Wyrok z dnia 2017-02-14 sygn. I OSK 1705/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. WSA Iwona Kosińska Protokolant sekretarz sądowy Małgorzata Zientala po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej U. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt IV SA/Gl 1405/13 w sprawie ze skargi U. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie przyznania miejsca i ustalenia opłaty w ośrodku wsparcia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrokiem z dnia 14 stycznia 2015 r. (sygn. akt IV SA/Gl 1405/13), oddalił skargę U. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie przyznania miejsca w ośrodku wsparcia i ustalenia opłaty należnej za pobyt w nim.

Powyższy wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Prezydent Miasta K., decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] – wydaną na podstawie art. 51 i art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.), dalej: "u.p.s." oraz uchwały Rady Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych w K. a także zarządzenie Prezydenta Miasta K. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] - przyznał U. O. miejsce w ośrodku wsparcia - Hotelu Pomocy Społecznej w K. od dnia [...] sierpnia 2013 do dnia [...] grudnia 2013 oraz ustalił opłatę za pobyt w ww. ośrodku w wysokości [...] zł (160% wartości stawki bazowej błędnie nazwanej w decyzji stawką żywieniową).

W uzasadnieniu stanowiska organ wskazał, że uznał za konieczne udzielnie wnioskodawczyni pomocy, w postaci pobytu w ośrodku oparcia (hotelu pomocy społecznej), a mając na uwadze fakt, że dochód strony przekraczał, określone w ustawie o pomocy społecznej, kryterium dochodowe, ustalił odpłatność za pobyt w tej placówce, stosownie do postanowień zawartych w w/w uchwale Rady Miasta K. oraz zarządzeniu Prezydenta Miasta.

Na skutek złożonego przez U. O. odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., decyzją z dnia [...] października 2013 r., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji, podzielając w całości wyrażone w niej ustalenia faktyczne oraz dokonaną ocenę prawną.

Na wyżej przedstawioną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2013 r. U. O. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, w której zarzuciła organowi naruszenie: art. 97 ust. 1 u.p.s., art. 138 § 1 pkt 1 i art. 107 § 3 w zw. z art. 140 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. wnosiło o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zakwestionowanej decyzji.

Oddalając skargę - na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej: "p.p.s.a." - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, że nie była ona uzasadniona.

Sąd wyjaśnił, że kwestię opłat, pobieranych za pobyt w ośrodku wsparcia reguluje uchwała Rady Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych w K., podjęta na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 97 ust. 5 u.p.s. Uchwała ta, różnicując stawki w zależności od tego czy beneficjentem jest osoba samotna, czy też rodzina i biorąc za podstawę kryterium dochodowe określone w ustawie o pomocy społecznej (art. 8 ust. 1 pkt. 1 i 2 ), wiąże wysokość opłat z dochodem uzyskiwanym przez osobę zainteresowaną.

Jeżeli więc skarżąca, jako osoba samotna, uzyskiwała miesięczny dochód w wysokości [...] zł, to - w ocenie Sądu - należało ją zaliczyć do ustalonej w tej uchwale grupy świadczeniobiorów o dochodzie przekraczającym 180% kryterium dochodowego dla osoby samotnie gospodarującej (542 zł.). W konsekwencji powinna ona ponosić opłatę w wysokości 160% stawki bazowej (8 zł.), która została ustalona zarządzeniem Prezydenta Miasta K. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...], wydanym na podstawie § 2 w/w uchwały.

Ponadto odnosząc się do podniesionych w skardze zarzutów, Sąd Wojewódzki wskazał, że pobieranie opłat za pobyt w Hotelu nie pozostaje w sprzeczności z obowiązkowym charakterem zadania gminy, w postaci udzielania schronienia oraz finansowaniem tego zadania ze środków publicznych. Przepis art. 97 ust. 1 u.p.s. przewiduje bowiem obowiązek pobierania opłaty za pobyt w ośrodkach wsparcia, wyłączając z tego osoby, których dochód na osobę nie przekracza kwoty kryterium dochodowego. Wysokość tej opłaty ustala właściwy organ, uwzględniając szczegółowe zasady zawarte w uchwale rady powiatu (gminy). Nie miał przy tym znaczenia fakt niepobierania przez skarżącą innych świadczeń, o których mowa w art. 51 ust. 1 u.p.s., jak i to, że skarżąca we własnym zakresie kupowała środki czystości oraz utrzymywała porządek w zajmowanym pokoju.

Ponadto Sąd przyjął, że art. 97 ust. 1 u.p.s. zobowiązuje podmiot kierujący do uzgodnienia z osobą kierowaną wysokości opłaty za pobyt w ośrodku wsparcia, jedynie w sytuacji, w której osoba ta w tym ośrodku korzysta z różnych usług wskazanych w art. 51 ust. 1 u.p.s. Uzgodnienie powinno bowiem wiązać się z ustalonym zakresem usług, gdyż zakres ten mógł być różny, w zależności od potrzeb osób, objętych hipotezą art. 51 ust. 1 u.p.s. Ze względu na odpłatny charakter usług może zatem zachodzić potrzeba dostosowania ich zakresu do możliwości finansowych wnioskodawcy.

W ocenie Sądu, nie można było uznać, iż z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynikało dokonanie obliczeń, niezbędnych dla ustalenia faktycznego kosztu udzielonych skarżącej świadczeń, w sytuacji gdy - stosownie do § 1 załącznika nr 3 do cyt. uchwały - odpłatność za pobyt w Hotelu nie mogła być wyższa niż wynosił to pełny koszt usług. Jeżeli bowiem Prezydent Miasta K. został zobowiązany do ustalenia wysokości tzw. stawki bazowej za jedną dobę, która była podstawą opłaty za pobyt w Hotelu, zaś górna stawka opłaty, wynikająca z do § 1 pkt. 1 i 2 załącznika nr 3 do w/w uchwały, nie powinna przekraczać kosztów usługi, to organ wykonawczy gminy, ustalając stawkę bazową w ramach aktu wykonawczego do uchwały Rady Gminy, był zobligowany respektować tę zasadę. Zakładając więc zgodność wydanego w tym przedmiocie zarządzenia z postanowieniami § 1 załącznika nr 3 uchwały Rady Gminy, Sąd przyjął, że Prezydent Miasta K. pozostawał nimi związany a - w świetle doświadczenia życiowego - ustalona stawka, nie przekraczała faktycznego kosztu ponoszonego przez placówkę w związku z pobytem skarżącej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Wojewódzki uznał za bezpodstawny zarzut, dotyczący naruszenia przez organ odwoławczy art. 138 § 1 pkt 1 i art. 107 § 3 w zw. z art. 140 k.p.a., gdyż w tym przypadku nie zachodziła potrzeba uzgadniania wysokości opłaty z osobą kierowaną, jak również nie było podstaw do kwestionowania kosztów świadczonej usługi.

Zdaniem Sądu, brak było także podstaw do odmowy zastosowania uchwały Rady Gminy K. z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [....], jako wydanej z naruszeniem zakresu delegacji ustawowej, bowiem Rada Miasta K. określiła szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodku wsparcia – Hotelu Pomocy Społecznej, uzależniając je od: kryterium dochodowego, ustalonego zgodnie z: przepisami ustawy o pomocy społecznej, wysokości dochodu osoby kierowanej oraz stawki bazowej, powiązanej z kosztem usługi, przewidując zwolnienie z konieczności poniesienia opłaty dla osób osiągających dochód poniżej ww. kryterium dochodowego, oraz całkowite lub częściowe zwolnienie korzystających z tego ośrodka wsparcia od obowiązku ponoszenia odpłatności za pobyt w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Sąd uznał przy tym, iż regulacja zawarta w § 4 załącznika nr 3 do cyt. uchwały pozwalała na dostosowanie wysokości opłaty do faktycznej sytuacji osoby kierowanej, zatem nie można było mówić o sztywnym ustaleniu opłat i pozbawieniu tym samym kompetencji organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego w kwestii decydowania o ich wysokości.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w całości, U. O. zarzuciła Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego:

- art. 51 ust. 2 w zw. z art. 97 ust. 5 u.p.s. w zw. z art. 178 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 4 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) (dalej jako "p.u.s.a.") - poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że hotel pomocy społecznej jest ośrodkiem wsparcia, w związku z czym Rada Miasta K., ustalając opłatę za pobyt w hotelu pomocy społecznej, działała w granicach delegacji ustawowej z art. 97 ust. 5 u.p.s., co w konsekwencji doprowadziło do zastosowania w niniejszej sprawie załącznika nr 3 do uchwały z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] Rady Miasta K., podczas gdy Rada Miasta K. - w ramach delegacji z art. 97 ust. 5 u.p.s. - nie była uprawniona do ustanowienia odpłatności za pobyt w hotelu pomocy społecznej,

- art. 97 ust. 1 zd. 1 u.p.s. w zw. z art. 6 k.p.a. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na niezastosowaniu do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy normy wyrażonej w powołanym przepisie w zakresie obowiązku uzgodnienia opłaty za pobyt w ośrodku wsparcia przez podmiot kierujący, tu Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w K., z osobą kierowaną czyli skarżącą,

2. przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c), art. 134 § 1, z art. 151 i art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 7, 8, 9, 77 § 1 i art. 107 k.p.a. w zw. z art. 104 ust. 4 u.p.s. - polegające na oddaleniu zamiast uwzględnienia skargi a w konsekwencji nieuchyleniu decyzji organów administracji obu instancji pomimo, iż nie zebrano i nie rozważono całego materiału dowodowego w niniejszej sprawie, w tym nie wyjaśniono czy wysokość opłaty za pobyt w Hotelu Pomocy Społecznej w K. została uzgodniona ze skarżącą zgodnie z art. 97 ust. 1 u.p.s. oraz czy organy obu instancji dokonały oceny, jaki jest pełny koszt pobytu skarżącej w Hotelu Pomocy Społecznej w K. i czy nie jest on wyższy, niż nałożona na skarżącą opłata zgodnie z § 1 załącznika nr 3 do uchwały nr [...] Rady Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych w K., a także nie podjęto żadnych czynności celem ustalenia sytuacji życiowej i materialnej skarżącej zmierzając do ustalenia spełnienia przestanek określonych w art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, co skutkowało nienależytym i niewyczerpującym wyjaśnieniem skarżącej w uzasadnieniach obu decyzji okoliczności faktycznych i prawnych mających wpływ na ustalenie praw i obowiązków skarżącej w zakresie uiszczenia opłaty za pobyt w Hotelu Pomocy Społecznej w K.,

- art. 106 § 3 p.p.s.a. - poprzez niezobowiązanie organu I instancji do uzupełnienia akt sprawy poprzez złożenie brakujących dokumentów, tj. wyliczenia przedstawiającego pełny koszt pobytu skarżącej w Hotelu Pomocy Społecznej w K., pozwalających na dokonanie oceny czy nałożona na skarżącą odpłatność nie przewyższa faktycznych kosztów pobytu skarżącej,

- art. 141 § 4, art. 151 i art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. - przez oddalenie skargi, pomimo naruszenia przez organ I instancji art. 107 § 1 k.p.a., które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy - poprzez wskazanie w decyzji z dnia ...] sierpnia 2013 r. wydanej przez Starszego Specjalistę Pracy Socjalnej działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta K. błędnej podstawy prawnej decyzji, tj. art. 51 i art. 106 ust. 1 u.p.s. oraz naruszenia w związku z powyższym przez organ II instancji art. 138 § 2 k.p.a.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., wnosiło o jej oddalenie, jako nieuzasadnionej.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, a które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Tak więc postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie sprowadzało się wyłącznie do badania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej.

Oparte zostały one na obu podstawach kasacyjnych, wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów procesowych, trzeba wyjaśnić, że przepisy art. 1 § 1 i 2 ustawy - Prawo o ustroju sądów administracyjnych mają jedynie charakter ustrojowy. Wydanie wyroku, niezgodnego z oczekiwaniem skarżącej, nie może być zaś utożsamiane z uchybieniem powołanym normom. Zważyć bowiem należy, że w/w przepisy zakreślają jedynie właściwość sądów administracyjnych, stanowiąc, że sądy te sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Nie ma zaś żadnych podstaw do przyjęcia, iż Sąd Wojewódzki nie dokonał takiej kontroli albo, że ocenę swoją oparł na innym kryterium niż zgodność zaskarżonej decyzji z prawem.

W związku z powyższym podkreślić wypada, iż przepisy te mogłyby być naruszone tylko wtedy, gdyby skarga w ogóle nie została przez Sąd rozpoznana, albo rozpoznanie jej opierałoby się na innych kryteriach, niż są one określone w art. 1 § 2 ustawy - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, co w niniejszym przypadku nie miało miejsca. Oparcie natomiast w analizowanej sprawie wyroku na przepisie art. 151 p.p.s.a., uwarunkowane było wyłącznie oceną prawnomaterialną, którą wyraził Sąd pierwszej instancji.

Nie był również uzasadniony zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 134 § 1 p.p.s.a. Zarzucenie Sądowi naruszenia tego przepisu winno bowiem być uzupełnione wskazaniem, jakiego uchybienia, które miało miejsce w toku postępowania administracyjnego, Sąd Wojewódzki nie dostrzegł. Tymczasem autor skargi kasacyjnej sformułował ten zarzut wyłącznie na płaszczyźnie czysto abstrakcyjnej.

Niezasadny był także zarzut odnoszący się do art. 141 § 4 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisko pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Elementy te zawiera zaskarżony wyrok, a zatem nie można było w tym przypadku mówić o istotnym naruszeniu w/w przepisu.

Nieusprawiedliwiony był także zarzut naruszenia przez Sąd Wojewódzki art. 106 § 3 p.p.s.a. bowiem w niniejszej sprawie nie zachodziła konieczność weryfikacji wyliczenia przedstawiającego pełny koszt pobytu skarżącej w Hotelu Pomocy Społecznej w K., pozwalającego na dokonanie oceny czy nałożona na skarżącą odpłatność nie przewyższała faktycznych kosztów pobytu skarżącej. Powyższe wyliczenie stanowiło bowiem jedynie działanie matematyczne, gdyż merytoryczną podstawą jego były przepisy prawa miejscowego. W rozpoznawanej zaś sprawie przepisy te nie były objęte skargą. Z tego powodu Sąd Wojewódzki nie miał nawet prawa do kwestionowania zasady wyliczenia powyższych kosztów. W myśl natomiast § 1 załącznika nr 3 do ww. uchwały, pobyt w Hotelu Pomocy Społecznej jest odpłatny dla osoby samotnie gospodarującej, uzyskującej dochód przekraczający 180 % kryterium dochodowego. Wynosi ono 532 zł w przeliczeniu na osobę samotną. Z tego więc powodu, skarżąca, uzyskująca dochód w wysokości 1.907, 05 zł/mies., była obowiązana ponosić odpłatność za pobyt w Ośrodku w wysokości 160 % stawki bazowej za jedną dobę.

Nie trafne było także zarzucanie Sądowi I instancji naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. i art. 151 p.p.s.a., gdyż przepisy te mają jedynie charakter jedynie wynikowy.

Nadto okolicznością sporną, jaka wystąpiła w tej sprawie była kwestia materialnoprawna. Zatem – już co do zasady – zaskarżony wyrok nie mógł być oparty na przepisie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. Poza tym nie można było twierdzić, iż w postępowaniu administracyjnym w sposób istotny naruszono przepisy procedury administracyjnej, gdyż dokonane ustalenia były w pełni wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy. Organy ustaliły w szczególności: sytuację majątkową i życiową skarżącej a także koszt jej pobytu w Hotelu Pomocy Społecznej w K. W rozpoznawanej sprawie polegało to na dokonaniu odpowiedniego działania matematycznego. Jeśli zaś skarżąca kwestionowała sposób i wysokość tego rodzaju wyliczeń to winna zaskarżyć akty, będące podstawą ich dokonania (uchwałę Rady Miasta K. z dnia 30 sierpnia 2013 r. nr [...] z dnia 30 sierpnia 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych w K. i zarządzenie Prezydenta Miasta K. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...]).

W przedmiotowej sprawie, jak wyżej wspomniano kluczową kwestię odgrywały zagadnienia materialnoprawne.

Przede wszystkim zatem wyjaśnić należy, że - wbrew twierdzeniu U. O. - hotel pomocy społecznej, w którym przebywała na mocy decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2013 r., wydanej na podstawie art. 51 i art. 106 ust. 1 u.p.s. oraz uchwały Rady Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2013 r. w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych w K. a także zarządzenia Prezydenta Miasta K. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...], stanowił w istocie ośrodek wsparcia. Wprawdzie, zgodnie z art. 51 ust. 2 u.p.s., ośrodek wsparcia jest jednostką organizacyjną pomocy społecznej dziennego pobytu, to jednak w ust. 3 i 4 ww. artykułu ustawodawca przewidział, iż w ośrodku wsparcia mogą być prowadzone miejsca całodobowe okresowego pobytu a ponadto ośrodkiem wsparcia, o którym mowa w art. 51 ust. 1-3 u.p.s., może być: ośrodek wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi, dzienny dom pomocy, dom dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, schronisko i dom dla bezdomnych oraz klub samopomocy. Ustawodawca określił zatem pojęcie ośrodka wsparcia bardzo szeroko, uznając za taki ośrodek szereg placówek realizujących na rzecz swych podopiecznych cele pomocy społecznej, a obejmujące przy tym m. in. zapewnienie im schronienia na dłuższy okres czasu. Z tego powodu, hotel pomocy społecznej mógł w omawianym przypadku traktowany jako ośrodek wsparcia. Konstatacja ta zaś prowadzi do wniosku, że w analizowanej sprawie miała zastosowanie wspomniana wyżej uchwała Rada Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2007 r., jako wydana na podstawie art. 97 ust. 5 u.p.s. Uchwała ta stanowiła bowiem źródło powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organu, który ją wydał (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2008 r., sygn. I OSK 1430/07). Zarzut konstytucyjny dotyczący zatem naruszenia przez Sąd Wojewódzki art. 178 ust. 1 Konstytucji RP a także zarzut naruszenia art. 4 ustawy - Prawo o ustroju sądów administracyjnych były w związku z tym całkowicie niezrozumiałe.

Zgodzić się też należy z Sądem Wojewódzkim, że art. 97 ust. 1 u.p.s. zobowiązuje podmiot kierujący do uzgodnienia z osobą kierowaną wysokości opłaty za pobyt w ośrodku wsparcia, jedynie w sytuacji, w której osoba ta w tym ośrodku korzysta z różnych usług wskazanych w art. 51 ust. 1 u.p.s. Uzgodnienie powinno bowiem wiązać się z ustalonym zakresem usług, gdyż zakres ten mógł być różny, w zależności od potrzeb osób, o których mowa w art. 51 ust. 1 u.p.s. Skoro wiec skarżąca nie korzystała z żadnych usług w w/w Ośrodku, to przepis ten nie miał w tym przypadku zastosowania.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny - na podstawie art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi wnoszącej skargę kasacyjną wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania pomiędzy stronami. Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.), przyznawane jest zaś przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 p.p.s.a.