Wyrok z dnia 2016-08-24 sygn. I OSK 95/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. WSA Marek Wroczyński Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kudrzycka po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 października 2014 r. sygn. akt II SA/Lu 809/13 w sprawie ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie pomocy na dożywianie oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, wyrokiem z dnia 23 października 2014 r. (sygn. akt II SA/Lu 809/13), oddalił skargę T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie pomocy na dożywianie.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Na skutek rozpatrzenia wniosków z dnia [...] maja 2013 r. (pkt IV) oraz z dnia [...] czerwca 2013 r. (pkt V), Wójt Gminy N., decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...], odmówił przyznania T. W. świadczenia z rządowego programu "Pomoc państwa w zakresie dożywiania", z uwagi na brak współdziałania wnioskodawczyni (uniemożliwienie przeprowadzenia aktualizacji wywiadu środowiskowego).

W ocenie organu, postawa T. W.świadczyła o tym, iż nie podejmowała ona jakichkolwiek kroków prowadzących do poprawy swojej, trudnej sytuacji życiowej. Wnioskująca o udzielenie pomocy nie współpracowała z pracownikiem socjalnym w celu ustalenia jej sytuacji faktycznej, pomimo ciążącego na niej w tym zakresie obowiązku. Pomimo prób przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, nie podjęła żadnych kroków w celu umożliwienia jego przeprowadzenia. Organ wyjaśnił przy tym, że dwukrotnie (w dniu [...] czerwca 2013 r. oraz w dniu [...] czerwca 2013 r.) usiłowano przeprowadzić z wnioskodawczynią aktualizację wywiadu środowiskowego, jednak przy każdej z tych prób nikt nie otworzył drzwi pracownikom socjalnym oraz towarzyszącym im funkcjonariuszom Policji. Organ nadmienił przy tym, że ostatni wywiad środowiskowy z wnioskodawczynią był przeprowadzony w dniu [...] grudnia 2012 r.

Na skutek wniesionego przez T. W. odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L., decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji, podzielając zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną. W szczególności Kolegium podkreśliło, że błędne było przekonanie skarżącej o braku konieczności przeprowadzenia z nią obecnie aktualizacji wywiadu środowiskowego. Skoro bowiem T. W. złożyła nowe wnioski o przyznanie pomocy to była zobowiązana poddać się procedurze aktualizacji wywiadu środowiskowego. Okoliczność zaś, że nie zgłaszała żadnych zmian w swojej sytuacji życiowej, nie miała w tym przypadku żadnego znaczenia.

Na wyżej przedstawioną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] sierpnia 2013 r. T. W. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, w której zakwestionowała prawidłowość zaskarżonej decyzji, m. in. podnosząc, że skoro nie zgłaszała żadnych zmian w swej sytuacji bytowej, to w sprawie nie zachodziła konieczność aktualizacji wywiadu środowiskowego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. wnosiło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę - na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) dalej "p.p.s.a." - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że nie była ona zasadna.

W ocenia Sądu, ubieganie się przez wnioskodawczynię o przyznanie świadczenia pieniężnego z przeznaczeniem na zakup żywności, opartego na przepisach ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" (Dz. U. Nr 267, poz. 2259 ze zm.), a w związku z art. 7 tej ustawy, odpowiednio również przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.), dalej jako "u.p.s.", zobowiązywało ją do współdziałania z organem pomocy społecznej w rozwiązywaniu jej trudnej sytuacji życiowej. Brak zaś tego współdziałania mógł skutkować odmową przyznania żądanej pomocy. W niniejszym zatem przypadku obowiązkiem skarżącej było umożliwienie przeprowadzenia z nią aktualizacji wywiadu środowiskowego. Stosowanie bowiem do art. 106 ust. 4 i art. 107 u.p.s., decyzja o przyznaniu lub odmowie przyznania świadczenia mogła zostać wydana po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego, mającego na celu ustalenie sytuacji osobistej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej osób i rodzin wymagających pomocy, a w przypadku ubiegania się o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej po raz kolejny, aktualizacji takiego wywiadu, którą należy sporządzać nie rzadziej niż co 6 miesięcy, nawet mimo braku zmiany danych. Niewyrażenie natomiast zgody na przeprowadzenie wywiadu lub jego aktualizację (utrudnianie lub uniemożliwienie pracownikom socjalnym jego przeprowadzenia) - zgodnie z art. 107 ust. 4a u.p.s. - stanowiło wystarczającą podstawę do odmowy przyznania wnioskowanej pomocy.

Mając powyższe na uwadze Sąd podniósł, że skoro skarżąca po raz kolejny ubiegała się do przyznanie świadczenia z pomocy społecznej, uzasadnionym był fakt przeprowadzenia z nią aktualizacji wywiadu środowiskowego. Jego zaś nieprzeprowadzenie, pomimo dwukrotnego podjęcia przez pracowników socjalnych takiej próby (w dniu [...] czerwca 2013 r. oraz dniu [...] czerwca 2013 r.) przy pisemnym poinformowaniu skarżącej o takim zamiarze, mogło skutkować wydaniem decyzji odmownej z powodu brak współdziałania skarżącej z pracownikami socjalnymi.

Sąd podkreślił też w tym miejscu, iż organy administracji nie przekroczyły granic uznania administracyjnego. Uwzględniły one bowiem jedynie wskazane wyżej przepisy, prowadząc postępowanie zgodnie z regułami, wynikającymi z Kodeksu postępowania administracyjnego, to jest rozważając wszystkie okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Uzasadnienia zapadłych w niniejszej sprawie decyzji odpowiadały także wymogom, określonym w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, T. W. zarzuciła Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego:

- art. 11 list. 2 u.p.s. - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż skarżąca winna współpracować z pracownikami socjalnymi w aspekcie rozwiązywania trudnej sytuacji życiowej, a tym samym uznanie, iż działania T. W. nie noszą takich cech, podczas gdy skarżąca przedstawiła organowi wszelkie rachunki, zaświadczenia lekarskie, a odmowa wpuszczenia pracowników opieki społecznej wraz z funkcjonariuszami Policji do domu, gdzie zamieszkuje małżonek, wymagający przebywania w atmosferze szczególnego spokoju z uwagi na stan zdrowia, nie może być poczytywane za złą wolę skarżącej,

- "ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 czerwca 2012 r." - poprzez jego błędną wykładnię, a to uznanie, iż przeprowadzenie aktualizacji wywiadu środowiskowego przez pracowników socjalnych w asyście Policji nie kłóci się z literą prawa, podczas gdy wyżej wymienione rozporządzenie stanowi, iż wywiad środowiskowy winien być przeprowadzany przez pracowników opieki społecznej, a przybranie do tejże czynności funkcjonariuszy Policji jawiło się jako bezzasadne, sprzeciw beneficjenta opieki społecznej w tym przedmiocie winien być zaś uwzględniony,

- art. 3 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż skarżącej nie przysługuje świadczenie pieniężne z przeznaczeniem na zakup żywności, podczas gdy z treści wyżej wymienionego przepisu wynika, iż trudna sytuacja życiowa skarżącej stanowi podstawę do objęcia ją pomocą w zakresie dożywiania,

- art. 121 ust. 2 u.p.s. - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zachodziła konieczność przeprowadzenia aktualizacji wywiadu środowiskowego w asyście funkcjonariuszy Policji, podczas gdy ustawodawca, mając na względzie objęcie pracowników opieki społecznej specjalną ochroną, przewidział, iż przysługuje im ochrona prawna przewidziana dla funkcjonariuszy publicznych zatem wkraczanie na teren skarżącej w obecności Policji było całkowicie nieuzasadnione, a w konsekwencji skutkowało odmówieniem przez T.W. wpuszczeniem ich do domu;

2. przepisów postępowania, w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

- art. 80 k.p.a., polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przejawiające się w przyjęciu, iż skarżąca nie wywiązuje się z nałożonego na nią, w drodze ustawy, obowiązku, tj. nie współpracuje z pracownikami socjalnymi obranymi do przeprowadzenia aktualizacji wywiadu środowiskowego, podczas gdy z akt przedmiotowej sprawy wynika, iż pracownice socjalne przybyły do T. W. w asyście Policji, naruszając tym samym konstytucyjną, przyrodzoną i niezbywalną godność skarżącej, wzbudzając jednocześnie w niej poczucie zagrożenia, co przełożyło się na odmowę współpracy ze strony T. W., a co zostało pominięte przez Sąd wydający zaskarżany wyrok,

- art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 7 k.p.a. w zw. z art. 8 k.p.a. poprzez uznanie, iż organy administracji publicznej podjęły wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w przedmiocie wydania decyzji administracyjnej o odmowie przyznania T. W. świadczenia z przeznaczeniem na zakup żywności, podczas gdy organy administracji publicznej, podejmując "wszelkie czynności" zmierzające do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, przedsięwzięły również czynności, które wykraczały poza ramy ustawowe, które to nie stanowią o konieczności ingerencji Policji w przeprowadzeniu aktualizacji wywiadu środowiskowego, tym samym nieuwzględnienie tego, iż organy administracji publicznej prowadziły przedmiotowe postępowanie w sposób sprzeczny z zasadą wyrażoną w art. 8 k.p.a., a także uznania, iż organ administracji publicznej w sposób ‘wyczerpujący zebrał materiał dowodowy, podczas gdy brak jest podstaw do czynienia tego typu ustaleń;

- art. 67 § 1 w zw. z art. 72 k.p.a. poprzez dokonanie rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie w oparciu o materiał dowodowy z notatek służbowych sporządzonych przez pracownice Ośrodka Pomocy Społecznej w N., podczas gdy notatka służbowa nie może zastępować dowodu z protokołu, który pracownice zobowiązane były sporządzić z przeprowadzonych czynności, a czego nie uczyniły, co w konsekwencji wyłącza możliwość powoływania się na rzeczony dowód przy orzekaniu, co do istoty sprawy przez organ pierwszej, jak i drugiej instancji oraz Sąd ferujący skarżony wyrok.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania, ewentualnie - uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi, a ponadto o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnoszono, że Sąd Wojewódzki błędnie przyjął, iż T. W. nie przejawiała woli do współpracy z pracownikami socjalnymi, w sytuacji gdy powodem tego była okoliczność podjęcia przez pracowników socjalnych próby przeprowadzenia wywiadu środowiskowego w asyście funkcjonariuszy Policji, co spowodowało, iż skarżąca - z uwagi na stan psychiczny męża - postanowiła nie stwarzać sytuacji, która negatywnie odbiłaby się na jego zdrowiu. Podkreślano, iż Sąd Wojewódzki nie odniósł się do indywidualnej sytuacji skarżącej bowiem pominął fakt, iż wkroczenie pracowników socjalnych wraz z Policją na teren jej zamieszkania wykraczał poza wymogi ustawowe, które przewidują, iż aktualizację przeprowadzają wyłącznie pracownicy socjalni.

Skarżąca podnosiła przy tym, że zarówno ona, jak i jej mąż są ludźmi w podeszłym wieku, swoim zachowaniem nie stwarzają zagrożenia dla otoczenia. Asysta funkcjonariuszy Policji zakłóciła zaś spokój domowników, zrodziła w nich poczucie zagrożenia co skutkowało odmową wpuszczenia do domu skarżącej osób przeprowadzających aktualizację wywiadu środowiskowego. Przyczyna nieprzeprowadzenia aktualizacji wywiadu środowiskowego leżała zatem po stronie pracowników organu pomocy społecznej. W ocenie skarżącej, zbędne bowiem było aktualizowanie w/w wywiadu w asyście Policji.

Skarżąca akcentowała również, że – wbrew stanowisku Sądu Wojewódzkiego - ze względu na trudną sytuację materialną i osobistą, przysługuje jej świadczenie z art. 3 pkt 1 lit. c) ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania".

Odnosząc się do zarzutów procesowych, skarżąca wskazywała, że Sąd I instancji przekroczył granicę swobodnej oceny dowodów bo nie uwzględnił wzajemnych powiązań pomiędzy koniecznością przeprowadzenia aktualizacji wywiadu środowiskowego a osobami je przeprowadzającymi. Sąd pomiął w swoich rozważaniach okoliczność, że w próbie przeprowadzenia wywiadu środowiskowego brały udział osoby nieuprawnione, co skutkowało wystąpieniem u skarżącej poczucia zagrożenia. Poza tym podjęte przez pracowników socjalnych czynności, związane z podjęciem próby przeprowadzenia aktualizacji wywiadu środowiskowego powinny były zostać odnotowane w formie protokołu, a nie notatki urzędowej.

W konkluzji skarżąca twierdziła, że czynności podjęte przez organy administracji publicznej wykraczały poza ramy ustawowe. Organy administracji nie tylko nie działały w sposób nie budzący zaufanie do władzy publicznej, ale także wzbudziły u skarżącej poczucie zagrożenia i naruszyły poczucie jej bezpieczeństwa a okoliczności tych nie dostrzegł Sąd Wojewódzki.

Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, a które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie sprowadzało się wyłącznie do badania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej.

Sprowadzały się one do zarzutów obrazy prawa materialnego w postaci art. 11 ust. 2 i art. 121 ust. 2 u.p.s., (cyt.) "ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 czerwca 2012 r." oraz art. 3 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania", jak również naruszenia w sposób istotny przepisów postępowania (administracyjnego) w postaci: art. 67 § 1 w z w. z art. 72, art. 77 § 1 w zw. z art. 7 w zw. z art. 8 i art. 80 k.p.a.

W związku z powyższym należy zauważyć, że chociaż zarzuty procesowe nie zostały poprawnie sformułowane, gdyż skarżąca zarzuciła Sądowi Wojewódzkiemu naruszenie, nie tyle przepisów sądowej ustawy procesowej (ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), a przepisów procedury administracyjnej, która była stosowana wyłącznie w toku postępowania administracyjnego, tym niemniej, mając na uwadze treść uchwały pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r. (sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010/1/1), skład orzekający uznał, że zarzuty naruszenia przez Sąd Wojewódzki ww. przepisów powinny być w tym przypadku rozumiane, iż – zdaniem autora skargi kasacyjnej - Sąd I instancji nie dostrzegł, iż organy obu instancji prowadziły postępowanie administracyjne z ich naruszeniem.

Odnosząc się zatem do tak rozumianych zarzutów procesowych, należy stwierdzić, że niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 67 § 1 w zw. z art. 72 k.p.a. Ustawa o pomocy społecznej zobowiązuje bowiem organ jedynie do sporządzenia wywiadu środowiskowego lub jego aktualizacji w formie protokołu. Taka czynność jednak w analizowanej sprawie nie miała jednak miejsca (o czym niżej), zaś okoliczność braku jej dokonania mogła zostać w inny sposób utrwalona na piśmie.

Pozostałe natomiast zarzuty procesowe dotyczące naruszenia art. art. 80, art. 77 § 1, art. 7 i art. 8 k.p.a. nie były one uzasadnione, gdyż zagadnienie, które zadecydowało o treści zaskarżonego wyroku miało charakter materialnoprawny.

W przedmiotowej sprawie skarżąca domagała się przyznania świadczenia pieniężnego z przeznaczeniem na zakup żywności a zatem podstawę prawną jej żądania stanowił art. 7 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" (Dz. U. Nr 267, poz. 2259 ze zm.). Zgodnie z jego treścią, postępowanie prowadzone z wniosków skarżącej toczyło się z uwzględnieniem regulacji zawartych w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Przepisy tej ostatniej zaś ustawy nakładały na skarżącą obowiązek podjęcia współpracy z organami pomocy społecznej (art. 4 u.p.s.),a której to brak - zgodnie z art. 11 ust. 2 u.p.s. - mógł skutkować omową przyznania stronie wnioskowanej przez nią pomocy.

Ponadto należy podkreślić, iż ustawodawca w art. 107 ust. 1 i 4 u.p.s. nałożył na organy, rozpoznające tego rodzaju wniosek, obowiązek przeprowadzenia z wnioskodawcą, ubiegającym się o przyznanie kolejnego świadczenia z pomocy społecznej, aktualizacji wywiadu środowiskowego. Niewyrażenie zaś przez stronę zgody na przeprowadzenie aktualizacji takiego wywiadu a za takie wypadało uznać uchylanie się od przeprowadzenia tej czynności, wypełniało dyspozycję art. 11 ust. 2 u.p.s. i - zgodnie z art. 107 ust. 4a u.p.s. - mogło stanowić samodzielną podstawę do odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia.

Z tych powodów, skoro skarżąca, pomimo kierowanych od niej pisemnych zawiadomień, dwukrotnie uniemożliwiła pracownikom socjalnym dokonanie w dniach [...] czerwca 2013 r. aktualizacji wywiadu środowiskowego, to zarówno organy jak i Sąd I instancji zasadnie przyjęli, że okoliczność ta stanowiła wystarczającą podstawę do wydania w tym przypadku decyzji odmownej. W zaistniałej bowiem sytuacji organy były zwolnione z dokonywania oceny, czy sytuacja skarżącej uzasadniała przyznanie jej wnioskowanej pomocy. Powyższe czyniło więc bezpodstawnym, podnoszony w skardze kasacyjnej zarzut, dotyczący naruszenia przez Sąd Wojewódzki art. 3 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania". Jeśli bowiem organy nie były zobowiązane do dokonania pod względem merytorycznym oceny zasadności żądania wnioskodawczyni, to także na Sądzie Wojewódzkim nie ciążył obowiązek dokonania oceny kwestionowanych decyzji pod tym kątem.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 121 ust. 2 u.p.s., należy wyjaśnić, iż okoliczność asystowania funkcjonariuszy Policji przy podjęciu przez pracowników socjalnych próby aktualizacji wywiadu środowiskowego ze skarżącą nie stanowił obiektywnej przeszkody, uniemożliwiającej przeprowadzenia tej czynności, jak również nie była ona sprzeczna z przepisami prawa. Wprawdzie zgodzić się należy ze skarżącą, iż to na pracownikach socjalnych organu pomocy społecznej ciąży obowiązek przeprowadzenia wywiadu środowiskowego lub dokonania jego aktualizacji, ale trzeba mieć także na uwadze, że żaden z przepisów ustawy o pomocy społecznej nie zakazuje asystowania funkcjonariuszom pracownikom socjalnym, którzy takiej czynności dokonują, zaś charakter zadań powierzonych funkcjonariuszom Policji może stanowić samodzielną podstawę wykonywania przez nich tego rodzaju czynności. Marginalnie też wypada nadmienić, że - zgodnie z art. 107 ust. 3a i 3b u.p.s., dodanym na mocy art. 1 pkt 20 lit. a) ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej (Dz.U.2015 r. poz. 1310) - ustawodawca wprost usankcjonował możliwość przeprowadzenia wywiadu środowiskowego w asyście funkcjonariusza Policji, obligując organy tej formacji do obowiązkowego jej udzielenia. Należy zatem uznać, że do tego czasu uczestnictwo funkcjonariuszy Policji przy dokonywaniu tego rodzaju czynności miało charakter dobrowolny. Zważywszy zaś na określone w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.) zadania tej formacji, polegające m. in. na ochronie życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra, ochronie bezpieczeństwa i porządku publicznego, inicjowaniu i organizowaniu działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi oraz wykrywaniu przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców (art. 1), obecność funkcjonariuszy Policji przy dokonywaniu przez pracowników socjalnych w/w czynności (przed znowelizowaniem ustawy o pomocy społecznej) mogła być uzasadniona. Sam zaś fakt przypisania przez ustawodawcę pracownikom socjalnym statusu funkcjonariuszy publicznych nie wyłączał możliwości wystąpienia sytuacji, w której, podczas wykonywanych przez nich czynności, pomoc udzielona im przez funkcjonariuszy Policji mogła okazać się niezbędna.

Odnosząc zaś powyższe do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, trzeba również podkreślić, iż z akt administracyjny wynikało, że skarżąca zarzucała pracownikom socjalnych fałszowanie sporządzanych przez nich wywiadów środowiskowych (k. 5 akt administracyjnych). Obecność funkcjonariuszy Policji przy dokonywaniu powyższej czynności leżała więc także w jej interesie. Trudno zaś było w tym przypadku uznać, że sama obecność Policjantów mogłaby negatywnie wpływać na stan zdrowia męża skarżącej skoro podczas jednej wizyt pracowników socjalnych znajdował się on na terenie posesji oraz rozmawiał z pracownikami socjalnymi i funkcjonariuszami Policji.

Natomiast zarzut naruszenia (cyt.) " ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 czerwca 2012 r. nie mógł być objęty kontrolą Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyż nie spełniał wymogów przewidzianych dla formułowania zarzutów kasacyjnych.

Konkludując, należało więc stwierdzić, że nieprzeprowadzenie przez pracowników socjalnych ze skarżącą aktualizacji wywiadu środowiskowego mogło skutkować odmową przyznania jej wnioskowanego przez nią świadczenia. Biorąc przy tym pod uwagę, że wskazana okoliczność mogła stanowić samodzielną podstawę, wydanego w tym przedmiocie rozstrzygnięcia i została ona przez organy obu instancji stwierdzona, to brak było podstaw, aby doszukiwać się naruszenia przez nie wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania administracyjnego.

W tych okolicznościach, Naczelny Sąd Administracyjny - na podstawie art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi wnoszącego skargę kasacyjną wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania pomiędzy stronami. Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.), przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 p.p.s.a.