Postanowienie z dnia 2017-10-25 sygn. I SA/Wa 1052/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska – Jaroszewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Fundacji "[...]" na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie kary za prowadzenie domu pomocy społecznej bez zezwolenia postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

Fundacja "[...] ", reprezentowana przez adw. A. H. , pismem z dnia 9 czerwca 2017 r. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję [...] kwietnia 2017 r., nr [...] , utrzymującą w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] , wymierzającą karę pieniężną w wysokości 10 000 zł za prowadzenie w Z. przy ul. [...] placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku o nazwie Dom Seniora "[...] " bez zezwolenia. W niniejszej skardze został zawarty wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z dyspozycją art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, dalej "p.p.s.a."), zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest to, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.).

Nadto z treści art. 61 § 3 p.p.s.a. wynika wprost, że wniosek o wstrzymanie wykonania aktu administracyjnego nie może dotyczyć innego aktu, niż aktu zaskarżonego. Tym samym Sąd uznał, że złożony wniosek dotyczy zaskarżonej decyzji Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] kwietnia 2017 r., mimo domagania się w skardze wstrzymania wykonania decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2017 r.

Przesłanką wstrzymania zaskarżonego aktu jest zajście niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek skutki i jakąkolwiek szkodę, ale o szkodę i skutki kwalifikowane, tzn. przekraczające normalne następstwa związane z wykonywaniem aktu. Z przepisu tego wynika, że sąd może wstrzymać wykonanie danego aktu administracyjnego uzależniając takie rozstrzygnięcie od zdarzeń przyszłych, będących spodziewanym skutkiem wykonania aktu lub czynności albo w drodze egzekucji administracyjnej albo w wyniku działań osób trzecich realizujących swoje uprawnienia lub obowiązki. "Niebezpieczeństwo" zaistnienia "znacznej szkody" lub "trudnych do odwrócenia skutków" musi wynikać z racjonalnej oceny zakresu, zasad i trybu wykonania aktu w czasie zawisłości skargi w danej sprawie sądowoadministracyjnej.

Sąd administracyjny, wydając orzeczenie w omawianym przedmiocie, powinien swoje rozstrzygnięcie oprzeć zarówno o wniosek strony skarżącej, jak i o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, oraz ocenić, czy występują wymienione przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Nie wystarcza przy tym jedynie złożenie wniosku, a nawet przytoczenie w jego uzasadnieniu okoliczności, które teoretycznie mogą pojawić się na etapie wykonywania orzeczenia, wniosek taki powinien zostać poparty stosownymi dokumentami źródłowymi pozwalającymi wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. W orzecznictwie podkreśla się, że to w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie – sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę. Innymi słowy, dokonywana przez sąd ocena wystąpienia w określonym przypadku przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku, która powinna być spójna i odnosząca się do konkretnej sytuacji wnioskodawcy.

Zaistnienie przesłanek warunkujących uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności można nastąpić dopiero wówczas, gdy zostanie wykazane, że wykonanie tego aktu lub czynności spowoduje szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04).

Wskazać należy, że sama egzekucja należności pieniężnych nie prowadzi co do zasady do nieodwracalnych skutków. W razie bowiem uchylenia zaskarżonej decyzji, ewentualnie wyegzekwowane kwoty zostaną zwrócone. W judykaturze podkreśla się, że egzekucja skierowana do składnika majątkowego strony, nie stanowi samodzielnej przesłanki uzasadniającej udzielenie jej tymczasowej ochrony w postaci wstrzymania wykonalności zaskarżonej decyzji. Strona musi bowiem wykazać następstwo czynności egzekucyjnych, które może rodzić zagrożenie, o którym mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 29 października 2010 r., sygn. akt I FZ 317/10).

Zatem w celu wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenie skutków wnioskodawca ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających stwierdzić, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne Wstrzymanie wykonania aktu zobowiązującego do wykonania obowiązku w postaci zapłaty określonej kwoty może być uzasadnione tylko takim uszczupleniem majątku zobowiązanego, które spowoduje zaistnienie niebezpieczeństwa, o którym mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Skutki wykonania przez skarżącego nałożonego na niego obowiązku należy więc rozpatrywać oceniając z jednej strony wysokość przedmiotowej kwoty, a z drugiej strony możliwości finansowe zobowiązanego do jej poniesienia (por. postanowienie WSA w Łodzi z dnia 13 stycznia 2017 r., II SA/Łd 996/16).

Mając powyższe na uwadze Sąd, miarkując interes strony skarżącej oraz przedstawione okoliczności, uznał, że przedmiotowy wniosek powyższych wymogów nie spełnia.

Fundacja "[...]" bowiem nie uzasadniła należycie wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] kwietnia 2017 r. Nie poparła swoich argumentów stosownymi dokumentami, dotyczącymi jej sytuacji majątkowej, które pozwoliłyby Sądowi ocenić zasadność twierdzeń zawartych w przedstawionym wniosku. Skoro zatem strona skarżąca nie udowodniła w sposób jednoznaczny oraz nie budzący wątpliwości, że w sprawie zachodzi realna możliwość zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, to brak było podstaw do udzielenia stronie ochrony tymczasowej oraz wydania orzeczenia zgodnego z jej oczekiwaniami.

Twierdzenia odnośnie do konieczności wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji powinny odwoływać się do materiałów źródłowych obrazujących sytuację materialną strony, każda bowiem decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu przed sądem administracyjnym (por. postanowienie NSA z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. akt II GSK 49/11).

Konkludując poczynione rozważania należy wskazać, że sąd administracyjny rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji nie dokonuje oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji, jako że przesłanki z art. 61 § 3 p.p.s.a nie są tożsame z tymi, które decydują o zasadności skargi (por. postanowienia NSA z dnia 26 kwietnia 2004r., sygn. akt FZ 33/04 i FZ 38/04.). W związku z tym Sąd przy rozpatrywaniu wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie mógł brać pod uwagę merytorycznych zarzutów skargi oraz przekonania strony skarżącej o wydaniu decyzji z naruszeniem przepisów prawa.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji na podstawie art. 61 § 3 oraz § 5 p.p.s.a.