Wyrok z dnia 2001-10-09 sygn. IV KKN 328/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

WYROK Z DNIA 9 PAŹDZIERNIKA 2001 R.

IV KKN 328/97

W postępowaniu kasacyjnym dopuszczalne jest wydanie orzeczenia na korzyść oskarżonego także wówczas, gdy Sąd Najwyższy stwierdzi nie wymienione w art. 435, 439 i 455 k.p.k. i nie podniesione w kasacji takie rażące naruszenie prawa, z powodu którego zaskarżone orzeczenie jest sprzeczne z zasadami odpowiedzialności karnej lub z zasadami procesu karnego obowiązującymi w demokratycznym państwie prawnym.

Przewodniczący: sędzia SN F. Tarnowski (sprawozdawca). Sędziowie: SN J. Sobczak, SO del. do SN M. Pietruszyński. Prokurator Prokuratury Krajowej: S. Szustakiewicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 9 października 2001 r., sprawy Leszka J. i Eugeniusza Ł., oskarżonych z art. 25f ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324 ze zm.), z powodu kasacji wniesionych przez obrońcę oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w T. z dnia 3 marca 1997 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 30 września 1996 r.

u c h y l i ł zaskarżony wyrok oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 30 września 1996 r. i uniewinnił oskarżonych Leszka J. i Eugeniusza Ł. od popełnienia zarzuconego im czynu (...).

Z u z a s a d n i e n i a :

Sąd Rejonowy w T., wyrokiem z dnia 30 września 1996r., uznał oskarżonych Leszka J. oraz Eugeniusza Ł. za winnych tego, że „w okresie od 9 września 1994 r. do 29 grudnia 1994 r. w T. działając wspólnie jako wspólnicy Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego w T. w warunkach przestępstwa ciągłego dokonując transakcji gotówkowych – poza rachunkiem bankowym – łącznie na kwotę 2 414 626 300 zł doprowadzili w rozliczeniach finansowych ze Spółdzielnią Ogrodniczo-Pszczelarską w L. i z Państwowym Przedsiębiorstwem Handlowo-Usługowym w Z. do przekroczenia w obrocie gotówkowym 3 000 ECU, stanowiącej równowartość 86 265 tys. zł”, to jest popełnienia przestępstwa określonego w art. 25f ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324 ze zm.) i za tak przypisany czyn, na podstawie art. 25f cytowanej ustawy w zw. z art. 2 § 1 d.k.k. skazał oskarżonych na kary po 10 000 zł grzywny.

Orzeczenie to zaskarżyli obaj oskarżeni (...).

Sąd Wojewódzki w T., wyrokiem z dnia 3 marca 1997r., utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Od tego wyroku kasację złożył obrońca oskarżonych Leszka J. i Eugeniusza Ł. Skarżący zarzucił: rażące naruszenie prawa materialnego, polegające na niezastosowaniu przez sąd odwoławczy w stosunku do obu oskarżonych przepisu art. 26 d.k.k., mimo że czyn ich nie stanowi przestępstwa z powodu jego znikomego społecznego niebezpieczeństwa; rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, a w szczególności art. 152 d.k.p.k., gdyż sąd zaniechał przeprowadzenia na rozprawie dowodu z zeznań jednego ze świadków, mimo że zaistniała taka potrzeba ze względu na posiadane przez tegoż świadka istotne wiadomości w sprawie; art. 3 § 1 i art. 313 § 1 d.k.p.k., polegające na tym, że Sąd pierwszej instancji nie dążył do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy i nie wykazał koniecznej dociekliwości; art. 406 § 2 d.k.p.k. – przez niewskazanie przez sąd odwoławczy, czym kierował się wydając zaskarżony wyrok i dlaczego nie uznał zarzutów i wniosków apelacji.

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 26 d.k.k. i art. 11 pkt. 2 d.k.p.k., ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Wojewódzkiemu w T. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione w kasacji obrońcy oskarżonych nie są trafne. Brak jest bowiem podstaw do ustalenia, że zaskarżone orzeczenia zapadły z rażącą obrazą wskazanych w kasacjach przepisów postępowania bądź też w wyniku rażącego naruszenia przepisu art. 26 d.k.k. Wywody obrońcy nie zawierają rzeczowych argumentów mogących uzasadnić trafność zarzutów kasacyjnych, a przeciwnie, opierają się na polemicznych przesłankach zmierzających do zakwestionowania dokonanej oceny przeprowadzonych dowodów oraz poczynionych ustaleń faktycznych.

Pomimo to Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu Wojewódzkiego w T. oraz utrzymany w nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T. i uniewinnił obu oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu.

U podstaw tego rozstrzygnięcia legło uwzględnienie przez Sąd Najwyższy z urzędu takich rażących naruszeń prawa, w świetle których skazanie oskarżonych za przypisany im czyn jawi się jako sprzeczne z przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z elementarnymi wymogami praworządności.

Wyroki skazujące Leszka J. i Eugeniusza Ł. zapadły bowiem z oczywistą obrazą podstawowej zasady odpowiedzialności karnej, określonej w art. 1 d.k.k. (obecnie art. 1 § 1 k.k.), nullum crimen sine lege. Zgodnie z tą zasadą, warunkiem koniecznym do uznania czynu za przestępny jest jego zgodność z typem zachowań określonych w ustawie obowiązującej w czasie jego popełnienia. Oznacza to, że wyłącznie akt normatywny w randze ustawy może określić zespół znamion przestępstwa obejmujący nie tylko dobro chronione i stronę przedmiotową, ale także podmiot przestępstwa, to jest krąg osób, które mogą ponosić odpowiedzialność karną za dany czyn. Takich kryteriów nie spełnia zaś akt wykonawczy, a właśnie sytuacja tego rodzaju miała miejsce w niniejszej sprawie.

Stosownie do art. 536 k.p.k., Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym – tylko w wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k.

Wprawdzie obrońca oskarżonych nie powołał się na zarzut obrazy art. 1 d.k.k., ani też nie zachodzi żaden z wypadków określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k., to jednak do przekroczenia granic kasacji i uwzględnienia rażącej obrazy przepisu art. 1 § 1 k.k. upoważnia treść przepisów konstytucyjnych, a w szczególności art. 2, art. 8 ust. 2 i art. 183 ust. 1 Konstytucji RP. W myśl tych przepisów Sąd Najwyższy, sprawując nadzór nad działalnością sądów powszechnych i wojskowych w zakresie orzekania i stosując bezpośrednio przepisy Konstytucji, jest uprawniony do korektury orzeczeń sprzecznych z wymogami praworządności i sprawiedliwości społecznej. Powołane reguły upoważniają przeto do stwierdzenia, że w postępowaniu kasacyjnym dopuszczalne jest wydanie orzeczenia na korzyść oskarżonego także wówczas, gdy Sąd Najwyższy stwierdzi nie wymienione w art. 435, 439 i 455 k.p.k. i nie podniesione w kasacji takie rażące naruszenie prawa, z powodu którego zaskarżone orzeczenie jest sprzeczne z zasadami odpowiedzialności karnej lub z zasadami procesu karnego obowiązującymi w demokratycznym państwie prawnym.

W okresie działalności gospodarczej Leszka J. i Eugeniusza Ł. – objętym aktem oskarżenia – obowiązek dokonywania rozliczeń w drodze bankowego obrotu bezgotówkowego nałożony został na podmioty gospodarcze, które nie zostały określone w ustawie, lecz w przepisach pozau-stawowych. Mianowicie, art. 25f ustawy o działalności gospodarczej penali-zował działanie przedsiębiorcy wbrew wspomnianemu obowiązkowi, nie określając jednak samodzielnie i w sposób wyczerpujący kręgu podmiotów, których dotyczy tenże przepis. Artykuł 3 powołanej ustawy, do którego odsyłał art. 25f, zawierał jedynie stwierdzenie, iż obowiązek dokonywania rozliczeń w drodze bankowego obrotu bezgotówkowego odnosi się do przedsiębiorców, którzy zgodnie z odrębnymi przepisami obowiązani są do prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W przypadku spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, a takim podmiotem handlowym była właśnie spółka kierowana przez oskarżonych, kwestia ta została uregulowana rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości (Dz. U. Nr 10, poz. 35). A zatem stan prawny, który obowiązywał w okresie objętym aktem oskarżenia, zakładał konstrukcję normy prawnej polegającą na włączeniu do zespołu znamion czynu zabronionego elementów pozaustawo-wych, zawartych w rozporządzeniu ministra, a to niewątpliwie oznacza naruszenie zasady bezwzględnej wyłączności ustawy w formułowaniu przepisów karnych.

Do czasu objętego aktem oskarżenia, to jest do dnia 29 grudnia 1994 r., zakres podmiotowy tego obowiązku nie został ustawowo określony. Krąg podmiotów zobowiązanych do prowadzenia ksiąg rachunkowych i stosowania bankowego obrotu bezgotówkowego został w sposób pełny określony dopiero w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 1995 r.

W kwestii odpowiedzialności karnej tych podmiotów wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 26 kwietnia 1995 r., K 11/94. Dokonując wykładni przepisów karnych (art. 25e, 25f, 25g i 25h) ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r o działalności gospodarczej. Trybunał uznał, iż przepisy te w zakresie, w jakim art. 3 ust 4 cyt. ustawy odnosi je do podmiotów gospodarczych, które zgodnie z odrębnymi przepisami obowiązane są do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, są niezgodne z przepisami konstytucyjnymi. Organy władzy wykonawczej nie mają wszak konstytucyjnej kompetencji do stanowienia norm karnych (OTK 1995, nr 1, poz. 12; zob. też glosy: C. Kosikowski, PiP 1995, z. 10-11, s. 166 i nast., D. Jasińska, Gl. 1996, z. 1 ,s. 9 i nast.). W wykonaniu tego orzeczenia Prezes Trybunału ogłosił utratę mocy obowiązującej przepisów art. 25e, 25f, 25g i 25h ustawy o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 14, poz. 700 – obwieszczenie z dnia 17 listopada 1995 r.).

Wprawdzie powołane orzeczenie zapadło na tle innej sytuacji faktycznej, a mianowicie dotyczyło ono podmiotów zobowiązanych do prowadzenia księgi przychodów i rozchodów (czyli np. spółek prawa cywilnego), a nie jak w rozpoznawanej sprawie podmiotów prowadzących księgi rachunkowe, to jednak określenie obydwu rodzajów przedsiębiorców mających obowiązek prowadzenia w odpowiedni sposób rachunkowości, co z kolei warunkowało odpowiedzialność karną z art. 25f cyt. ustawy, dokonane zostało aktami o randze pozaustawowej. Odniesienie poglądu Trybunału Konstytucyjnego zawartego we wspomnianym orzeczeniu do podmiotów prawa handlowego, a więc także do spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, jest w pełni uzasadnione, tudzież implikowało twierdzenie o naruszeniu również w przypadku tych podmiotów gospodarczych zasady określo-ności czynu karalnego przez ustawę.

Stwierdzenie przez Sąd Najwyższy tak poważnego uchybienia, jakim jest naruszenie podstawowej, mającej priorytetowe znaczenie dla odpowiedzialności karnej, zasady nullum crimen sine lege, musiało przeto skutkować uchyleniem zaskarżonych orzeczeń i uniewinnieniem oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu.