Postanowienie z dnia 2017-05-19 sygn. I OZ 906/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ł. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Po 93/17 o odrzuceniu skargi Ł. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 13 marca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił skargę Ł. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd I instancji wskazał, że skarżący działając przez swojego pełnomocnika adwokata J. R. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na opisaną powyżej decyzję SKO w Poznaniu. Do skargi nie dołączono pełnomocnictwa. W wykonaniu wezwania Sądu do uzupełnienia ww. braku formalnego nadesłano pełnomocnictwo z treści którego wynika, że Ł. D. udziela adwokatowi J. R. pełnomocnictwa do występowania przed sądami powszechnymi, organami administracji publicznej, Prokuraturą, osobami trzecimi oraz innymi organami orzekającymi. Pełnomocnictwo obejmuje umocowanie do występowania przed sądami wszystkich instancji, reprezentowania w postępowaniu egzekucyjnym oraz podejmowania wszelkich czynności procesowych prawem przewidzianych. Pełnomocnictwo udzielone jest w zakresie art. 91 K.c.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, że powyższe pełnomocnictwo nie daje podstawy do przyjęcia, że adwokat jest umocowany do reprezentowania strony przed sądem administracyjnym, gdyż w jego treści wyraźnie napisano, że adwokat upoważniony jest do występowania przed sądami powszechnymi i powołano art. 91 K.c. W wezwaniu do uzupełnienia braków pełnomocnictwa Sąd Administracyjny wyraźnie wskazał, jak ma być sformułowane pełnomocnictwo i jaki jest skutek nieusunięcia tego braku formalnego skargi. Ponieważ brak formalny skargi nie został w sposób prawidłowy uzupełniony, Sąd I instancji, orzekł o jej odrzuceniu na postawie art. 53 §1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2016, poz.718 ze zm., dalej jako P.p.s.a.).

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył Ł. D. podnosząc, iż przed odrzuceniem skargi Sąd powinien wezwać go do jej podpisania. Nadto wskazał, że przekazane pełnomocnictwo obejmuje umocowanie do występowania przed sądami administracyjnymi, na co wskazuje jego treść obejmująca umocowanie do "występowania przed sądami wszystkich instancji". Do zażalenia dołączono pełnomocnictwo upoważniające adw. J. R. oraz adw. M. Ż. do reprezentowania skarżącego przed wszystkimi organami i sądami administracyjnymi. W treści pełnomocnictwa zawarto potwierdzenie wszystkich dokonanych już przez pełnomocnika czynności w sprawie złożonej skargi na zatrzymanie prawa jazdy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 37 § 1 P.p.s.a. pełnomocnik obowiązany jest przy pierwszej czynności procesowej dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub wierzytelny odpis pełnomocnictwa. Na pełnomocniku strony spoczywa obowiązek przedłożenia pełnomocnictwa w postępowaniu sądowym niezależnie od tego czy pełnomocnictwo zostało już przedłożone w postępowaniu administracyjnym (art. 46 § 3 P.p.s.a.). Niezłożenie pełnomocnictwa, w sytuacji kiedy pismo strony wnosi pełnomocnik, stanowi brak formalny. Zgodnie zaś z art. 49 § 1 P.p.s.a. jeżeli pismo strony nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę o jego uzupełnienie lub poprawienie w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, chyba że ustawa stanowi inaczej. Nieusunięcie braków formalnych w wyznaczonym terminie rodzi określone skutki prawne. W przypadku skargi rodzaj rygoru ustawodawca określił w art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sąd taką skargę odrzuca.

Z akt sprawy wynika, że adwokat J. R., składając skargę do Sądu I instancji, nie przedłożył pełnomocnictwa do reprezentowania swojego mocodawcy. WSA w Poznaniu wezwał go do usunięcia ww. braku formalnego skargi w terminie siedmiu dni. W zakreślonym terminie adwokat przedstawił dokument pełnomocnictwa, jednak Sąd I instancji uznał, że wezwanie wykonano nieprawidłowo, ponieważ przedłożono pełnomocnictwo, które nie przewiduje umocowania pełnomocnika do działania w imieniu strony przed sądami administracyjnymi.

Istota sprawy na obecnym etapie postępowania sprowadza się zatem do interpretacji treści przedstawionego pełnomocnictwa, szczególnie w kontekście wyrażonego w zdaniu drugim upoważnienia do "występowania przed sądami wszystkich instancji (...)", które w ocenie wnoszącego zażalenie obejmuje umocowanie do reprezentowania strony przed sądami administracyjnymi. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, to sformułowanie, użyte bez zastrzeżenia, że chodzi o sądy powszechne, należało potraktować jako pełnomocnictwo ogólne do prowadzenia spraw przed sądami administracyjnymi, o którym mowa w art. 36 pkt 1 P.p.s.a. Tej oceny, nie podważa treść zdania pierwszego badanego pełnomocnictwa, w którym zawarto umocowanie do reprezentowania strony przed sądami powszechnymi, organami administracji publicznej, Prokuraturą, osobami trzecimi oraz innymi organami orzekającymi, jakkolwiek taki układ pełnomocnictwa może nasuwać wątpliwości co do jego zakresu. Całościowa analiza tego dokumentu wskazuje jednak, iż intencją mocodawcy było objęcie treścią pełnomocnictwa jak najszerszego zakresu spraw. Przy jego interpretacji należało również uwzględnić, że ten sam pełnomocnik reprezentował skarżącego w postępowaniu administracyjnym zakończonym zaskarżoną do sądu decyzją, co również sugerowałoby, iż zakres udzielonego mu pełnomocnictwa obejmuje umocowanie do prowadzenia tej sprawy na jej kolejnym etapie, tj. w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Wreszcie, Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł pominąć, iż wraz z zażaleniem na postanowienie Sądu I instancji, strona przedstawiła pełnomocnictwo, którego treść jednoznacznie potwierdza umocowanie adw. J. R. do reprezentowania skarżącego przed sądami administracyjnymi. W tych warunkach Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł zaakceptować dokonanej przez Sąd I instancji oceny spornego pełnomocnictwa.

Z tego względu na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.