Postanowienie z dnia 2013-02-21 sygn. IV KK 369/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt IV KK 369/12

POSTANOWIENIE

Dnia 21 lutego 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący)

SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca)

SSA del. do SN Dorota Wróblewska

Protokolant Jolanta Grabowska

przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Mieczysława Tabora

w sprawie W. K., wobec której umorzono postępowanie karne w zakresie popełnienia przez nią przestępstw z art. 218 § 1 kk po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie

w dniu 21 lutego 2013 r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść od postanowienia Sądu Rejonowego w K.

z dnia 31 maja 2012 r.,

uchyla zaskarżone postanowienie i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w K. do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Prawomocnym postanowieniem z dnia 31 maja 2012 r. Sąd Rejonowy na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. umorzył postępowanie karne przeciwko W. K. oskarżonej o przestępstwo z art. 218 § 1 k.k. (uporczywe i złośliwe naruszanie praw pracowniczych). Decyzję tę uzasadnił utratą w dniu 31 maja 2012 r. mocy obowiązującej przepisu stanowiącego podstawę oskarżenia, ze względu na wejście w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2010 r. (sygn. akt P 29/09, Dz. U. Nr 225 poz. 1474).

Powyższe postanowienie Sądu Rejonowego nie został zaskarżone przez strony i uprawomocniło się w dniu 28 czerwca 2012 r.

O tego postanowienia kasację na niekorzyść w trybie art. 521 § 1 k.p.k. wniósł Prokurator Generalny, zarzucając mu rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., które miało istotny wpływ na treść orzeczenia. Zdaniem skarżącego, w dniu utraty mocy przez art. 218 § 1 k.k. wszedł w życie art. 218 § 1a k.k. o treści identycznej, jak tracący moc § 1, przez co nie doszło do depenalizacji zachowania opisanego we wskazanych przepisach.

Skarżący wniósł o uchylenie postanowienia z dnia 31 maja 2012 r. i przekazanie sprawy Sądowy Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna w stopniu oczywistym.

Procedowanie Sądu I instancji w przedmiocie odpowiedzialność karnej oskarżonej odbywało się w specyficznym otoczeniu normatywnym.

Otóż zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2010 r. (sygn. akt P 29/09; Dz. U. Nr 225 poz. 1474) ze względu na stwierdzenie niezgodności m.in. art. 218 § 1 k.k. z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, z art. 4 ust. 1 Protokołu nr 7 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego dnia 22 listopada 1984 r. w Strasburgu (Dz. U. z 2003 r. Nr 42, poz. 364) oraz z art. 14 ust. 7 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167) przepis ten miał utracić moc z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok ten został ogłoszony w Dzienniku Ustaw dnia 30 listopada 2010r.

Ze względu na konieczność dostosowania stanu prawnego, w zakresie w jakim orzekał Trybunał Konstytucyjny, do standardów konstytucyjnych i prawnomiędzynarodowych (vide uzasadnienie projektu nowelizacji – druk Sejmu VII kadencji nr 288), ustawą z dnia 10 maja 2012 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2012 ,poz. 611; dalej: ustawa nowelizująca) wprowadzono art. 218 § 1a k.k. o identycznej treści, jak dotychczasowe jego (tj. art. 218 § 1 k.k.) brzmienie. Ogłoszenie ustawy nastąpiło w Dzienniku Ustaw w dniu 30 maja 2012r. Ustawa nowelizująca weszła w życie z dniem 31 maja 2012 r. (art. 4 tejże ustawy).

Sąd I instancji termin procedowania w przedmiocie umorzenia postępowania wobec oskarżonej wyznaczył także na dzień 31 maja 2012r.

W takim układzie kalendarzowym, fundamentalną kwestią nad jaką powinien był się pochylić Sąd a quo było precyzyjne ustalenie obowiązującego stanu prawnego na dzień orzekania. Tylko rozstrzygniecie w tym przedmiocie umożliwiłoby Sądowi dokonanie poprawnej subsumcji zdarzeń historycznych objętych aktem oskarżenia pod relewantne przepisy. Jednakowoż uzasadnienie w tym zakresie jest niezwykle lapidarne i sprowadza się jedynie do wskazania podstawy utraty mocy przepisu art. 218 § 1 k.k. ze względu na cytowany powyżej wyrok Trybunału Konstytucyjnego.

Takie nazbyt skrótowe i pobieżne, w ocenie Sądu Najwyższego stanowisko prawne w przedmiotowej sprawie nie jest trafne. Należy rozstrzygnąć, czy rzeczywiście, tak jak zdaje się na to wskazywać Sąd a quo doszło w którymkolwiek momencie czasowym do faktycznej depenalizacji zachowania polegającego na m.in. uporczywym naruszaniu praw pracowniczych, co pozwalałoby przy zastosowaniu art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., na umorzenie postępowania, jako dotyczącego czynu niewypełniającego znamion typu czynu zabronionego przez ustawę. Kluczowym zagadnieniem prawnym w niniejszych realiach, jak to zostało zasygnalizowane na wstępie niniejszego uzasadnienia, jest rozstrzygniecie kształtu stanu prawnego w dniu 31 maja 2012 r. w perspektywie norm sankcjonujących przedmiotowe zachowania godzące w prawa pracownicze. Art. 4 ustawy nowelizującej, posługuje się pojęciem „z dniem 31 maja 2012 r.” mającym obrazować moment wejścia w życie art. 218 § 1a k.k. Natomiast sentencja wyroku Trybunału konstytucyjnego w zakresie oznaczenia daty utraty mocy art. 218 § 1 k.k. zawiera sformułowanie „z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia”. Podkreślić należy, że kwestia oznaczenia zarówno początkowego, jak i końcowego momentu obowiązywania normy prawnej ma charakter walidacyjny.

Na gruncie ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. 2011, Nr 197, poz. 1172 tekst jedn.) tylko w odniesieniu do tej drugiej sytuacji odnaleźć można wskazówkę ustawową. W art. 6 ust. 2 tejże ustawy wskazany jest sposób obliczania terminów wejścia w życie aktów normatywnych. Terminy liczone w miesiącach kończą się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada dniu ogłoszenia, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca. Jest to rozwiązanie analogiczne do sposobu liczenia terminów m.in. w Kodeksie cywilnym. Ten sposób ustalania momentu dokonania zmiany normatywnej w systemie prawa można poprzez analogię odnieść także do utraty mocy ustawy w związku z wejściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który na równi z ustawą podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw (art. 190 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych).

W takim ujęciu uznać należy, że skoro ogłoszenie wyroku Trybunału dotyczącego art. 218 § 1 k.k. nastąpiło 30 listopada 2012 r., to utrata mocy tego przepisu nastąpiła z upływem dnia 30 maja 2012 r., czyli z początkiem 31 maja 2012 r. (w pierwszej chwili po godzinie „0”).

Natomiast dla rozstrzygnięcia, w jakim momencie doby w życie wchodzi ustawa, gdy ustawodawca posłużył się zwrotem „z dniem…” podając dalej datę -wymaga dokonania wykładni i przesądzenia kilku istotnych elementów.

W doktrynie prezentowane jest zasadniczo stanowisko o początku dnia, jako chwili wejścia w życie ustawy (tak m.in. G. Wierczyński (w:) Redagowanie i ogłaszanie aktów normatywnych. Komentarz. Warszawa 2009, komentarz do § 45 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U.2002, Nr 100, poz. 908) teza 4. z powołaniem na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia z dnia 13 lutego 1991 r., OTK 1991, nr 1, poz. 30). Na gruncie natomiast prawa represyjnego, większą wagę przy analizie tego zagadnienia przywiązuje się do interpretacji innego spotykanego w ustawodawstwie terminu wejścia w życie aktu normatywnego, tj. „z dniem ogłoszenia”. Gdy więc chodzi o prawo karne, ze względów sprawiedliwościowych wejście w życie normy sankcjonującej powinno następować z końcem dnia oznaczonego w ustawie, jako dzień ogłoszenia wydaje się być najbardziej uzasadniony. Ujęcie takie gwarantuje, iż przynajmniej prima facie, nie ma wtedy niebezpieczeństwa retroaktywnego działania ustawy karnej, gdyż penalizacja miałaby swój początek dopiero od północy tego dnia, czyli już po udostępnieniu treści aktu normatywnego (art. 20 ust. 2 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych stanowi wyraźnie, że chodzi o dzień jego ogłoszenia w postaci elektronicznej na stronie internetowej organu wydającego dziennik urzędowy).

W analizowanym przypadku zagadnienie obowiązywania art. 218 § 1a k.k. można rozstrzygnąć biorąc pod uwagę, że ustawa nowelizująca nie posłużyła się zwrotem „z dniem ogłoszenia”, ale „z dniem…” i podaniem konkretnej daty. Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, skoro ogłoszenie w publikatorze nastąpiło w dniu 30 maja 2012 r., uznać należy, że niezależnie od wskazania innej prospektywnej daty wejścia w życie, nie mogło ono z pewnością nastąpić jeszcze tego samego dnia. Skoro ustawodawca wskazał dzień 31 maja 2012 r. oznacza to, że jego intencją było by nowelizacja weszła w życie w pierwszym możliwym momencie czasowym, który gwarantowałby zgodność takiego rozwiązania z regułami walidacyjnymi kształtującymi nasz system prawny. Zatem ten moment to pierwsza chwila po godzinie „0”, czyli po północy z 30 na 31 maja 2012 r.

Reasumując, zestawienie chwili utraty mocy art. 218 § 1 k.k. i wejścia w życie art. 218 § 1a k.k. prowadzi do jednoznacznej konkluzji, że są one tożsame. Oznacza to, że w systemie prawnym nie było okresu czasu, w którym zachowanie polegające na złośliwym i uporczywym naruszaniu praw pracownika wynikających ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego przestało być zabronione pod groźbą kary przez ustawę.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji. W ponownym postepowaniu Sąd I instancji powinien ustalić treść obowiązującego stanu normatywnego uwzględniają powszechnie przyjęte reguły walidacyjne mające zastosowanie w polskim systemie prawa.