Postanowienie z dnia 2018-01-08 sygn. II SA/Rz 1218/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Małgorzata Futera po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych i o ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi J.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego - postanawia – I. umorzyć postępowanie w zakresie zwolnienia skarżącego od kosztów sądowych w całości, II. ustanowić dla skarżącego adwokata.

Uzasadnienie

II SA/Rz 1218/17

U Z A S A D N I E N I E

Skarżąc decyzję opisaną w sentencji niniejszego postanowienia skarżący, wniósł o przyznanie prawa w postaci zwolnienia od kosztów sądowych oraz o ustanowienie adwokata, argumentując, że jego sytuacja finansowa jest bardzo trudna; jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku, na utrzymaniu matki, zmaga się z licznymi schorzeniami. Mieszka z matką w jej mieszkaniu o pow. 40,9 m². Oboje utrzymują się z jej świadczenia z zabezpieczenia społecznego w wysokości1530,01 zł. Jako konieczne koszty utrzymania skarżący wskazał opłaty za mieszkanie, energię elektryczną, gaz łącznie 930 zł miesięcznie, telewizja i telefon 250 zł, rehabilitacja matki 85 zł. Pozostała kwota jest wydatkowana na żywność i artykuły higieniczne.

Rozpoznając wniosek stwierdzono, co następuje:

W pierwszej kolejności odnosząc się do wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych należy wyjaśnić, że zgodnie z treścią art. 239 § 1 pkt 1 lit a Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) – zwanej dalej P.p.s.a., nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej. Do takiej właśnie kategorii należy przedmiotowa sprawa; przedmiot sprawy dotyczy bowiem odmowy przyznania zasiłku celowego. Powyższe oznacza, że skarżący nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych z mocy samego prawa. Zwolnienie dokonane na mocy niniejszego przepisu, oznacza całkowite zwolnienie z obowiązku wnoszenia zarówno opłat sądowych, jak i ponoszenia wydatków.

W związku z tym, że w przedmiotowej sprawie skarżący korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych, rozpoznanie wniosku w tym przedmiocie stało się zbędne. W takiej sytuacji postępowanie wywołane wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych należało umorzyć na podstawie przepisu art. 249a P.p.s.a., stanowiącym, że jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się. W konsekwencji orzekający działając na podstawie art. 249a w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a. postanowił jak w pkt. I sentencji.

Skarżący zawnioskował również o ustanowienie pełnomocnika – adwokata. Zgodnie z art. 262 P.p.s.a. przepisy o przyznaniu prawa pomocy w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy mają odpowiednie zastosowanie dla stron korzystających z ustawowego zwolnienia z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Z przepisu art. 245 § 3 P.p.s.a. wynika, że prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje ustanowienie pełnomocnika. Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodzinny. Zatem decydujące znaczenie ma sytuacja materialna wnioskodawcy i jego możliwości finansowe. Ocena tych możliwości wskazuje zdaniem rozpoznającego wniosek na niewydolność ekonomiczną rodziny skarżącego w stopniu kwalifikującym do ustanowienia prawa pomocy w zakresie częściowym. W rodzinie występują problemy zdrowotne. Stan majątkowy i sytuacja socjalna skarżącego zostały również dobrze w aktach sprawy udokumentowane z uwagi na przedmiot sprawy. Przedstawiona w tychże aktach sytuacja materialna pozwala na stwierdzenie, że w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do przyznania skarżącemu prawa pomocy w żądanym zakresie, dlatego na podstawie art. 246 § 1 pkt 2, art. 249a w zw. z art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.