Wyrok z dnia 2017-08-10 sygn. VIII SA/Wa 436/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Fularski, Sędziowie Sędzia WSA Artur Kot, Sędzia WSA Marek Wroczyński (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Dominika Jeromin, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2017 r. w Radomiu sprawy ze skargi A. B. B. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...]; 2) zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz skarżącej A. B. B. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2016 r. A. B. B. wystąpiła do Ministra Infrastruktury i Budownictwa o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego w postaci pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy. Wniosek ten wpłynął jako załącznik do wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej "w zakresie treści pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminach na prawo jazdy wszystkich kategorii, we wszystkich językach".

Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...], działając na podstawie art. 23 ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2016 r. poz. 352) – zwanej dalej u.p.w., oraz art. 104 i art. 107 Kpa odmówił wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie wskazanej we wniosku informacji sektora publicznego. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że nie posiada praw autorskich do pytań wchodzących w skład bazy pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy. Prawa te w ocenie organu pozostają po stronie podmiotu, który przekazał pytania egzaminacyjne. Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa wykorzystuje przedmiotowe pytania wyłącznie podczas egzaminu państwowego na prawo jazdy oraz udostępnia je na swojej stronie internetowej w ramach obowiązku udostępniania informacji wynikającego z art. 9 ustawy o zmianie ustawy o kierujących pojazdami oraz art. 51 ust. 2b ustawy o kierujących pojazdami.

Pismem z dnia [...] lutego 2017 r. A. B. B. wystąpiła do Ministra Infrastruktury i Budownictwa o ponowne rozpoznanie sprawy zarzucając bezpodstawne przyjęcie, że do przedmiotu niniejszego postępowania zastosowanie znajdą przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 666 ze zm.) – dalej jako: "ustawa pr. aut." tj., że autorom poszczególnych pytań wchodzących w skład udostępnionej informacji publicznej przysługują prawa autorskie lub prawa pokrewne do tych pytań, podczas gdy zdaniem strony ustawa ta nie ma zastosowania do materiałów urzędowych – pytań egzaminacyjnych.

Decyzją z dnia [...] marca 2017 r. [...] Minister Infrastruktury i Budownictwa na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2017 r. W uzasadnieniu organ odwołując się do treści przepisów ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego wskazał, że co do zasady podmioty zobowiązane do udostępnienia lub przekazywania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania mają obowiązek udostępnić lub przekazać ww. informacje. Jednakże podmiot zobowiązany nie może udostępnić lub przekazać informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania w przypadkach określonych w art. 6 ust. 4 u.p.w. Wówczas odmawia wyrażenia zgody na ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego.

Minister wyjaśnił, że na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami (Dz. U. poz. 970) operator systemu teleinformatycznego stosowanego przez wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego do przeprowadzania egzaminu państwowego przekazał Komisji do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy nieodpłatnie wraz z upoważnieniem do stosowania podczas egzaminu państwowego wszystkie pytania stosowane dotychczas na egzaminie państwowym Ww. operatorem systemu, jak również autorem pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, była Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych S. A. (dalej PWPW). Ustawa z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami nie nałożyła na ww. operatora systemu obowiązku przekazania praw autorskich do przekazanych pytań. Operator systemu również nie przekazał tych praw z własnej woli. Stąd też minister właściwy do spraw transportu nie dysponuje prawami autorskimi do pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, bowiem prawa te posiada PWPW. Ponadto wśród pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy znajdują się również pytania przekazane w trybie art. 57a ust. 6 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2016 r. poz. 627, ze zm.) przez:

1) [...], J. B., [...][...] al. [...][...] ; 2) [...], T. W., [...][...] ul. [...][...];

3) S. Z., "[...]"[...],[...][...] ul. [...][...];

4) [...] Sp. z o.o., [...][...] , ul. [...][...].

Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami nie nałożyła na ww. podmioty, które są autorami przekazanych pytań obowiązku przekazania praw autorskich do tych pytań. Ww. podmioty również nie przekazały tych praw z własnej woli. Z powyższego organ wywiódł brak możliwości dysponowania prawami autorskimi do pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, które przekazały ww. podmioty, bowiem prawa te posiadają te podmioty. Dlatego też na podstawie art. 23 ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 4 u.p.w. miał obowiązek wydania decyzji odmownej we wnioskowanym zakresie.

W skardze na powyższą decyzję A. B. B. zarzuciła:

1. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa rażące naruszenie prawa materialnego poprzez:

a) brak zastosowania art. 4 ust. 2 ustawy o pr. aut. oparcie obu decyzji o rzekomą możliwość naruszenia praw autorskich do pytań stosowanych na egzaminie na prawo jazdy, podczas gdy z dyspozycji ww. przepisu wynika wprost, że prawo autorskie nie znajduje zastosowania do materiałów urzędowych, za jakie uznaje się pytania wykorzystywane podczas egzaminów państwowych,

b) wydanie decyzji bez podstawy prawnej z uzasadnieniem jak w pkt a),

c) błędne zastosowanie art. 23 ust. 4 w wz. z art. 6 ust. 4 pkt 3 u.p.w., poprzez wydanie decyzji odmawiającej zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego w postaci pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, w sytuacji gdy art. 4 ust. 2 ustawy o pr. aut. wyłącza stosowanie przepisów dotyczących prawa autorskich do materiałów objętych wnioskiem,

2. naruszenie przepisów postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.

a) art. 8 i art. 107 § 3 Kpa poprzez nienależyte uzasadnienie zaskarżonej decyzji z uwagi na zawarcie w nim zbyt ogólnych twierdzeń oraz niewyjaśnienie, czy w ocenie organu pytania wykorzystywane na egzaminie państwowym na prawo jazdy nie są materiałem urzędowym,

b) art. 9 i art. 11 Kpa poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstaw i przesłanek utrzymania w mocy decyzji z dnia [...] lutego 2017 r. oraz niewyjaśnienie, z jakich przyczyn organ nie uwzględnił zarzutu dotyczącego art. 4 ust. 2 ustawy pr. aut.,

c) art. 138 § 1 pkt 1 Kpa polegające na utrzymaniu w mocy decyzji z dnia [...] lutego 2017 r. w sytuacji, gdy należało uchylić tę decyzję i orzec o wyrażeniu zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego zgodnie z wnioskiem,

d) art. 156 § 1 pkt 2 Kpa poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy decyzja z dnia [...] lutego 2017 r. dotknięta jest dalece idącymi wadami prawnymi,

3. naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynika spawy tj.:

a) art. 23 ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 4 pkt 3 u.p.w. w zw. z art. 4 ust. 2 ustawy pr. aut., poprzez dokonanie błędnej subsumpcji do ustalonego stanu faktycznego, będącej wynikiem błędnego przyjęcia, że ochrona prawno-autorska przewidziana w ustawie o prawie autorskim może być stosowana wobec pytań egzaminacyjnych na państwowym egzaminie na prawo jazdy, w sytuacji gdy jednoznaczna treść art. 4 ust. 2 ustawy pr. aut. wyłącza możliwość stosowania tej ustawy do materiałów urzędowych,

b) art. 4 ust. 2 ustawy pr. aut., poprzez przyjęcie, że ma on zastosowanie do prawidłowo ustalonego w sprawie stanu faktycznego tj., że dyspozycją tego przepisu – jako materiały urzędowe – nie są objęte pytania wchodzące w skład bazy pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy.

Na podstawie sformułowanych zarzutów skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji ewentualnie, na wypadek nieuwzględnienia najdalej idących zarzutów, o uchylenie zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu skargi podniosła, że bez wątpienia w zakres pojęcia materiałów urzędowych wchodzą wszelkie pytania wykorzystywane w ramach egzaminów państwowych – w tym również w zakresie egzaminu na prawo jazdy. Nie sposób z tego względu, w ocenie skarżącej uznać, że prawa autorskie lub prawa pokrewne mogły stanowić kryterium odmowy udzielenia zgody na ponowne wykorzystanie wnioskowanych informacji. Zdaniem skarżącej uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie zawiera rozważań bezpośrednio związanych z zarzutami podnoszonymi we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, w szczególności organ nie dokonał wykładni art. 4 ust. 2 ustawy pr. aut., ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że zarzut naruszenia tego przepisu jest niezasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, jednakże nie w zakresie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, jak oczekuje tego skarżąca. W sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego, ale nie mającego cechy rażącego naruszenia prawa.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że ustawa z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. 2016 r. poz. 352), która w zakresie ponownego wykorzystywania informacji zastąpiła regulację zawartą w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U z 2016 r. poz. 1764, ze zm.) weszła w życie w dniu 16 czerwca 2016 r. Bezpośrednim powodem uchwalenia ustawy było dostosowanie polskiego prawa do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/37/UE z 26 czerwca 2013 r. zmieniającej dyrektywę 2003/98/WE w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego. Przed jej uchwaleniem dokonano przeglądu i oceny dotychczasowych przepisów o ponownym wykorzystywaniu zawartych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. W ustawie zostały określone zasady i tryb postępowania przy ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego.

Zgodnie z definicją Komisji Europejskiej, informacja sektora publicznego stanowi wszelkiego rodzaju dane tworzone i gromadzone przez jednostki sektora publicznego (np. dane prawne, meteorologiczne, finansowe, gospodarcze, statystyki, mapy cyfrowe, itp.) umożliwiające ich agregację i udostępnianie w postaci nowych produktów bądź usług (elektronicznych), a co za tym idzie dających możliwość ponownego wykorzystania w usługach sektora prywatnego – bazy danych, systemy nawigacyjne, historyczne zestawienia statystyczne, prognozy, usługi finansowe, ubezpieczeniowe, zdrowotne, gospodarcze, prawne, itp.

Wprowadzenie nowego trybu dostępu do informacji publicznej oraz zasad ponownego wykorzystania informacji publicznej nie wpłynęło w żaden sposób na realizację prawa dostępu do informacji publicznej. Odmienna interpretacja nowych uregulowań zawartych w ustawie o dostępie do informacji publicznej prowadziłaby bowiem do ograniczenia dostępu do informacji publicznej, a to byłoby sprzeczne z realizacją celów zakładanych przez ustawodawcę. Prawo dostępu do informacji publicznej celem ponownego wykorzystywania jest publicznym prawem podmiotowym, który gwarantuje uzyskanie informacji publicznej w określonym celu. Celem tym jest osiągnięcie przez wnioskodawcę szeroko pojętej "korzyści". Cel ten sięga zatem dalej niż zapewnienie przejrzystości procesu decyzyjnego i działań państwa oraz stworzenia obywatelom realnych możliwości wykorzystywania i obrony swych konstytucyjnych praw wobec władzy publicznej. (patrz wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2015 r. sygn. akt I OSK 404/14 – dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wniosek o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego powinien spełniać warunki formalne wskazane w ustawie o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. W przypadku niespełnienia warunków formalnych wniosku, wzywa się wnioskodawcę do uzupełnienia braków, wraz z pouczeniem, że ich nieusunięcie w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Wniosek rozpatruje się bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku. W sprawach szczególnie skomplikowanych możliwe jest przedłużenie załatwienia sprawy do 2 miesięcy, po zawiadomieniu wnioskodawcy o przyczynach opóźnienia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku.

Podmiot zobowiązany do udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego w pierwszej kolejności powinien rozpoznać wniosek o udostępnienie informacji, o ile spełnione są warunki formalne pod kątem wyboru właściwego trybu postępowania. Decydujące znaczenie dla kwalifikacji wniosku ma charakter informacji, która jest objęta wnioskiem i ocena pierwotnego celu, dla którego informacja została wytworzona (por. wyroki NSA z 26 września 2013 r., I OSK 805/13 oraz I OSK 837/13 – dostępne jw.). Pomocna w tym zakresie jest analiza celów dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego, Dz. Urz. UE L 345 z 31 grudnia 2003 r. str. 90 (zmieniona dyrektywą 2013/37/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z 26 czerwca 2013 r., Dz. Urz. UE L 175/1), w której wskazano na gospodarczy i społeczny cel prawa ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego. Istotą tego prawa jest wykorzystanie informacji dla stworzenia nowych usług i produktów opartych na innowacyjnych sposobach łączenia i analizy danych publicznych. Przez ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego należy rozumieć wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej informacji sektora publicznego, w celach komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona.

Podkreślić należy, że prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego to nie to samo co prawo do dostępu do informacji publicznej, bowiem celem dostępu do informacji publicznej jest kontrola życia publicznego, natomiast w przypadku ponownego jej wykorzystywania jest to przede wszystkim cel rynkowy i gospodarczy. Zamknięty katalog podmiotów zobowiązanych do udostępniania lub przekazywania informacji w celu ponownego wykorzystywania został zawarty w art. 3 u.p.w. W świetle tego przepisu nie ulega wątpliwości, że Minister Infrastruktury i Budownictwa jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego do ponownego wykorzystania.

Z akt sprawy wynika, że skarżąca, żądając we wniosku udostępnienia informacji sektora publicznego (w zakresie treści pytań egzaminacyjnych sosowanych na egzaminach na prawo jazdy wszystkich kategorii), określiła, że zostanie ona ponownie wykorzystana w celach komercyjnych w zakresie działalności wydawnictwa edukacyjnego.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się zatem do odpowiedzi na pytanie, czy informacja sektora publicznego w postaci pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy podlega ochronie prawa autorskiego. Takie bowiem stanowisko organu stało się bezpośrednią przyczyną odmowy uwzględnienia wniosku skarżącej o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego.

Podstaw wyłączenia spod ochrony prawa autorskiego pytań egzaminacyjnych na prawo jazdy należy poszukiwać w art. 4 pkt 2 pr. aut. Zgodnie z treścią tego przepisu nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole. O ile pojęcie dokumentu urzędowego jest dosyć ściśle określone, o tyle pojęcie materiału urzędowego jest niezwykle pojemne. W zakresie tego pojęcia mieścić się będzie to wszystko, co - nie będąc dokumentem - jest "urzędowe" (tak wyrok NSA z dnia 19 lutego 1997 r., I SA/Kr 1062/96, powoł w: B. Kurzępa: Prawo autorskie. Orzecznictwo, akty wykonawcze, konwencje międzynarodowe, Kraków 2001, s. 25-26). Materiałem urzędowym będzie zatem to, co pochodzi od urzędu lub innej instytucji państwowej, bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź powstało w rezultacie zastosowania procedury urzędowej. Pytania składające się na "bank pytań" testowych, stosowanych przy egzaminach na prawo jazdy, pozostaną w obrębie tak rozumianego "materiału urzędowego" (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2001 r. sygn. akt IV CKN 458/00 LEX nr 52711).

Odmawiając zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego z uwagi na ograniczenia wynikające z ustawy pr. aut. organ w istocie nie dokonał jakiejkolwiek wykładni art. 4 ust. 2 tej ustawy. Tymczasem nawet uznanie pytań składających się na testy stosowane przy egzaminie na prawo jazdy za utwór nie oznacza jeszcze, że taki utwór (dzieło autorskie) podlega ochronie przyznanej prawem autorskim. Oceniając bowiem stopień indywidualności określonego utworu intelektu należy uwzględnić rodzaj dzieła. Inne przesłanki decydują w przypadku dzieła literackiego, inne zaś w odniesieniu do utworów o charakterze referencyjnym, jakim zdaniem Sądu są stanowiące w tym wypadku punkt odniesienia, zasady ruchu drogowego, których przestrzeganie i prawidłowe stosowanie ocenia się podczas egzaminu na prawo jazdy. Dla oceny określonego dzieła referencyjnego przydatna jest koncepcja tzw. statystycznej jednorazowości, która zakłada badanie, czy takie samo lub bardzo podobne dzieło powstało już wcześniej oraz, czy jest statystycznie prawdopodobne sporządzenie w przyszłości takiego samego dzieła przez inną osobę. Odpowiedź twierdząca uzasadnia tezę o braku cechy indywidualności dzieła.

Biorąc zatem pod uwagę fakt, że o początkach polskiego prawa o ruchu drogowym i pierwszych polskich licencjach dla kierowców możemy mówić od lat 20 – tych XX w. przy niezmiennych zasadach ruchu drogowego, trudno uznać, że autorzy opracowujący aktualnie pytania na potrzeby przeprowadzenia państwowego egzaminu na prawo jazdy wytworzyli dzieło zawierające w sobie cechy twórcze, spełniające wymóg indywidualności dzieła.

Z tego też względu, w ocenie Sądu regulacja ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie znajduje zastosowania do materiałów urzędowych (nie stanowiących przedmiotu prawa autorskiego), jakimi są pytania egzaminacyjne stosowane na egzaminie państwowym na prawo jazdy. W tej sytuacji stanowisko organu o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego z uwagi na nieposiadanie przez organ praw autorskich do pytań wchodzących w skład bazy pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, nie znajduje oparcia w przepisach prawa materialnego.

Sąd podziela także zarzut skargi dotyczący naruszenia przepisów postępowania. Organ ma obowiązek wszechstronnego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego (art. 77 § 1 i art. 80 Kpa), natomiast poczynione w sprawie ustalenia muszą znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanej w sprawie decyzji, zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 107 § 3 Kpa (por.: wyrok NSA z dnia 4 października 2002 r., sygn. akt I SA 3098/01, LEX nr 83731). Z kolei zadaniem organu rozpoznającego sprawę w drugiej instancji jest ponowne rozpatrzenie sprawy. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż istotą dwuinstancyjności jest dwukrotne merytoryczne rozstrzygnięcie tej samej sprawy. Zadaniem organu administracji wyższej instancji nie jest więc kontrola decyzji wydanej w pierwszej instancji, ale ponowne rozpoznanie sprawy w pełnym zakresie, na podstawie własnych ustaleń, zarówno co do stanu faktycznego, jak i stanu prawnego sprawy. Konieczne staje się przy tym wskazanie przez organ argumentacji, która legła u podstaw wydania orzeczenia o określonej treści oraz odniesienie się do zarzutów odwołania, czyniąc tym samym zadość zasadzie przekonywania strony do trafności zajętego stanowiska w sprawie. Rację ma skarżąca, że organ odnosząc się do głównego zarzutu odwołania (zastosowania ustawy o pr. aut.) ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że jest on niezasadny, skupił się natomiast na pozostającej z nim bez związku, kwestii przekazywania uprawnień wynikających z praw autorskich.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) orzeczono, jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200. i art. 205 § 2 wymienionej ustawy.