Wyrok z dnia 2017-06-13 sygn. III SA/Kr 1625/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek (spr.) Sędziowie WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Halina Jakubiec Protokolant Małgorzata Krasowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2017 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków Śródmieście Zachód Danuty Jantas sprawy ze skargi K. Ś. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 21 września 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2016 r. nr [...] Prezydent Miasta odmówił przyznania K. Ś. zasiłku celowego na zapłacenie w całości zaległości za czynsz wraz z odsetkami na konto Zarządu Budynków Komunalnych, na zapłacenie bieżącego czynszu 552 zł za czerwiec 2016 r. na konto ZBK oraz uregulowanie zadłużenia w kwocie 4.690,77 zł z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego zgodnie z wezwaniem nr [...] z dnia 27 maja 2016 r. Organ I instancji ustalił, że K. Ś. prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe i ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności przyznany czasowo do 30 listopada 2018 r. Na jego dochód w maju 2016 r. składał się zasiłek stały w kwocie 604 zł oraz zasiłek okresowy w wysokości 301 zł. Dochód K. Ś. został pomniejszony o kwotę 400 zł, która na jego prośbę została przekazana z zasiłku stałego na konto karty przedpłaconej matki córek tytułem alimentów. Organ I instancji wskazał, że w dniu 1 kwietnia 2016 r. z kasy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej K. Ś. odebrał kwotę 4.377,71 zł, którą zgromadził na koncie karty przedpłaconej pozostającej w jego dyspozycji, którą to kwotę organ uznał za zasoby pozwalające na pokrycie nie tylko bieżących potrzeb. Organ wskazał, że jedynie do grudnia 2012 r. K. Ś. posiadał tytuł prawny do zajmowanego lokalu, a obecnie zajmuje mieszkanie bez tytułu prawnego i jest zobowiązany regulować opłaty za bezumowne zajmowanie lokalu w kwocie 552,44 zł miesięcznie. Organ I instancji wskazał, że przyznał K. Ś. w 2013 r. osiem zasiłków na dofinansowanie do opłat za użytkowanie lokalu na łączną kwotę 1.800 zł. Równocześnie K. Ś. został wówczas zobowiązany do systematycznych wpłat na poczet opłat za bieżące użytkowanie lokalu z zastrzeżeniem, że dalszy brak partycypowania w kosztach utrzymania mieszkania może spowodować w przyszłości odmowę przyznania świadczenia na powyższy cel. Pomimo tego pouczenia K. Ś. po dokonaniu trzech wpłat - 27 lutego 2013 r. w kwocie 885,62 zł, 7 maja 2013 r. w kwocie 207 zł oraz 17 lipca 2013 r. w kwocie 157 zł - zaprzestał regulowania jakichkolwiek płatności związanych z użytkowaniem lokalu. Z informacji zawartej w wyciągu z konta Zarządu Budynków Komunalnych wynika, że na koncie zajmowanego przez K. Ś. lokalu na dzień 30 czerwca 2016 r. widniała zaległość w kwocie 34.877,02 zł. Organ dodał, że K. Ś. nie skorzystał z możliwości wystąpienia o dodatek mieszkaniowy, czy ubiegania się o obniżenie czynszu. Zdaniem organu I instancji, brak systematycznych wpłat ze strony K. Ś. przyczynia się do stałego wzrostu zadłużenia i świadczy o tym, że próbuje on przerzucić swoje zobowiązania na Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej. Ponadto K. Ś. nie wystąpił do Zarządu Budynków Komunalnych z wnioskiem o przywrócenie tytułu prawnego do zajmowanego lokalu oraz umorzenie zaległości czynszowych, ani nie skorzystał z możliwości odpracowania powstałych zaległości. Organ I instancji dodał, że w dniu 1 kwietnia 2016 r. K. Ś. dysponował znaczną kwotą, a mimo to nie dokonał żadnej wpłaty na poczet opłat za zajmowany lokal. Ponadto organ I instancji wskazał, że K. Ś. jest objęty stałą pomocą w formie zasiłku stałego i okresowego oraz zasiłków celowych.

Pismem z dnia 20 lipca 2016 r. (data wpływu do organu I instancji) K. Ś. odwołał się od wszystkich decyzji i postanowień wydanych od maja do lipca 2016 r.

Decyzją z dnia 21 września 2016 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 3 ust. 3 i 4, art. 8, art. 14, art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 36 pkt 1 lit. b, art. 38 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1, ust. 3 pkt 1, art. 39 ust. 1 i 2, art. 101, art. 102, art. 106, art. 109 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930) oraz art. 105 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23), Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2016 r. nr [...]. Uzasadniając swoją decyzję Kolegium stwierdziło, że rozstrzygnięcie organu I instancji nie narusza zasad ogólnych przyznawania świadczeń z pomocy społecznej, postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone rzetelnie a dokonana na tej podstawie ocena stanu faktycznego jest prawidłowa. Kolegium dodało, że MOPS stara się w miarę posiadanych środków wspomagać K. Ś. przyznając mu od wielu lat pomoc finansową w postaci zasiłków.

Pismem z dnia 13 października 2016 r. (data prezentaty organu II instancji) K. Ś. zaskarżył wszystkie decyzje i postanowienia SKO, które nie uchylają decyzji i postanowień Prezydenta Miasta wydanych od czerwca do listopada 2016 r.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.) - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.), sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066), kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga K. Ś. jest całkowicie nieuzasadniona.

Podstawę materialno-prawną wydania zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930). W niniejszej sprawie należy zauważyć przede wszystkim treść art. 39 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 11 ust. 1 tej ustawy, które stanowią:

"Art. 39. 1. W celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy.

2. Zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu."

"Art. 11. 1. W przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienia własnych zasobów finansowych może nastąpić ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego."

Z treści przytoczonego wyżej przepisu art. 39 ust. 1 i ust. 2 omawianej ustawy o pomocy społecznej wynika, że co najmniej problematyczne jest uznanie, iż pokrycie wieloletnich zaległości czynszowych może stanowić "niezbędną potrzebę bytową", o której mowa w tym przepisie. Jednakże nawet gdyby przyjąć, że zaległości czynszowe i pokrycie bieżącego czynszu stanowią taką "niezbędną potrzebę bytową", to z treści przytoczonego art. 11 ust. 1 ustawy wynika, iż w przypadku stwierdzenia korzystania z przyznanej pomocy w sposób niezgodny z przeznaczeniem może nastąpić odmowa ich przyznania.

W niniejszej sprawie skarżący nie przeczy, że otrzymał w 2013 r. osiem zasiłków na dofinansowanie do opłat za użytkowanie lokalu na łączną kwotę 1.800 zł i pomimo pouczenia, że dalszy brak pokrywania kosztów utrzymania mieszkania może spowodować w przyszłości odmowę przyznania świadczenia na powyższy cel dokonał jedynie trzech wpłat w kwocie łącznie 1.249,62 zł (885,62 zł + 207 zł + 157 zł), zaprzestając regulowania jakichkolwiek płatności związanych z użytkowaniem lokalu i przeznaczając pozostałą kwotę na inne cele, a więc "niezgodnie z przeznaczeniem", czym wyczerpał przesłankę z art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.

Nadto Sąd podkreśla, że słusznie organy obu instancji przyjęły, iż K. Ś. odbierając w dniu 1 kwietnia 2016 r. z kasy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej kwotę 4.377,71 zł zgromadzoną na koncie karty przedpłaconej pozostającej w jego dyspozycji dysponował zasobami finansowymi pozwalającymi na pokrycie bieżących potrzeb, w tym czynszowych.

Nie znajdując zatem podstaw do uznania, że zaskarżone decyzje organów I i II instancji naruszają przepisy prawa materialnego lub zasady postępowania administracyjnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, Sąd działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł - jak w sentencji.