u.g.h. i poddania ocenie skontrolowanej działalności poprzez pryzmat przepisów tej ustawy oraz ostatecznie zastosowania art. 89 ust. 1 pkt 2 oraz art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h.

Zdaniem Sądu, za chybione należało uznać zarzuty skargi (pkt 1a) kwestionujące prawidłowość zastosowanych w sprawie przepisów prawa materialnego, gdzie zasadnicza część sporu w sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy przepisy art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. mają charakter przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE. Wskazać bowiem należy, że kwestia technicznego charakteru art. 89 u.g.h. została przesądzona w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 maja 2016 r. (II GPS 1/16; CBOSA), podjęta na podstawie art. 15 § 1 pkt 2 i art. 264 § 1-3 p.p.s.a., w której Sąd ten przyjął, że art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. nie jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE. L z 1998 r. Nr 204, s. 37, ze zm.), którego projekt powinien być przekazany Komisji Europejskiej zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy i może stanowić podstawę wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych, a dla rekonstrukcji znamion deliktu administracyjnego, o którym mowa

w tym przepisie oraz jego stosowalności w sprawach o nałożenie kary pieniężnej, nie ma znaczenia brak notyfikacji oraz techniczny - w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE

- charakter art. 14 ust. 1 tej ustawy. Urządzający gry na automatach poza kasynem gry, bez względu na to, czy legitymuje się koncesją lub zezwoleniem - od 14 lipca 2011 r., także zgłoszeniem lub wymaganą rejestracją automatu lub urządzenia do gry - podlega karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni ten pogląd podziela, jak też argumentację NSA uzasadniającą powyższą uchwałę. Zauważyć przy tym należy, że stanowisko zaprezentowane w tej uchwale jest zgodne z wyrażanym już dominującym orzecznictwem tutejszego Sądu sprzed podjęcia tej uchwały.

Przypomnieć także należy, że wyrokiem z 11 marca 2015 r., sygn. akt P 4/14 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych są zgodne z art. 2 i art. 7 w zw. z art. 9 oraz z art. 20 i 22 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, natomiast na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. TK wskazał, że notyfikacja tzw. przepisów technicznych jest unijną procedurą, w której państwo członkowskie jest zobowiązane do informowania Komisji Europejskiej i innych państw członkowskich o projektowanych przepisach technicznych, a także do uwzględniania zgłoszonych przez nie szczegółowych opinii i uwag tak dalece, jak to będzie możliwe przy kolejnych pracach nad projektem przepisów technicznych. W ocenie Trybunału, nie ma wątpliwości, że żaden z przepisów Konstytucji nie reguluje tej kwestii, ani też nie odwołuje się do niej wprost czy nawet pośrednio. TK uznał zatem, że notyfikacja,

o której mowa w dyrektywie 98/34/WE, implementowanej do polskiego porządku prawnego rozporządzeniem w sprawie notyfikacji, nie stanowi elementu konstytucyjnego trybu ustawodawczego. Trybunał nie ocenił, czy kwestionowane przepisy ustawy o grach hazardowych mają charakter techniczny. Zdaniem TK, uchybienie ewentualnemu obowiązkowi notyfikowania Komisji Europejskiej potencjalnych przepisów technicznych nie może jednak samo przez się oznaczać naruszenia konstytucyjnych zasad demokratycznego państwa prawnego (art.

2 Konstytucji) oraz legalizmu (art. 7 Konstytucji). Wykładnia przychylna prawu europejskiemu w żadnej sytuacji nie może prowadzić do rezultatów sprzecznych z wyraźnym brzmieniem Konstytucji.

Zdaniem Trybunału odstąpienie przez ustawodawcę od możliwości urządzania gier na wszelkich automatach w salonach gier, w punktach handlowych, gastronomicznych i usługowych, a więc poza kasynami gry, spełnia konstytucyjne wymogi ograniczenia wolności działalności gospodarczej. Ograniczenie możliwości organizowania gier na automatach wyłącznie do kasyn jest niezbędne dla ochrony społeczeństwa przed negatywnymi skutkami hazardu oraz dla zwiększenia kontroli państwa nad tą sferą, stwarzającą liczne zagrożenia nie tylko w postaci uzależnień, ale także struktur przestępczych. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, zwalczanie takich zagrożeń społecznych leży z całą pewnością w interesie publicznym, o którym mowa w art. 22 Konstytucji. W odniesieniu zaś do twierdzenia skargi o technicznym charakterze art. 6 ust. 1 u.g.h. wskazać należy, iż jak wynika z wyroku TSUE z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15 art. 6 ust. 1 u.g.h. nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, wskazywanej w zarzucie 1a) skargi.

W tych okolicznościach brak jest podstaw do uznania powyższego zarzutu za zasadny.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w pkt 1b) skargi Sąd stwierdza, że jest on niezasadny. Argumentacja, iż skoro osoba fizyczna nie jest podmiotem uprawnionym do uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry i z tego powodu nie może być adresatem decyzji o nałożeniu kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd rozpoznający niniejszą skargę podziela pogląd, zgodnie z którym każdy, kto bez koncesji lub zezwolenia będzie urządzał grę hazardową, albo grę na automacie poza kasynem gry będzie podlegał karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 6 marca 2012r. sygn. akt II SA/Bk 871/11, Lex nr 1138371). Sąd ten stwierdził, że karze pieniężnej za urządzenie gry na automatach poza kasynem gry podlegać będzie zarówno podmiot legitymujący się koncesją lub zezwoleniem, jak i ten, kto dokumentem takim nie dysponuje. Istotne staje się wyłącznie ustalenie, że gra na automacie została urządzona poza kasynem gry. Urządzającym grę jest każdy podmiot, który organizuje grę hazardową, w tym grę na automacie (art. 4 ust. 2 u.g.h.) bez względu na to, czy obiektywnie jest zdolny do spełnienia jednego z warunków uzyskania koncesji (zezwolenia) w postaci odpowiedniej, ustawowo określonej formy prawnej prowadzonej działalności regulowanej. Podkreślić należy, że do stanowiska takiego przychylił się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 21 października 2015 r., P 32/12, uznając je za trafne (pkt 4.2 ww. wyroku TK). Również z uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 maja 2016 r. (II GPS 1/16; CBOSA) wynika, że karę na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. można nałożyć zarówno na spółkę jak i na podmiot będący osobą fizyczną.

Organy nie naruszyły więc przepisu art. 89 ust. 2 w zw. z art. 6 ust. 4 u.g.h. Przyjęcie poglądu prezentowanego przez skarżącego prowadziłoby do uprzywilejowania podmiotów nie mogących uzyskać koncesji na prowadzenie kasyna gry i prowadzących taką koncesjonowaną działalność poza kasynem gry, bez obawy o poniesienie z tego tytułu konsekwencji.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w pkt 1 d) skargi tj. naruszenia art. 2 ust. 6 u.g.h. wskazać należy, że jest on bezzasadny. W myśl art. 2 ust. 6 u.g.h. minister właściwy do spraw finansów publicznych rozstrzyga, w drodze decyzji, czy gra lub zakład posiadające cechy wymienione w ust. 1-5 są grą losową, zakładem wzajemnym albo grą na automacie w rozumieniu ustawy. Z treści art. 2 ust. 7 u.g.h. wynika, że wydanie decyzji, o której mowa w ust. 6 może nastąpić na wniosek strony lub z urzędu. Umieszczenie powyższych zapisów w art. 2 bezpośrednio po zapisach tego art., zawartych w ustępie od 1 do 5, z jednoczesnym odniesieniem do tych zapisów i wskazaniem, iż do wniosku o wydanie decyzji, o której mowa w art. 2 ust. 6 u.g.h. należy dołączyć opis planowanego albo realizowanego przedsięwzięcia pozwala na uznanie, iż decyzja, o której mowa w art. 2 ust. 6 u.g.h. jest wydawana w przypadku powstania wątpliwości co do charakteru gry na etapie planowania lub realizacji przedsięwzięcia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2014r. w sprawie V KK 358/14 – LEX 1616925; wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w sprawie III SA/Gl 45/14 – z dnia 26 sierpnia 2014r.

– LEX 1513689 i w sprawie III SA/Gl 305/14 – z dnia 26 sierpnia 2014r. – LEX 1513666). Z akt sprawy niniejszej, jak i twierdzeń skargi nie wynika, aby skarżący składał wniosek o wydanie decyzji w trybie art. 2 ust. 6 u.g.h. Nadto podkreślić trzeba, że organy nie były zobligowane do dokonywania ustaleń w sprawie niniejszej w oparciu o decyzję, o której mowa w art. 2 ust. 6 u.g.h., jak i podejmowania jakichkolwiek działań zmierzających do jej wydania. Wskazać również trzeba, że art. 89 i art. 90 u.g.h. dają orzekającym w sprawie organom uprawnienie do poczynienia własnych ustaleń w zakresie wystąpienia w danej sprawie przesłanek wymierzenia kary za urządzanie gry na automatach poza kasynem gry. W ramach tych ustaleń organy te mają prawo dokonywać samodzielnej oceny przy odpowiednim zastosowaniu przepisów O.p. – na co wyraźnie wskazuje art. 91 u.g.h.

W ocenie Sądu, chybione są również zarzuty skargi kwestionujące prawidłowość przeprowadzonego przez organy celne postępowania dowodowego i trafność oceny przeprowadzonych dowodów. W sprawie niniejszej organy podjęły bowiem wszelkie niezbędne działania celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Zebrały i rozpatrzyły materiał dowodowy wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia, a dokonanej ocenie zebranego materiału dowodowego nie sposób zarzucić dowolności.

Zgodnie z art. 191 O.p. organ według swej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania, ocenia wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych i wpływ udowodnienia jednej okoliczności na inne.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji pozwala stwierdzić, że zebrane w sprawie dowody organ poddał szczegółowej ocenie i analizie, dokonując również oceny argumentów i dowodów przedstawianych przez stronę skarżącą. Postępowanie podatkowe zostało przeprowadzone w sposób budzący zaufanie do tych organów, które udzielały stronie niezbędnych wyjaśnień o przepisach pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania.

W ocenie Sądu, w sprawie niniejszej przeprowadzone postępowanie w pełni odpowiada wymogom wynikającymi z art. 120, art. 122, art. 187, art. 188 i art. 191 O.p. W tym miejscu warto powołać stanowisko WSA w Gliwicach, który w wyroku z 19 sierpnia 2014r., sygn. akt III SA/Gl 453/14 wskazał, że organy w postępowaniu podatkowym prowadzonym na podstawie art. 89 i art. 90 u.g.h., posiadają autonomiczne uprawnienie do poczynienia własnych ustaleń w zakresie wystąpienia w danej sprawie przesłanek do wymierzenia stronie kary za urządzenie gry na automatach poza kasynem gry. W ramach tych ustaleń organy podatkowe mają prawo dokonać samodzielnej oceny charakteru gry, uwzględniając treść art. 4 ust. 2 u.g.h.

Nie sposób również podzielić zarzutu zawartego w pkt 2a) skargi. W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy nie zaistniało zagadnienie wstępne w postaci konieczności wypowiedzenia się przez właściwego ministra czy badane urządzenie stanowi grę na automacie w rozumieniu ustawy. Nie kwestionując określonych w art. 2 ust. 6 u.g.h. kompetencji ministra właściwego do spraw finansów publicznych, należy zauważyć, że tego unormowania nie można odnieść wprost do stanu faktycznego ustalonego w rozpoznawanej sprawie. Mając bowiem na uwadze miejsce i funkcję unormowania zawartego w art. 2 ust. 6 u.g.h., nie sposób pominąć faktu, że decyzja ministra właściwego do spraw finansów publicznych rozstrzygająca o tym, czy oceniana gra jest grą na automatach w rozumieniu tej ustawy, wymagana jest na etapie planowania lub rozpoczęcia urządzania gier. Postępowanie w tym zakresie wszczyna wniosek przedsiębiorcy (z dokumentami, o których mowa w art. 2 ust. 7 u.g.h.), jeżeli powziął on wątpliwości co do charakteru urządzenia (automatu) do gry. Rozstrzygnięcie takie jest niezbędne także wówczas, gdy istnieją wątpliwości co do charakteru urządzanej gry. Pojawienie się uzasadnionych wątpliwości w tym zakresie, choć nie wyrażone wprost w art. 2 ust. 6 u.g.h., jest w każdym przypadku przesłanką warunkującą konieczność uzyskania decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Tymczasem w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, gdy przedsięwzięcie w postaci gry lub zakładu nie zostało jeszcze zrealizowane lub jest w toku, ale z przypadkiem, w którym gry takie są już organizowane, a sam organ celny nie ma wątpliwości co do ich charakteru. Przyjęcie odmiennej, a sugerowanej przez stronę skarżącą, koncepcji prowadziłoby do uznania, że w każdym przypadku uruchamiania na terenie Polski jakiejkolwiek gry, na jakimkolwiek automacie – a więc nawet przy podejmowaniu działań nielegalnych, urządzaniu gier bez koncesji lub zezwolenia – wymagane byłoby uzyskanie decyzji organu centralnego, co do charakteru takiej gry. Tymczasem zachowania takiego wymogu nie przewidują obowiązujące unormowania. Dokonana przez skarżącego wykładnia art. 2 ust. 6 u.g.h. prowadziłaby niejednokrotnie do zablokowania merytorycznej działalności organu centralnego, który byłby zmuszony orzekać o charakterze gry w ogromnej liczbie spraw. Wobec powyższego nie znajduje zatem uzasadnienia w obowiązujących regulacjach prawnych twierdzenie skarżącego jakoby wyłącznie minister właściwy do spraw finansów publicznych był kompetentny do rozstrzygania czy gra na danym urządzeniu stanowi grę na automacie w sytuacji gdy postępowanie dotyczy okoliczności, w których gry są już organizowane, a organ nie miał wątpliwości co do natury gier urządzanych w niniejszej sprawie.

Zauważyć należy, iż powyższe stanowisko Sądu w niniejszej sprawie znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2014r., sygn. akt II GSK 327/13; wyrok WSA w Białymstoku z dnia 10 lutego 2016r., sygn. akt I SA/Bk 888/15; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 grudnia 2015r., sygn. akt III SA/Wr 642/15; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 26 lutego 2014r., sygn. akt III SA/Gl 8/14; wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 marca 2013r., sygn. akt I SA/Gd 37/13).

Za niezasadny należy uznać zarzut zawarty w pkt 2b) skargi. W sprawie nie jest sporne, że zakwestionowane w czasie kontroli automaty nie były zarejestrowane, samo zaś postępowanie nie dotyczy ich wyrejestrowania. W związku z powyższym, zarzut skargi dotyczący zaniechania zasięgnięcia opinii jednostek badających, o których mowa w art. 23f u.g.h. jest nieuzasadniony. Zgodnie bowiem z art. 23 b § 1 u.g.h. na pisemne żądanie naczelnika urzędu celnego, w przypadku uzasadnionego podejrzenia, że zarejestrowany automat lub urządzenie do gier nie spełnia warunków określonych w ustawie, podmiot eksploatujący ten automat lub urządzenie jest obowiązany poddać automat lub urządzenie badaniu sprawdzającemu. Z niekwestionowanych ustaleń organów wynika, iż przedmiotowe automaty nie były zarejestrowane, niniejsze postępowanie zaś nie dotyczy zarówno ich zarejestrowania, jak i wyrejestrowania. Tym samym wskazany przepis nie miał zastosowania w niniejszej sprawie.

Nie sposób także podzielić zarzutu zawartego w pkt 2c) skargi. Przepis art. 2a O.p. dotyczy wyłącznie treści przepisów prawa podatkowego, a nie dotyczy wątpliwości co do stanu faktycznego, którego jednoznaczne ustalenie jest warunkiem koniecznym do prawidłowego zastosowania poprawnie zinterpretowanych przepisów. W sprawie niniejszej organy podjęły niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i zgodnie z art. 178 i 191 O.p. zebrały i rozpatrzyły cały materiał dowodowy.

Wykazanie przez Dyrektora IC legalności wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, nie pozwoliło Sądowi podzielić wyrażonych w skardze zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego i postępowania administracyjnego. Sąd działając z urzędu również nie dostrzegł takich naruszeń prawa, które uzasadniałyby skorzystanie z posiadanych uprawnień kasacyjnych.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd oddalił skargę, orzekając jak w sentencji wyroku.