Postanowienie z dnia 2016-10-26 sygn. II SA/Lu 892/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący – sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji o przyznaniu zasiłku stałego; - w zakresie sprzeciwu skarżącego od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 27 września 2016 r., sygn. akt II SA/Lu 892/16 postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] r., sygn. akt II SA/Lu 892/16 starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie w pkt I. przyznał I. J. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie radcy prawnego i w pkt II. umorzył postępowanie o przyznanie prawa pomocy w pozostałym zakresie.

Starszy referendarz powołując się na art. 246 § 1 pkt 2 oraz art. 249a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wskazał, że skarżący nie posiada żadnych dochodów. Natomiast dochody rodziców są na tyle małe, że nie mogą posłużyć poniesieniu kosztów postępowania, w związku z tym uznał, że wniosek o przyznanie prawa pomocy jest w całości zasadny. Jednak ze względu na to, że na mocy art. 239 § 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy skarżący jest w niniejszej sprawie zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, skarży bowiem decyzję dotyczącą zasiłku stałego, rozstrzyganie w przedmiocie zasadności zwolnienia od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych stało się zbędne. Wobec tego postępowanie o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych podlegało umorzeniu na podstawie art. 249a ww. ustawy.

Skarżący wniósł sprzeciw od powyższego postanowienia, wskazując, że referendarz w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia błędnie przyjął, że skarżący jest zobowiązany do płacenia alimentów w kwocie [...] zł. Skarżący wyjaśnił, że nie ma dzieci, ani innych osób na utrzymaniu, nie ma żadnych innych zobowiązań finansowych. Wskazał też, że sam jest osobą niepełnosprawną o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 260 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: P.p.s.a.), rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8 P.p.s.a., w tym postanowienia w przedmiocie prawa pomocy, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.

Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 i 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zaś w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

W przedmiotowej sprawie skarżący jest zwolniony z mocy ustawy z obowiązku uiszczania wszelkich kosztów sądowych na podstawie art. 239 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. Zatem do kosztów postępowania należy zaliczyć jedynie koszt wynagrodzenia należnego profesjonalnemu pełnomocnikowi za prowadzenie sprawy.

W ocenie Sądu, referendarz sądowy zasadnie uznał, że strona skarżąca wykazała spełnienie przesłanek określonych w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., a błędne przyjęcie przez referendarza, że to nie na skarżącym ciąży obowiązek alimentacyjny, pozostała bez większego wpływu na całościową ocenę finansową skarżącego, mając na uwadze pozostałe okoliczności sprawy.

Mając bowiem na względzie wykazaną w urzędowym formularzu sytuację materialną i rodzinną skarżącego stwierdzić należy, że wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika zasługuje na uwzględnienie. Skarżący i jego rodzina uzyskują wprawdzie stały dochód, jednakże jest on niewysoki. Powyższe prowadzi do wniosku, że skarżący znajduje się w sytuacji uprawniającej do przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, nie jest bowiem w stanie ponieść kosztów wynagrodzenia należnego profesjonalnemu pełnomocnikowi za prowadzenie sprawy, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Z powyższych względów oraz na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. należało przyznać skarżącemu prawo pomocy w zakresie częściowym.