Wyrok z dnia 2017-06-20 sygn. II SAB/Ol 39/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi J. W. na bezczynność Burmistrza w udostępnieniu informacji publicznej I. zobowiązuje Burmistrza do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia "[...]" - w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi; II. stwierdza, że bezczynność Burmistrza nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Burmistrza na rzecz skarżącego kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że J. W. w dniu 23 marca 2017r. zwrócił się do Burmistrza A z wnioskiem w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej o zabezpieczenie i udostępnienie nagrania z zebrania wiejskiego w A do celów procesowych, prosząc o dokonanie kopii nagrania na sprzęt komputerowy strony przez informatyka Urzędu Miejskiego w A. Wnioskodawca powołał się na treść przepisu art. 19 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na wniosek, Burmistrz pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r. przesłał na wskazany adres pocztą kopię protokołu z zebrania wiejskiego w sołectwie A, które odbyło się w dniu 23 marca 2017 r. o godz. 18:00. Organ wskazał, że w świetle obowiązujących przepisów prawnych, a zwłaszcza art. 18 i art. 19 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przekazanie informacji publicznej na temat przebiegu i ustaleń z danego zebrania wiejskiego (dotyczących spraw gminnych) może odbyć się także w formie pisemnej informacji o tym zebraniu. Dlatego też odpowiadając na wniosek strony, w dniu 4 kwietnia 2017 r. została przekazana informacja publiczna w formie kserokopii sporządzonego z tego zebrania protokołu. Ponadto istotnym jest również fakt, że skarżący uczestniczył w zebraniu wiejskim w A w dniu 22 marca 2017r., a tym samym znany był mu przebieg przedmiotowego zebrania wiejskiego.

Następnie pismem z dnia 21 kwietnia 2017r. J. W. wywiódł skargę na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej przez Burmistrza A. Zwrócił się o zobowiązanie tego organu do załatwienia jego wniosku z dnia 23 marca 2017r. Skarżący zarzucił naruszenie:

art. 61 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim przepis ten stanowi normatywną gwarancję prawa do informacji publicznej, poprzez nieuprawnione ograniczenie tego prawa,

art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o tym, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, poprzez brak udostepnienia informacji publicznej we wskazanym terminie we wniosku.

W uzasadnieniu skargi strona podniosła, że w dniu 4 kwietnia 2017 r. została jej udostępniona informacja publiczna w postaci lakonicznego "Protokołu z zebrania wiejskiego Sołectwa A, które odbyło się w dniu 22 marca 2017 r. w

świetlicy wiejskiej w A." Skarżący zaznaczył, że informacja ta nie była

przedmiotem złożonego przez niego wniosku, bowiem zwrócił się on o udostępnienie kopii nagrania zebrania wiejskiego w A. Doszło więc do udostępnienia informacji publicznej innej niż objętej zakresem przedmiotowym złożonego wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie. Stwierdził, że nie można mu postawić zarzutu bezczynności w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, albowiem faktycznie została ona udzielona skarżącemu. W ocenie organu żądana przez skarżącego forma informacji o przebiegu przedmiotowego zebrania wiejskiego nie mieści się w ustawowym pojęciu informacji publicznej. Na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej organ zobowiązany jest zaś do udzielania informacji, ale tylko takiej, która stanowi informację publiczną, w której posiadaniu jest. W ocenie organu wniosek skarżącego nie może zostać załatwiony w trybie dostępu do informacji publicznej, ani też w żadnym innym trybie, dlatego też wniesiona skarga na bezczynność, jako niedopuszczalna, podlega odrzuceniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga wniesiona w rzeczonej sprawie jest zasadna.

Podnieść należy, że stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Przy czym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawa prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) zwanej dalej: ustawą ppsa. Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty administracyjne lub czynności z zakresu administracji publicznej, enumeratywnie wymienione w art. 3 § 2 ustawy ppsa, jak również stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 tej ustawy stronie przysługuje skarga na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a, a także stosownie do art. 3 § 2 pkt 9 skarga na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Stosownie zaś do art. 3 § 3 sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach.

W takich sprawach można skutecznie wnieść skargę na bezczynność, jeśli organ administracji publicznej nie załatwi sprawy w terminie określonym w przepisach art. 35-36 k.p.a., bądź w terminie wynikającym z innej ustawy regulującej sposób postępowania organów administracji.

Wyjaśnić pozostaje również, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie - ale mimo zaistnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu lub nie podjął stosownych czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność organu nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określona decyzja, postanowienie lub inny akt nie zostały dokonane, a w szczególności czy bezczynność została spowodowana zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu.

Udostępnianie zaś informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni - art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016r., poz. 1764, j.t.), za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2. Stosownie do art. 13 ust. 2 jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1).

Ponadto trzeba mieć na uwadze, że zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio. Wnioskodawca może wystąpić do podmiotu, o którym mowa w ust. 1, o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania (art. 17 ustawy). Na ograniczenia w zakresie udzielenia informacji publicznej wskazuje art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do tej regulacji prawnej organ może ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych, np. ze względu na prywatność osoby fizycznej lub z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych.

Nie jest natomiast odmową udzielenia informacji publicznej wskazanie, że się ich nie posiada. Jednakże o tym fakcie organ winien powiadomić wnioskodawcę pisemnie, wskazując – jeśli posiada taką wiedzę, gdzie zainteresowany żądane informacje może uzyskać. Organ nie ma natomiast obowiązku wydawania w takiej sytuacji decyzji administracyjnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 września 2002r., II SAB 289/02).

W sytuacji zaś gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji, które nie są informacjami publicznymi, lub takich informacji publicznych, w stosunku do których tryb dostępu odbywa się na odrębnych zasadach, organ nie ma obowiązku wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz zawiadamia jedynie wnoszącego, że żądane dane nie mieszczą się w pojęciu objętym przedmiotową ustawą (por. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z 20 czerwca 2002r., II SA/Lu 507/02).

Na gruncie niniejszej sprawy skarżący zwrócił się o zabezpieczenie i udostępnienie nagrania z zebrania wiejskiego w A do celów procesowych, prosząc o dokonanie kopii nagrania na sprzęt komputerowy strony przez informatyka Urzędu Miejskiego w A. Wnioskodawca powołał się na treść przepisu art. 19 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 18 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów są jawne i dostępne. Posiedzenia kolegialnych organów pomocniczych organów, o których mowa w ust. 1, są jawne i dostępne, o ile stanowią tak przepisy ustaw albo akty wydane na ich podstawie lub gdy organ pomocniczy tak postanowi (ust. 2). Zgodnie z ust. 3 wspomnianego przepisu organy, o których mowa w ust. 1 i 2, są obowiązane zapewnić lokalowe lub techniczne środki umożliwiające wykonywanie prawa, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3. W miarę potrzeby zapewnia się transmisję audiowizualną lub teleinformatyczną z posiedzeń organów, o których mowa w ust. 1. Ograniczenie dostępu do posiedzeń organów, o których mowa w ust. 1 i 2, z przyczyn lokalowych lub technicznych nie może prowadzić do nieuzasadnionego zapewnienia dostępu tylko wybranym podmiotom (ust. 4).

Zgodnie z art. 19 ustawy, organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 i 2, sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady.

Zastrzec trzeba, że w myśl art. 20 ustawy o dostępie do informacji publicznej przepisy art. 18 i 19 stosuje się odpowiednio do pochodzących z powszechnych wyborów kolegialnych organów jednostek pomocniczych jednostek samorządu terytorialnego i ich kolegialnych organów pomocniczych. Zebranie wiejskie oraz ogólne zebranie mieszkańców nie spełniają przesłanki pochodzenia z powszechnych wyborów, jednak są wyrazem demokracji bezpośredniej, co sprawia, że pomimo braku przeprowadzenia jakichkolwiek wyborów dla wyłonienia składu tych organów ich legitymizacja społeczna jest pełna. Stąd wniosek, że skoro zasadą jawności posiedzeń zostały objęte organy sięgające do form demokracji pośredniej, to tym bardziej (na podstawie argumentacji a minori ad maius) zasadne wydaje się przyznanie przymiotu jawności posiedzeń organom jednostek, które sięgają do form demokracji bezpośredniej. Odmienny punkt widzenia byłby nie do zaakceptowania jako nieracjonalny, choćby ze względów organizacyjnych (jak bowiem utajnić obrady wszystkich mieszkańców sołectwa czy ogólnego zebrania osiedla). Stąd można zaliczyć zarówno zebranie wiejskie, jak i ogólne zebranie mieszkańców do grona podmiotów, o których stanowi art. 20 u.d.i.p. - jako organy, które w swej istocie zawierają zasadę powszechności (vide: Monika Augustyniak, Jednostki pomocnicze gminy, 4.2.6. Dostęp do informacji publicznej; podobnie I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej, Komentarz, Wydanie III).

Analiza unormowań wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że definicja przyjęta w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. jest bardzo ogólna, w związku z czym dokonując próby odkodowania zakresu tego pojęcia na tle przepisów tej ustawy, w szczególności w kontekście zapisu jej art. 3 ust. 2, stanowiącego, że prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych, można przyjąć, że informacja publiczna obejmuje stan wiedzy, zasób wiadomości, jakim dysponują podmioty wskazane przez ustawodawcę w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., związany bezpośrednio z funkcjonowaniem i trybem działania tych podmiotów. Ponadto, źródło informacji podlegającej udostępnieniu winno mieć formę zmaterializowaną, gdyż tylko taki sposób utrwalenia informacji umożliwia następnie weryfikację w dalszym postępowaniu, dotyczącym udostępnienia tej informacji. Katalog uprawnień przysługujących w zakresie dostępu do informacji publicznej precyzuje art. 3 ust. 1 omawianej ustawy, który wymienia m.in. dostęp do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z wyborów powszechnych (pkt 3). Z kolei przepis art. 7 ust. 1, wskazuje sposoby dostępu do informacji publicznej i określa z jednej strony - formy udostępniania tej informacji przez podmioty zobowiązane, a z drugiej - sposoby jej pozyskiwania przez podmioty uprawnione. Poza ogłaszaniem informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej (pkt 1) i udostępniania w sposób określony w art. 10 i 11 tej ustawy, tj. udostępniania na wniosek informacji publicznej nieudostępnionej w Biuletynie Informacji Publicznej, a także poprzez wyłożenie bądź wywieszenie w miejscach ogólnie dostępnych oraz przez zainstalowanie w miejscach dostępnych urządzenia umożliwiającego zapoznanie się z tą informacją (pkt 2) - należy do nich również możliwość wstępu na posiedzenia organów kolegialnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych dokumentujących te posiedzenia (pkt 3). W ścisłym związku z tym ostatnim zapisem pozostaje wspomniany już przepis art. 19 tej ustawy.

Na tle powyższych uregulowań Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd zaprezentowany w literaturze przedmiotu, że prawo dostępu do posiedzeń organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p., winno być rozumiane szeroko, zarówno jako prawo wstępu na te posiedzenia, jak i udostępnianie materiałów dokumentujących te posiedzenia, w tym materiałów audiowizualnych i teleinformatycznych (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska: "Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz praktyczny", Wyd. LexisNexis, Warszawa 2008, s. 30).

Nawiązując do pojęcia informacji publicznej, wskazać ponadto należy, że ustawodawca nie określił zamkniętego katalogu nośników, na jakich zasób wiedzy stanowiącej informację publiczną może zostać utrwalony i następnie udostępniony.

Z całą pewnością źródło informacji może posiadać nie tylko tradycyjną formę pisemną, ale jednocześnie ustawa wymienia inne nowoczesne środki, za pomocą których informacja może być gromadzona, dokumentowana i przekazywana, do jakich należą choćby wymienione w art. 3 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p. nośniki audiowizualne i teleinformatyczne. Ponadto w orzecznictwie słusznie wskazuje się, że konstytucyjne prawo do informacji jest zasadą, a wyjątki od niego mogą być interpretowane wyłącznie ściśle (por. wyrok NSA z 7 marca 2003 r., sygn. akt II SA 3572/02, publ. LEX nr 144641).

Z tych względów, jeśli organ obowiązany do udzielenia informacji publicznej znajduje się w posiadaniu informacji, niezależnie od formy, w jakiej została ona utrwalona, winien ją udostępnić na warunkach określonych w tej ustawie.

Nagranie zebrania wiejskiego jest niewątpliwie materiałem odzwierciedlającym przebieg dokonywanych na nim czynności, a zatem świadczy o działalności kolegialnego organu. Na zasadzie art. 1 ust. 1 u.d.i.p. należy przyjąć, że materiały i dokumenty tworzone podczas posiedzenia kolegialnego organu władzy publicznej stanowią informację o sprawach publicznych. Nagranie posiedzenia sesji rady czy też zebrania wiejskiego, utrwalone za pomocą sprzętu audiowizualnego i zapisane na nośniku w postaci taśmy, płyty CD bądź DVD, dotyczy sfery faktów, stanowi zatem informację publiczną. Dodać też trzeba, że z redakcji art. 3 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p. wynika, iż ustawodawca traktuje dostęp do posiedzeń kolegialnych organów władzy pochodzących z powszechnych wyborów w szczególny sposób, gwarantując w art. 7 ust. 1 pkt 3 tej ustawy bezpośredni dostęp w postaci wstępu na nie. W przepisie tym, ujętym w odrębną jednostkę redakcyjną, wskazuje również wprost na obowiązek udostępniania materiałów dokumentujących te posiedzenia. Jeśli zatem posiedzenie rady (analogicznie zebranie wiejskie) zostało utrwalone w jednej z form wymienionych w tym przepisie, albo zmaterializowane w innej formie, to w razie złożenia wniosku brak jest podstaw, aby materiałów dokumentujących te posiedzenia, w tym w postaci dokonanych nagrań, nie udostępniać niezwłocznie (takie stanowisko przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z dnia 30 września 2015r., I OSK 2313/14, dostępny w CBOIS).

Dodać ponadto należy, że w świetle art. 7 ust. 1 pkt 3 czy też art. 19 u.d.i.p. ustawodawca nie ogranicza dostępu do materiałów, o jakich mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, dodatkowymi uwarunkowaniami, jak czyni to w przypadku informacji publicznej, o której mowa we wcześniejszym zapisie, tj. w art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 10 i 11 u.d.i.p., czyli odnośnie do pochodzących od organów władzy informacji, ale innego rodzaju niż materiały dokumentujące posiedzenia organów.

Powyższej oceny nie zmienia ewentualna rozbieżna treść zapisów Statutu Gminy czy Sołectwa. Należy mieć na względzie, że kwestie dostępu do informacji i jawność posiedzeń organów gminy zostały rozstrzygnięte w ustawie o samorządzie gminnym, natomiast definicję informacji publicznej zawiera ustawa o dostępie do informacji publicznej. Statut nie stanowi zatem o zakresie przedmiotowym informacji publicznej, lecz zgodnie np. z art. 11b ust. 3 u.s.g. określa zasady dostępu do dokumentów wynikających z wykonywania zadań publicznych, w tym protokołów posiedzeń organów gminy i komisji rady gminy. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 16 września 2002 r. (sygn. akt K 38/01, opubl. OTK-A 2002 Nr 5, poz. 59), przepis ten stanowi umocowanie wyłącznie do określenia w statucie aspektów organizacyjno-technicznych udzielania informacji publicznej, wskazujących ogólne reguły czy techniczne możliwości zapoznania się z treścią dokumentów, w szczególności odnośnie miejsca i czasu ich uzyskania oraz sposobów zapoznawania się z ich treścią, kopiowania i odwzorowywania, przy czym zasady te winny być określone w sposób zapewniający obywatelskie prawo do informacji publicznej. Zapisy statutu nie mogą prowadzić do wyłączenia unormowań ustawowych, a w szczególności Konstytucji.

Nie ulega też wątpliwości, że nagranie wiernie odzwierciedla przebieg obrad i z całą pewnością czyni to w sposób bardziej wiarygodny oraz bardziej precyzyjny niż sporządzony na jego podstawie protokół. Obowiązek udostępnienia nagrań jest podyktowany nie tylko koniecznością szerokiego pojmowania prawa dostępu do informacji publicznej, ale tym bardziej uzasadniony jest faktem zagwarantowania przez ustawodawcę dostępu do posiedzeń organów kolegialnych w postaci wstępu na te posiedzenia.

W tych warunkach należało uznać, że utrwalone za pomocą środków technicznych nagranie audio z zebrania wiejskiego dotyczy sfery faktów i stanowi informację publiczną.

W tym miejscu wskazać należy, że udostępnieniu podlega jedynie informacja publiczna w której posiadaniu jest organ. Jeżeli więc nagranie audio z zebrania wiejskiego nie zostało zachowane (na co zdaje się wskazywać organ w odpowiedzi na skargę, a czego organ nie podniósł jasno w odpowiedzi na wniosek skarżącego o udzielenie informacji publicznej), to oczywistym jest, że organ tych nagrań nie posiada i nie jest w stanie udostępnić ich skarżącemu w opisanym wyżej trybie.

Niewątpliwie jednak przekazanie wnioskodawcy informacji publicznej w formie kserokopii sporządzonego z tego zebrania protokołu nie było prawidłowym rozpoznaniem jego wniosku, który dotyczył udostępnienia nagrania z zebrania wiejskiego w A. Nie ma przy tym żadnego znaczenia fakt, że skarżący uczestniczył w takim zebraniu.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł, jak w pkt I sentencji wyroku i zobowiązał Burmistrza A do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 23 marca 2017r. – w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi. Wskazać należy stronie skarżącej, że Sąd nie był władny zobowiązać organu do udzielenia pełnych wnioskowanych informacji. Wyjaśnić trzeba, że Sąd władny jest jedynie nakazać organowi rozpoznanie wniosku, nie zaś konkretny sposób jego załatwienia. To organ bowiem winien załatwić wniosek zgodnie z przytoczonymi przepisami prawa, mając na uwadze ocenę prawną zawartą w uzasadnieniu wyroku.

Jednocześnie Sąd stwierdził w pkt II, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Poza tym Sąd nie dopatrzył się w działaniach organu umyślności, a jedynie braku wiedzy co do prawidłowego załatwienia wniosku strony.

O kosztach orzeczono w pkt III stosownie do art. 200 w związku z art. 205 § 1 powołanej ustawy.