Postanowienie z dnia 2012-12-19 sygn. II AKz 478/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II AKz 478/12

POSTANOWIENIE

Dnia 19 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Stanisław Kucharczyk (spr.)

Sędziowie: SA Stanisław Stankiewicz

SA Andrzej Wiśniewski

Protokolant: st. sekr. sądowy Anita Jagielska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Jerzego Masierowskiego

po rozpoznaniu w sprawie T. F.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 listopada 2012 r., sygn. akt III K 231/12

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a:

1.  zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy;

2.  na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 z późn. zm.) w zw. z § 2 ust. 3 i § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. K. kwotę 147,60 (stu czterdziestu siedmiu 60/100) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu T. F. z urzędu.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2012 r., Sąd Okręgowy w Szczecinie umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego.

W uzasadnieniu wskazał, iż w przypadku wyroków, którymi skazany został T. F. nie zachodzą podstawy do wymierzenia kary łącznej a w konsekwencji do wydania wyroku łącznego. Stąd też umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w oparciu o treść art. 572 k.p.k.

Na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie zażalenie złożył obrońca skazanego. Skarżonemu orzeczeniu zarzucił:

- obrazę przepisu art. 117 § 1 kpk, w zw. z art. 116 kpk, w zw. z art. 6 kpk polegającą na niedoprowadzeniu skazanego na posiedzenie i uniemożliwienie mu wypowiedzenia się w sprawie,

- obrazę przepisu art. 3 kk, poprzez nieuwzględnienie zasad humanitaryzmu w określaniu wymiaru kar orzeczonych wobec skazanego i nieuwzględnienie w całości wniosku skazanego.

Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji celem ponownego rozpoznania w zaskarżonym zakresie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy skazanego okazało się niezasadne.

W pełni bowiem należy podzielić rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w Szczecinie. W istocie bowiem wyroki, którymi został skazany T. F. nie mogły zostać połączone wyrokiem łącznym albowiem pomiędzy przestępstwami nimi objętymi nie zachodził realny zbieg przestępstw (art. 85 k.k. i 86 k.k.). W takiej sytuacji rozstrzygnięcie jak to zaskarżone było jedynym możliwym.

Niezależnie od trafności orzeczenia Sądu Okręgowego w Szczecinie zwrócić należy uwagę, na pewne uchybienia natury procesowej, których ten się dopuścił. Kluczowe jednak jest to, że nie mogły mieć one wpływu na treść skarżonego orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k. ) i w konsekwencji nie wymusiły ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 listopada 2012r.

Przede wszystkim w aktach brak jest zarządzenia o wyznaczeniu posiedzenia w sprawie. W sytuacji zaś gdy brak warunków do wydania wyroku łącznego zostanie stwierdzony jeszcze przed wyznaczeniem rozprawy, prezes sądu/ przewodniczący wydziału powinien w trybie art. 339 § 3 (w zw. z art. 574) skierować sprawę na posiedzenie, którego przebieg zgodnie z art. 143 § 1 pkt 10 wymaga sporządzenia protokołu (podobnie D. Kala, Postępowanie..., s. 203-204; SA w Katowicach II AKz 316/98, OSA 1999, z. 2, poz. 14). Zaraz na początku postępowania sąd powinien również wyznaczyć skazanemu obrońcę z urzędu, jeśli występują warunki do obrony obligatoryjnej. W kwestii udziału skazanego i jego obrońcy oraz prokuratora w posiedzeniu stosować zaś należy odpowiednio przepis art. 339 § 5 k.p.k. Te w sytuacji jak niniejsza nie nakładają na sąd obowiązku zawiadamiania ich o terminie posiedzenia, albowiem stosując odpowiednio - poprzez art. 574 k.p.k. art. 339 § 5 k.p.k. nie można takiego obowiązku wyinterpretować. Inaczej niż w sytuacji, gdyby sąd musiał procedować na rozprawie (art. 573 § 1 i 2 k.p.k. ).

W świetle powyższego nie sposób jednak uznać, iż wyżej omówione uchybienia miały wpływ na treść orzeczenia, a i przecież skarżący takiego związku nie wykazał. Ponadto w świetle unormowań dotyczących udziału stron w posiedzeniu i braku obowiązku zawiadamiania stron jako bezzasadny jawi się zarzut skarżącego o obrazie przez Sąd I instancji przepisów art. 117§1 i 116 k.p.k., a przy tym i art. 6 k.p.k. a mianowicie naruszenia prawa skazanego do wypowiedzenia się w jego sprawie przed sądem merita i prawa do obrony.

Zauważyć też należy, że zarzut naruszenia art. 3 k.k. poprzez nieuwzględnienie zasad humanitaryzmu jest całkowicie chybiony, żeby nie powiedzieć, że absurdalny albowiem w tym postępowaniu do wymierzenia kary łącznej w ogóle nie doszło. Nie było bowiem materialno prawnych podstaw do połączenia wydanych w stosunku do T. F. wyroków.

Mając na względzie powyższą argumentację Sąd Apelacyjny postanowił jak w sentencji. O wynagrodzeniu za obronę z urzędu Sąd Apelacyjny orzekł jak wyżej w punkcie 2.