Postanowienie z dnia 2007-08-09 sygn. II AKz 402/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II AKz 402/07
POSTANOWIENIE
dnia 9 sierpnia 2007 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie

Przewodniczący: SSA Zofia Świda (spr.)
Sędziowie:SA Tadeusz Wieczorek
SA Robert Wróblewski
Protokolant: Iwona Łaptus
przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Ludwika Uciurkiewicza
po rozpoznaniu w sprawie M. M.
oskarżonego o przestępstwo z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk
zażalenia wniesionego przez obrońcę oskarżonego
na postanowienie Sądu Okręgowego w Legnicy
z dnia 13 lipca 2007 r., sygn. akt III K 162/05
w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania
po wysłuchaniu wniosku prokuratora
na podstawie art. 437 § 1 kpk

p o s t a n a w i a

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Legnicy postanowieniem z dnia 13 lipca 2007 r. (sygn. akt III K 162/05) przedłużył wobec oskarżonego M. M. okres tymczasowego aresztowania do dnia 16 września 2007 r. Jednocześnie, na podstawie art. 260 kpk orzekł, że tymczasowe aresztowanie będzie kontynuowane w postaci umieszczenia oskarżonego w Szpitalu (...) przy Areszcie Śledczym we W.

Zażalenie na to postanowienie złożył obrońca oskarżonego zarzucając „obrazę przepisów postępowania 260 kpk, poprzez nie umieszczenie oskarżonego M. M. w publicznym szpitalu albowiem jak wynika z wypowiedzi biegłych psychiatrów jedynie taka forma leczenia daje podstawę do przyjęcia, że leczenie będzie ewentualnie skuteczne”.
Wskazując na powyższe skarżący wniósł o nieprzedłużanie tymczasowego aresztowania w stosunku do M. M. i umieszczenie go w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Błędny jest pogląd skarżącego, który - kierując się sugestią biegłych (zawartą w opinii pisemnej i uzupełniającej opinii ustnej na rozprawie 4.04.2007 r. oraz w kolejnej opinii pisemnej z 30.05.2007 r.) - podnosi, że jedyną formą leczenia oskarżonego jest leczenie szpitalne w warunkach wolnościowych, które daje najlepsze rokowania związane z polepszeniem jego stanu zdrowia i w związku z tym należało w pierwszej kolejności przeprowadzić postępowanie na bazie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, doprowadzając nawet do przymusowego umieszczenia M. M. na leczeniu psychiatrycznym, ale jednak w warunkach wolnościowych.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że nadal istnieją przesłanki do kontynuowania tymczasowego aresztowania M. M.. Wobec stwierdzonej u oskarżonego choroby psychicznej Sąd pierwszej instancji słusznie też postanowił o dalszym wykonywaniu tymczasowego aresztowania poprzez umieszczenie M. M. w Szpitalu (...) przy Areszcie Śledczym we W.

Mimo, że z kolejnej opinii biegłych z dnia 30 maja 2007 r. wynika, iż zaburzenia psychiczne są wtórne do sytuacji prawnej oskarżonego, mają tło reaktywne, rozpoczęły się w warunkach izolacji i nie jest możliwe uzyskanie poprawy stanu zdrowia psychicznego w warunkach aresztu śledczego (t. IX, k. 1358 - 1359), to jednak Sąd Okręgowy podjął prawidłową decyzję. Jest niewątpliwe, że oskarżony wymaga leczenia psychiatrycznego. Przekonuje jednak argumentacja Sądu I instancji, że oskarżony nie widzi potrzeby leczenia i ewentualny pobyt na wolności tego nie zmieni. Jest więc mało prawdopodobne, że M. M. po uchyleniu tymczasowego aresztowania wyrazi zgodę na leczenie i dobrowolnie zgłosi się do Szpitala (...). Konieczne byłoby zatem doprowadzenie do przymusowego leczenie oskarżonego na mocy postanowienia Sądu Rodzinnego w trybie Ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz.U. nr 111, poz. 535 ze zm.), co w świetle jego choroby psychicznej (ujawniającej się urojeniami w postaci spisku wymiaru sprawiedliwości i lekarzy przeciwko niemu) nie przyniosłoby efektu.

Wobec powyższego twierdzenie skarżącego, że leczenie oskarżonego w warunkach wolnościowych, nawet poprzez przymusowe umieszczenie go w szpitalu psychiatrycznym, zagwarantuje poprawę jego stanu zdrowia, jest nadto wewnętrznie sprzeczne.

Stanowisko Sądu Okręgowego znajduje potwierdzenie w kolejnej opinii biegłego z dnia 25 lipca 2007 r., z której ponadto wynika, że brak leczenia oskarżonego może spowodować dalsze pogorszenie jego stanu zdrowia psychicznego.
Wobec powyższego Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że jedynie przymusowe leczenie M. M. w warunkach Szpitala (...) przy Areszcie Śledczym we W. pozwala na realizację działań leczniczych.

Na marginesie należy zaznaczyć, że w przypadku stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego, u którego biegli w wyniku badania połączonego z obserwacją stwierdzili chorobę psychiczną, uniemożliwiającą mu udział w toczącym się postępowaniu, art. 260 kpk jest wystarczającą podstawą do umieszczenia oskarżonego w szpitalu psychiatrycznym celem podjęcia leczenia. W takim przypadku przepisów Ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz.U. nr 111, poz. 535 ze zm.) nie stosuje się.

Zważyć należy, że w toku postępowania karnego to przepis procesowy jest podstawą każdego orzeczenia sądu. Skoro zatem zgodnie z art. 260 kpk jeżeli stan zdrowia oskarżonego tego wymaga, tymczasowe aresztowanie może być wykonywane tylko w postaci umieszczenia w odpowiednim zakładzie leczniczym, to sąd, przedłużając tymczasowe aresztowanie, może postanowić o wykonywaniu tego środka zapobiegawczego w takim zakładzie. Może nim być przede wszystkim Szpital (...) przy Areszcie Śledczym, a w razie braku takiej jednostki - publiczny zakład opieki zdrowotnej, na warunkach określonych przez organ, do którego dyspozycji pozostaje tymczasowo aresztowany (art. 213 kkw). Wobec powyższego postanowienie sądu wydane w trybie art. 260 kpk stanowi odrębną i zarazem wystarczającą podstawę do umieszczenia tymczasowo aresztowanego w szpitalu psychiatrycznym i przepisów Ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz.U. nr 111, poz. 535 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe okoliczności zaskarżone postanowienie należało utrzymać w mocy.