Wyrok z dnia 2018-01-10 sygn. V SA/Wa 623/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Piotr Piszczek, Sędzia WSA - Michał Sowiński, Sędzia WSA - Arkadiusz Tomczak (spr.), Protokolant spec. - Anna Szaruch, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi M. S. i E. B. - wspólników spółki cywilnej (...) na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów (obecnie: Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) z dnia (...) grudnia 2016 r. nr (...) w przedmiocie zobowiązania do zwrotu nienależnie pobranej dotacji: oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] grudnia 2016 r. nr [...]Minister Rozwoju i Finansów (dalej również: ‘Minister", "organ II instancji") utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w [...] (dalej: "Dyrektor IS") z [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie określenia M. S. i E. B. prowadzącym działalność gospodarczą Bar Mleczny "[...] Spółka Cywilna w [...] (dalej także: "Skarżąca" lub "Strona") przypadającej do zwrotu kwoty nienależnie pobranej dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych za okres od stycznia do kwietnia 2013 r. w wysokości 87.463,00 zł wraz z odsetkami.

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Na podstawie upoważnienia Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. przeprowadzono u przedsiębiorców [...] i [...] prowadzących Bar Mleczny "[...]" S.C. kontrolę za okres od stycznia do kwietnia 2013 r. w zakresie sprawdzenia prawidłowości i rzetelności rozliczenia otrzymanych dotacji do posiłków sprzedawanych barze mlecznym.

W związku z wynikami kontroli, Dyrektor Izby Skarbowej w [...] postanowieniem z [...] stycznia 2016 r. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia Skarżącej przypadającej do zwrotu kwoty nienależnie pobranej dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barze mlecznym za okres od stycznia do kwietnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w [...], po dokonaniu analizy materiału zebranego w trakcie kontroli uznał, iż w związku z naruszeniem przepisu § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielania i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 254, poz. 1705), dalej: "rozporządzenie", Strona pobrała nienależnie dotację przedmiotową za okres od stycznia do kwietnia 2013 r. W tej sytuacji wezwano Skarżącą do jej zwrotu.

Z uwagi na brak wpłaty zwrotu dotacji, decyzją z [...] maja 2016 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w [...] określił M. S. i E. B. prowadzącym w formie spółki cywilnej Bar Mleczny "[...]" zlokalizowany w [...] przy [...]przypadającą do zwrotu kwotę nienależnie pobranej dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barze mlecznym za miesiące od stycznia do kwietnia 2013 r. w łącznej wysokości 87.463,00 zł oraz termin, od którego naliczane są odsetki, tj. od dnia 17 września 2014 r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Strona w okresie objętym kontrolą wbrew § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielania i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych nie wyłączała spod dotowania wartości surowców zużytych do przyrządzania posiłków sprzedanych odbiorcom innym, niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym. Sposób prowadzenia ewidencji ilościowo—wartościowej nie umożliwiał przy tym określenia ilości i wartości surowców zużytych do sporządzenia takich posiłków. Skutkowało to uznaniem, że Skarżąca nienależnie pobrała dotację przedmiotową za okres od stycznia do kwietnia 2013 r.

Strona wniosła odwołanie od tej decyzji.

W wyniku jej rozpoznania, obecnie kontrolowaną decyzją z [...] grudnia 2016 r. nr [...] Minister Rozwoju i Finansów utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Dyrektora IS, akceptując je zarówno pod względem faktycznym, jak i prawnym.

Strona złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z [...] grudnia 2016 r. Wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W skardze sformułowano zarzuty naruszenia:

1. art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, ze zm.), dalej: "K.p.a." poprzez bezzasadne utrzymanie w mocy decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z [...] maja 2016 r. określającej przypadającą do zwrotu kwotę nienależnie pobranej dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barze mlecznym za miesiące od stycznia do kwietnia 2013 r. oraz termin, od którego naliczane są odsetki w sytuacji, gdy nie zaistniały przesłanki uprawniające organ administracji publicznej do zastosowania tych przepisów.

2. przepisów art. 169 ust. 6 i ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1870, ze zm.), dalej: "u.f.p." w związku z art. 67 u.f.p. i art. 104 K.p.a. poprzez bezpodstawne utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji w sytuacji, w której nie wystąpiły przesłanki do wydania przedmiotowej decyzji.

3. przepisów materialnego prawa administracyjnego, tj. przepisów art. 169 ust. 1 pkt 2 u.f.p.p. w związku z § 4 ust. 1 oraz § 6 ust. 2 i § 12 w. rozporządzenia poprzez bezpodstawne uznanie, że Strona w sposób nieprawidłowy prowadziła ewidencję ilościowo-wartościową surowców zużytych do sporządzenia posiłków w barach mlecznych, co w konsekwencji doprowadziło do bezzasadnego uznania, iż wystąpiły przesłanki do zwrotu udzielonej Stronie dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych.

4. przepisów proceduralnego prawa administracyjnego, w szczególności przepisów art. 6, art. 7 i art. 11 w związku z przepisami art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 K.p.a., albowiem prowadzone przez organ administracji publicznej II instancji postępowanie było prowadzone:

- z pominięciem obowiązujących przepisów powszechnie obowiązującego prawa;

- z nierzetelnym określeniem stanu faktycznego poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego w sposób powierzchowny i niedbały, zaniechanie przeprowadzenia przez organ podatkowy niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jak również dokonanie dowolnej interpretacji materiału dowodowego.

- nadto organ administracji publicznej I instancji w sposób niejasny i nielogiczny wyjaśnił zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy, a Minister Rozwoju i Finansów ten stan rzeczy zaakceptował, naruszając tym samym zasadę prowadzenia postępowania administracyjnego w sposób budzący zaufanie do organów administracji państwowej.

5. przepisów zasad ogólnych proceduralnego prawa administracyjnego, w szczególności przepisów art. 8 i art. 9 K.p.a. poprzez działanie organów administracji publicznej wbrew zasadzie zaufania do tych organów, w szczególności w sytuacji, w której dotacje przedmiotowe udzielane były po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego zakończonego wydaniem decyzji administracyjnej w sprawie przydzielenia dotacji (pierwsza weryfikacja dokumentów i stanu faktycznego przez organ administracji publicznej), a dopiero ponowna kontrola organów administracji publicznej (po zmianie wykładni stosowanych przez te organy przepisów prawa) stwierdziła powstanie nieprawidłowości.

Pełnomocnik stwierdził, że Strona działała w zaufaniu do organu administracji publicznej skoro wielokrotnie organy te zapewniały o prawidłowości Jej działania: w sposób formalny - dokumentami urzędowymi, jak i w sposób nieformalny poprzez szkolenia przeprowadzane przez pracowników Izby Skarbowej w [...] oraz informacje telefoniczne udzielane przez pracowników Izby Skarbowej w [...].

6. konstytucyjnych zasad państwa i prawa, a w szczególności art. 7 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, ze zm.) poprzez nałożenie na obywatela ciężaru (obowiązku administracyjnego) decyzją administracyjną poza obowiązkiem ustawowym, a tym samym działaniem z obrazą art. 2, art. 8 i art. 32 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Natomiast według art. 3 § 1 i 2 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. , poz. 1339), dalej "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Tylko stwierdzenie, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez sąd zaskarżonej decyzji (art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a, b, c tej ustawy). Nadmienić trzeba, że w myśl art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Na wstępie wskazać trzeba, że za podstawę wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyjął ustalenia stanu faktycznego dokonane w zaskarżonym rozstrzygnięciu Ministra Rozwoju i Finansów, które to ustalenia uznał za prawidłowe (zob.: uchwała NSA z 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09).

W stanie faktycznym sprawy zasady przyznawania dotacji do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych regulowało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielania i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych (dalej: "rozporządzenie"), wydane na podstawie delegacji ustawowej określonej w art. 130 ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (dalej: "u.f.p.").

W kontrolowanej sprawie istota sporu sprowadza się do prawidłowości zastosowania przez organy podatkowe § 12 w związku z § 6 ust. 2 rozporządzenia w zakresie, w jakim przepisy te uzależniają otrzymanie dotacji przez przedsiębiorców od prawidłowego prowadzenia ewidencji ilościowo-wartościowej surowców zużytych do sporządzenia posiłków w brach mlecznych.

W niniejszej sprawie podstawą wszczęcia i prowadzenia postępowania w sprawie zwrotu kwoty nienależnie pobranej dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barze mlecznym było stwierdzenie naruszenia § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia polegające na niewyłączaniu spod obliczania kwoty dotacji wartości surowców zużytych do sporządzania potraw sprzedawanych odbiorcom innym niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym.

Zgodnie § 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r.) przedsiębiorcy otrzymują, za pośrednictwem izb skarbowych, dotacje pod warunkiem, że stosują marżę gastronomiczną na poziomie nie wyższym niż 30% wartości zakupionych surowców wykorzystywanych do sporządzenia posiłków, a podstawę obliczenia kwoty należnej dotacji stanowi ewidencja ilościowo – wartościowa surowców zużytych do sporządzenia posiłków w barach mlecznych. Ewidencja ta zgodnie § 6 ust. 3 rozporządzenia jest prowadzona w sposób umożliwiający określenie wartości i ilości zużytych surowców oraz kwot należnych dotacji.

Zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o surowcach – rozumie się przez to surowce zużyte do sporządzania posiłków w barach mlecznych, wymienione w załączniku nr 1 do rozporządzenia.

W myśl § 3 rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r.) przedsiębiorcy może być udzielona dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 7a ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, ze zm.), w zakresie ustalonym w ustawie budżetowej na dany rok.

Art. 7a ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (dalej:"u.p.s.") stanowi, iż pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom także poprzez udzielenie dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych, a dotacje te mogą być udzielane na wniosek przedsiębiorcy, w zakresie określonym w ustawie budżetowej na dany rok. Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.s. pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia stawkę dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych ustala się w wysokości 40% wartości zakupionych surowców, powiększonej o marżę gastronomiczną zastosowaną przez przedsiębiorcę, nie wyższą jednak niż 30%, po wyłączeniu:

- wartości ubytków naturalnych, liczonych w cenach gastronomicznych;

- wartości towarów handlowych i surowców sprzedawanych w stanie nieprzetworzonym oraz – wartości surowców zużytych do sporządzania potraw w barze mlecznym i sprzedawanych innym odbiorcom niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym, liczonej w cenach gastronomicznych.

Analiza powołanych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że głównym celem dotacji przedmiotowej do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych jest zapewnienie osobom, znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej, dostępu do tanich posiłków. Ustawa o pomocy społecznej oraz rozporządzenie przewiduje dystrybucję tego rodzaju pomocy społecznej poprzez refundację przedsiębiorcom prowadzącym bary mleczne części kosztów nabycia podstawowych surowców zużytych do przygotowania sprzedawanych w barach posiłków, co w konsekwencji powinno prowadzić do ustalenia niższej ceny posiłków, uwzględniającej wartość dotacji. Przedmiotowa dotacja, pomimo iż jej bezpośrednim beneficjentem jest przedsiębiorca, w istocie jako pomoc społeczna jest skierowana do osób żywiących się w barach mlecznych i to one powinny uzyskiwać korzyść w postaci obniżenia ceny posiłków. Dotacja jest bowiem przyznawana do posiłku spożywanego w barze mlecznym, a nie do surowców zużytych do jego sporządzenia. Przedsiębiorca prowadzący bar mleczny jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu tej pomocy w ten sposób, że powinien on sprzedawać w barze posiłki po cenie obniżonej o wartość uzyskiwanej od państwa refundacji części kosztów surowców zużytych do przygotowania tych posiłków. Przepisy u.p.s. i rozporządzenia nie umożliwiają natomiast powiększenia marży gastronomicznej przedsiębiorcy prowadzącego bar mleczny o dodatkowe składniki pomnażające jego zysk. Prawodawca dlatego ustalił maksymalną procentową wysokość marży, żeby zapobiec niebezpieczeństwu dowolnego sterowania ceną potraw sprzedawanych w barach mlecznych por. wyroki NSA: z 17.09.2015 r. sygn. akt II GSK 1744/14, z 17.06.2015 r. sygn.. akt II GSK 1103/14, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Z tej samej przyczyny przy obliczaniu dotacji nie uwzględnia się wartości surowców zużytych do sporządzania potraw w barze mlecznym i sprzedawanych innym odbiorcom niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym. Pomoc publiczna nie jest bowiem adresowana do innych podmiotów niż konsumenci spożywający posiłki w barze mlecznym.

W niniejszej sprawie Skarżąca pobrała dotację nienależnie i wykorzystał ją niezgodnie z przeznaczeniem. Dzieje się tak, ponieważ, jak wykazała dopiero przeprowadzona u Strony przez UKS w [...] kontrola, przy obliczaniu dotacji nie wyłączono wartości surowców zużytych do sporządzania potraw w barze mlecznym i sprzedawanych innym odbiorcom niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym. Wartości tych surowców nie wyszczególniono także w prowadzonej na podstawie § 6 ust. 2 rozporządzenia ewidencji ilościowo – wartościowej. Tym samym – jak się okazało - ewidencja ta, wbrew wymogowi § 6 ust. 3 nie była prowadzona w sposób umożliwiający określenie wartości i ilości zużytych surowców oraz – co istotne nie umożliwia określenia kwot należnej dotacji. W zakresie podlegającej wyłączeniu z obliczenia dotacji wartości surowców zużytych do sporządzania potraw w barze mlecznym i sprzedawanych innym odbiorcom niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym ewidencja ta w ogóle nie była prowadzona. Uprawniało to organy do zastosowania § 12 rozporządzenia. W stanie faktycznym sprawy, wskutek zaniechania Strony, brak bowiem możliwości określenia wysokości przewidzianej prawem dotacji.

W skardze formułuje się m. in. zarzut nieudowodnienia w sposób bezsprzeczny, że sprzedawane przez Skarżącą posiłki nie były spożywane w barze mlecznym. Z definicji baru mlecznego jako przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w postaci samoobsługowych, bezalkoholowych, ogólnodostępnych zakładów masowego żywienia, sprzedającego całodziennie posiłki mleczno-nabiałowo-jarskie, Skarżąca wywodzi, że potwierdzeniem faktu spożywania posiłków w Barze Mlecznym "[...]" jest ich dowóz konsumentom przez pracowników przedsiębiorcy prowadzącego bar mleczny. Zarzut jest chybiony.

Z literalnego brzmienia § 4 ust 1 pkt 2 rozporządzenia wynika, że jednym z warunków, które muszą być spełnione dla uzyskania dotacji to, by nabywcami posiłków byli konsumenci spożywający nabyte posiłki w barze mlecznym.

Przepis ten jest jasno sformułowany i jednoznaczny. Tym samym obowiązek wyłączenia spod dotacji posiłków sprzedawanych w barach mlecznych innym podmiotom i "na wynos" w mającym zastosowanie w sprawie stanie prawnym jest bezsporny.

Tymczasem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie na: po pierwsze dokonywanie przez Stronę sprzedaży posiłków odbiorcom innym niż konsumenci spożywający posiłki w barze mlecznym (sprzedaż "na wynos" i "na dowóz") oraz po wtóre na nieuwzględnieniu tego faktu przy obliczaniu kwot należnych dotacji.

Skarżąca podkreśla jednak, że działała w zaufaniu do organu administracji publicznej, bowiem wielokrotnie organy te zapewniały o prawidłowości Jej działania: zarówno w sposób formalny – przez dokumenty urzędowe, jak i w sposób - nieformalny podczas szkoleń przeprowadzanych przez pracowników Izby Skarbowej w [...] oraz informacje telefoniczne udzielane przez pracowników Izby Skarbowej w [...]. Dzieje się tak ponieważ Strona rozliczała dotacje zgodnie z zaleceniami kontroli. Zarzut ten jest nietrafny.

Organy zasadnie wskazują, że wcześniejsze kontrole nie wykazywały, że wcześniej Skarżąca dokonywała sprzedaży posiłków poza miejsce prowadzenia działalności podmiotom innym niż konsumenci spożywający posiłki w barze mlecznym. Dopiero podczas czynności kontrolnych przeprowadzonych za okres od stycznia do kwietnia 2013 r. ujawniono sprzedaż posiłków w Barze Mlecznym [...] odbiorcom innym niż konsumenci spożywający posiłki w tym barze. W aktach sprawy znajdują się dokumenty świadczące o dokonywaniu takich sprzedaży, tj. faktury jako wskazujące jako nabywców posiłków:

1. [...],

2. [...]

3. [...],

4. [...],

5. [...],

6. [...],

7. [...],

8. [...],

9. [...],

10. [...],

11. [...].

Treść tych blisko 50, zbiorczych faktur, wskazuje, iż dokonywano sprzedaży posiłków regeneracyjnych, obiadów oraz posiłków obiadowych. Opis faktur jest przy tym tego rodzaju, że uniemożliwia ustalenie surowców zużytych do sporządzania potraw sprzedawanych odbiorcom innym niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym. Część z nabywców potwierdziła przy tym wprost fakt dowozu posiłków przez osoby współpracujące z barem albo na prowadzone przez nabywców budowy, albo do ich siedzib. W realiach sprawy, to te prowadzące działalność gospodarczą podmioty stały się w istocie beneficjentami dotacji udzielanej ze środków publicznych do posiłków dla osób potrzebujących.

Ponieważ w toku wcześniejszych kontaktów Skarżącej z organami opisane okoliczności, w szczególności sprzedaż posiłków takim podmiotom poza bar nie miała miejsca, zarzut naruszenia art. art. 8 i art. 9 K.p.a. nie został znany za zasadny.

W realiach sprawy organy administracji publicznej nie zmieniły przy tym ani wcześniejszego sposobu definiowania pojęcia baru mlecznego, jak również wcześniejszej interpretacji w zakresie rozliczania dotacji do posiłków sprzedawanych innym konsumentom niż spożywającym w barach mlecznych. Wcześniejsze kontrole nie wykazywały bowiem, aby Strona sprzedawała posiłki podmiotom innym niż konsumenci spożywający posiłki w barze mlecznym. Tym samym niezasadny jest zarzut naruszenia przez organy zasady zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej

Nie znajduje także uzasadnienia formułowany w motywach skargi zarzut zaniechania powołania w sprawie biegłego czy braku przesłuchania M. S. i E. B.. Skarżąca nie kwestionuje przecież rzetelności wystawionych przez siebie faktur, nie wskazuje przy tym, jakie okoliczności chciałaby udowodnić opinią biegłego (i jakiej specjalności).

Jak chodzi o zarzut braku przesłuchania wspólniczek s.c. M. S., E. B., Sąd podkreśla, że w toku postępowania umożliwiono Skarżącej zarówno złożenie wyjaśnień, jak i wypowiedzenie się co do zebranych w sprawie materiałów.

W takiej sytuacji sąd nie stwierdza, by wydając zaskarżoną decyzję Minister Rozwoju i Finansów naruszył art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz 169 ust. 6, ust. 5 pkt 2 w zw. z art. 67 u.f.p., jak również art. 169 ust. 1 pkt 2 w zw. § 4 ust. 1, § 6 ust. 2 oraz § 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie stawek, szczegółowego sposobu i trybu udzielania i rozliczania dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych.

Organy prawidłowo ustaliły, że dotacja w rzeczywistości została wykorzystywana przez Skarżącą także na zakup surowców zużytych do sporządzania potraw sprzedawanych odbiorcom innym niż konsumentom spożywającym posiłki w barze mlecznym. Wbrew prawnemu obowiązkowi wadliwie prowadzona ewidencja ilościowo-jakościowa (ani np. faktury) nie pozwalają przy tym na określenie kwot należnych dotacji. Tym samym dotacja została pobrana nienależnie w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 2 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 5 ustawy o finansach publicznych, dotacje udzielone z budżetu państwa wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem lub pobrane nienależnie lub w nadmiernej wysokości - podlegają zwrotowi do budżetu państwa wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, w ciągu 15 dni od dnia stwierdzenia okoliczności stanowiącej podstawę zwrotu, przy czym jeżeli dotacja stanowi pomoc publiczną w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Unię Europejską, odsetki nalicza się od dnia przekazania dotacji beneficjentowi. Przepisem szczegółowym, który – w realiach sprawy - ma zastosowanie bezpośrednio do dotacji przedmiotowych do posiłków sprzedawanych w barach mlecznych, jest § 12 rozporządzenia, który stanowi że w przypadku nieprowadzenia ewidencji, o której mowa w § 6 ust. 2 (i – co oczywiste - spełniającej wymogi § 6 ust. 3), pobrane w danym roku podatkowym przez przedsiębiorcę dotacje podlegają zwrotowi w całości, wraz z odsetkami w wysokości przewidzianej jak dla zaległości podatkowych. W realiach sprawy prawidłowo ustalono, że nie prowadzono ewidencji spełniającej wymogi § 6 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia. Ponieważ jednak postępowanie dotyczyło nieprawidłowości stwierdzonych w prowadzonej ewidencji w okresie 3 miesięcy, zastosowanie sankcji, o której mowa w § 12 rozporządzenia proporcjonalnie ograniczono do dotacji za ten jedynie okres.

Wbrew zarzutom skargi w sprawie nie pojawiają się jakiekolwiek wątpliwości natury konstytucyjnej.

Ponieważ zarzuty podniesione przez Stronę okazały się nieuzasadnione, a Sąd nie dopatrzył się, aby decyzja organu II instancji naruszała prawo, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalono.