Wyrok z dnia 2018-02-20 sygn. II SAB/Ol 9/18

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2018 r. sprawy ze skargi R. Ż. na bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w udostępnieniu informacji publicznej I. zobowiązuje Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia "[...]", w terminie 14 dni od zwrotu akt administracyjnych sprawy; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej na rzecz skarżącego R. Ż. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. W dniu 26 września 2017r. R. Ż. (dalej: skarżący) wystąpił do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej (dalej: MOPS) o informację publiczną w zakresie udzielenia informacji czy zakończyło się postępowanie administracyjne prowadzone przez tut. MOPS za nr "[...]". Wydanie informacji publicznej w sprawie decyzji/postanowienia kończącego postępowanie jak wyżej. Wniósł o udzielenie informacji publicznej w formie elektronicznej i przesłanie jej na adres email "[...]" lub w formie papierowej na adres : ‘[...]".

2. Pismem z dnia 16 października 2017r. Kierownik Zespołu ds. Realizacji Wywiadów Środowiskowych i Pracy Socjalnej MOPS poinformował zainteresowanego, że brak jest możliwości udzielenia informacji, o które wystąpił w dniu 26 września 2017r. Informacje, o które wystąpił zainteresowany nie mają charakteru informacji publicznej. Postępowanie prowadzone przez MOPS znak: "[...]" jest prowadzone w sprawie indywidualnej, zatem zgodne z art. 28 Kodeksu postepowania administracyjnego prawo do informacji posiada strona postepowania której sprawa dotyczy.

3. W dniu 11 stycznia 2018r. (data wpływu skargi do organu) R. Ż., wniósł za pośrednictwem organu, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na bezczynność Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w zakresie rozpatrzenia wniosku o udostepnienie informacji publicznej z dnia 26 września 2017r. Wniósł o:

1) zobowiązanie MOPS do wydania wnioskowanej informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wydanego w wyniku przedmiotowej skargi,

2) stwierdzenie bezczynności MOPS w sprawie rozpatrzenia jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 26 września 2017r.

3) stwierdzenie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa,

4) zasądzenie od MOPS zwrotu kosztów postępowania przed sądem administracyjnym.

W motywach uzasadnienia podał, że 26 września 2017r. skierował, za pośrednictwem ePUAP, wniosek o udostepnienie informacji publicznej, co oznacza, że stosownie do art. 61 § 3a k.p.a. wszczęte zostało postępowanie o wydanie informacji publicznej. Termin do wydania lub odmowy wydania informacji przewiduje art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie zaszły także okoliczności wskazane w ust. 2 tego przepisu, ani art. 15 ust. 2 ww. ustawy. Organ pozostał niemy na jego wniosek i zachowuje "obstrukcję" w kontaktach ze skarżącym oraz nie przekazał jakiejkolwiek informacji o ewentualnym opóźnieniu i jego przyczynach w udzieleniu informacji. Podał, że żądana informacja posiada walor informacji publicznej co wynika z wyroku NSA z dnia 25 marca 2003r. sygn. II SA 4059/02. Wskazał, że sama decyzja administracyjna jest niewątpliwie dokumentem urzędowym, o jakim mowa w art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wyjaśnił rozwiewając pojawiające się wątpliwości, że decyzja administracyjna jest informacją publiczną a traci walor indywidualny m.in. poprzez usunięcie z niej danych podlegających ochronie - czyli decyzja indywidualna zanonimizowana w sposób zgodny z przepisami staje się ważną informacją o sposobie działania organu administracji oraz o treści i formie podejmowanych przez ten organ rozstrzygnięć - por. wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2012r. sygn. I OSK 609/12 oraz z dnia 16 kwietnia 2010r. sygn. I OSK 83/10. Podał, że Dyrektor MOPS jest organem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej i ta okoliczność pozostaje poza sporem. Nadto z ostrożności podniósł, że wydanie decyzji lub podjęcie innej czynności przez organ przed wydaniem wyroku nie czyni skargi na bezczynność bezprzedmiotowym postępowaniem sądowym w zakresie ustalenia czy bezczynność nie miała charakteru rażącego.

4. W odpowiedzi na skargę, przekazaną Sądowi w dniu 30 stycznia 2018r., Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wniósł o jej oddalenie. Wyjaśniono, że po otrzymaniu wniosku skarżącego dotyczącego udzielenia informacji czy prowadzone konkretne postępowanie administracyjne zakończyło się oraz jaką, co do treści, decyzją lub postanowieniem, organ pismem z dnia 16 października 2017r. odmówił skarżącemu udzielenia żądanej informacji. Wskazano, że informacje, o które wystąpił skarżący nie mają charakteru informacji publicznej, gdyż dotyczą indywidualnego postępowania administracyjnego, w którym ww. nie jest stroną. Pismo to zostało skarżącemu wysłane w dniu 17 października 2017r. przesyłką za nr 7715 w książce nadawczej. Wobec tego nie można uznać, że skarga na bezczynność organu jest zasadna. Nadto z ostrożności podniesiono, że w postępowaniu prowadzonym w sprawie o nr "[...]" skarżący nie był stroną i nie jest stroną, co oznacza, że pozostaje poza kręgiem osób uprawnionych, o jakich mowa w art. 73 k.p.a. W ocenie organu żądanie podania informacji dotyczącej zakończenia postępowania administracyjnego oraz sposobu zakończenia tego postępowania złożone przez osobę trzecią, nie stanowi informacji publicznej, która winna być udostępniona wnioskodawcy. Stroną wskazanego wyżej postępowania jest osoba objęta wsparciem pomocy społecznej, nie jest osobą pełniącą funkcje publiczne. Zgodnie zaś z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Z tym ograniczeniem koreluje treść art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2017r. poz. 1769, ze zm), zgodnie z którym w postępowaniu w sprawie świadczeń z pomocy społecznej należy kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z pomocy społecznej i ochroną ich dóbr osobistych. W szczególności nie należy podawać do publicznej wiadomości nazwisk osób korzystających z pomocy społecznej oraz rodzaju i zakresu przyznanego świadczenia. Wyjaśniono, że sprawa administracyjna o podanym wyżej numerze dotyczyła postępowania w przedmiocie świadczeń z pomocy społecznej, w której stroną jest osoba znana skarżącemu. W tej sytuacji wydanie takiego orzeczenia byłoby równoznaczne z poinformowaniem skarżącego o prywatnej, osobistej sytuacji konkretnej, możliwej do indentyfikacji osoby fizycznej.

5. Pismem procesowym z dnia 5 lutego 2018r. skarżący poinformował, że nie otrzymał żadnego pisma z MOPS w sprawie wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Brak jest dowodu doręczenia mu jakiejkolwiek przesyłki. Nadto przywołał orzeczenie sądu, w którym stwierdzono, że pisma procesowe wywołują skutki prawne tylko, o ile zostały prawidłowo doręczone stronie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Postępowanie wywołane skargą na bezczynność organu ograniczone jest do badania przez sąd, czy organ miał wynikający z prawa obowiązek udostępnienia informacji publicznej i czy dokonał tego w terminie określonym w art. 13 ustawy z dnia 6 września 2011r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U. z 2017r. poz. 1764, ze zm) dalej: u.d.i.p. Właściwość sądów administracyjnych w sprawach wniosków o udzielenie informacji publicznej wynika z przepisu art. 21 u.d.i.p. stanowiącego, że do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016r. poz. 718, ze zm) dalej: p.p.s.a.

Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości orzeka między innymi w zakresie skarg na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 4a, a w przypadku informacji publicznej także innych podmiotów zobowiązanych do jej udzielenia.

Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a. ).

Wobec tego, aby móc skutecznie zarzucać organowi bezczynność należy wpierw stwierdzić, czy na takim organie ciąży wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego w nakazanym prawem terminie organ nie wypełnia. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność organu nie ma znaczenia okoliczność z jakich powodów określona decyzja, postanowienie lub inny akt czy czynność nie zostały dokonane, a w szczególności czy bezczynność została spowodowana zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu. W przypadku spraw dotyczących dostępu do informacji publicznej organ administracji pozostaje w bezczynności w szczególności wówczas, gdy nie udzielił zainteresowanej jednostce żądanej przez nią informacji publicznej stosownie do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi była bezczynność Dyrektora MOPS o udostępnienie informacji publicznej w postaci informacji o wskazanym konkretnie przez skarżącego postępowaniu administracyjnym (poprzez wskazanie oznaczenia postępowania, pod którym jest prowadzone) w postaci przesłania decyzji, bądź postanowienia będącego rozstrzygnięciem w tej sprawie.

Z przekazanych akt sprawy wynika, że wbrew stanowisku organu żądana przez skarżącego informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do treści art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ww. ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1 pkt 1-3 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskiwania informacji publicznej, w tym uzyskiwania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego; wglądu do dokumentów urzędowych oraz dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych (art. 3 ust. 2 u.d.i.p.). Z kolei w art. 4 tej ustawy wskazane są podmioty zobligowane do udostępniania informacji publicznej, do których zalicza się organy władzy publicznej, zaś art. 6 ust. 1 pkt 1-5 ustawy, w sposób nie enumeratywny, wskazuje informacje publiczne podlegające udostępnieniu, wśród których możemy wyróżnić informacje dotyczące danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" tiret pierwszy u.d.i.p.).

Ocena powyższa znajduje potwierdzenie w ugruntowanym i podzielanym przez tutejszy Sąd stanowisku sądów administracyjnych, iż decyzje administracyjne wydawane przez organy administracji publicznej, jako stanowiące treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, należą niewątpliwie do informacji o danych publicznych i stanowią informację publiczną w rozumieniu ustawy (por. wyroki NSA: z dnia 21 lutego 2017r. sygn. akt I OSK 2610/15, z dnia 11 listopada 2013r., sygn. akt I OSK 1558/13; z dnia 5 września 2013r., sygn. akt I OSK 894/13; z dnia 9 stycznia 2013r., sygn. akt I OSK 2157/12; wyroki WSA: w Krakowie z dnia 4 czerwca 2014r., sygn. akt II SAB/Kr 127/14; w Gdańsku z dnia 8 maja 2014r., sygn. akt II SAB/Gd 11/14; w Lublinie z dnia 9 stycznia 2014r., sygn. akt II SAB/Lu 698/13; w Opolu z dnia 5 grudnia 2013r., sygn. akt II SAB/Op 72/13; w Olsztynie z dnia 9 maja 2013r., sygn. akt II SA/Ol 206/13; w Łodzi z dnia 27 listopada 2014r., sygn. akt II SAB/Łd 149/14 – dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z kolei krąg podmiotów zobowiązanych do udostępnienia tak definiowanej informacji publicznej wskazany został w art. 4 u.d.i.p. W tym kręgu podmiotów, stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, znalazły się także (poza "władzami publicznymi"), inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a wśród nich "podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego". Kierownik ośrodka pomocy społecznej bezspornie należy do tej grupy podmiotów, o których mowa w art.4 ust.1 pkt 4 ustawy.

Jak wynika z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (tj. Dz.U. poz.1769, ze zm.), zadania pomocy społecznej w gminach wykonują jednostki organizacyjne - ośrodki pomocy społecznej. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) udziela kierownikowi ośrodka pomocy społecznej upoważnienia do wydawania decyzji administracyjnych w indywidualnych sprawach z zakresu pomocy społecznej należących do właściwości gminy (art. 100 ust. 7 ww. ustawy). Nadto pracownikowi socjalnemu, stosownie do art. 121 ust. 2 tej ustawy, przysługuje ochrona prawna przewidziana dla funkcjonariuszy publicznych, co wynika z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym.

W ocenie Sądu, w świetle powyższego nie budzi wątpliwość, iż organ obowiązany był do rozpoznania wniosku strony skarżącej w kontekście postanowień ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem treść decyzji administracyjnej żądanej przez skarżącego stanowi informację publiczną. Udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje natomiast bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 ustawy). Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonej we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona. W tym miejscu należy jednakże wskazać organowi, że uznanie określonej informacji za informację publiczną nie przesądza jeszcze o bezwzględnym obowiązku udostępnienia takiej informacji. Stosownie bowiem do art. 5 ust. 1 u.d.i.p., podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej mogą ograniczyć dostęp do żądanych informacji ze względu na przepisy o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, jak również z uwagi na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy - ust. 2 tego przepisu. Z tego też powodu organ oceniając, czy określona informacja publiczna może zostać udostępniona z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. winien zwrócić uwagę, że ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. W tym zakresie zatem bezwzględnie organ winien, na co wskazuje w odpowiedzi na skargę, uwzględnić szczególną regulację wynikającą z art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.

Reasumując, na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Natomiast stanowisko organu o odmowie udzielenia informacji winno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów k.p.a. Jeżeli jednak żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ odmawia jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych terminów.

Dla oceny w tej sprawie, czy organ pozostawał w bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej, istotne znaczenie miało ustalenie, iż organ dysponuje informacją, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 6 u.d.i.p. oraz że jest on podmiotem zobowiązanym do udostępnienia tej informacji.

W sprawie nie jest sporne, że Kierownik Zespołu ds. Realizacji Wywiadów Środowiskowych i Pracy Socjalnej MOPS uznawszy, iż żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej odstąpił od jej udzielenia, sporne natomiast pozostaje, czy skarżący otrzymał taką informację, czemu przeczy w piśmie procesowym z dnia 5 lutego 2018r. Okoliczność powyższa nie jest jednak istotna w rozpoznawanej sprawie, bowiem organ nie wydał decyzji odmawiającej udzielenia informacji publicznej, do czego obliguje art. 16 ust. 1 u.d.i.p., poprzestając jedynie na piśmie informującym, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, przy czym brak jest dowodu, że taką informację skarżący otrzymał, gdyż organ dysponuje tylko potwierdzeniem, iż nadał przesyłkę do skarżącego w dniu 17 października 2017r.m, zaś brak dowodu aby taka przesyłka została skutecznie doręczona stronie. W ocenie Sądu pisemnej informacji z dnia 16 października 2017r. nie sposób zakwalifikować jako decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, stosownie do art. 16 ust. 2 u.d.i.p. Ustalenie, iż organ nie wydał decyzji administracyjnej o odmowie udzielenia informacji publicznej, ani też innej informacji nie udzielił w ustawowym terminie, ani nie poinformował o przyczynach opóźnienia w realizacji wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.), uzasadnia ocenę, iż organ pozostaje w bezczynności.

Rekapitulując przy uznaniu, iż w sprawie tej zachodzą okoliczności szczególne wynikające z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej organ winien wydać decyzję administracyjną, w której przedstawi swoje stanowisko, co do braku możliwości udostepnienia żądanej informacji, a który to akt będzie mógł zostać poddany kontroli, tak w toku postępowania administracyjnego, jak sądowo-administracyjnego.

Skoro więc wniosek skarżącego z dnia 26 września 2017r., w dacie orzekania przez Sąd, nie został załatwiony w sposób wskazany powyżej, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. zobowiązano Dyrektora MOPS do jego rozpatrzenia, w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi, stosownie do treści art. 286 § 2 p.p.s.a..

Nadto Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestę Sąd miał na uwadze, że rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego braku woli do załatwienia sprawy, jak też w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa, czy opóźnienia w podejmowanych czynnościach pozbawionego jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. W rzeczonej sprawie, zdaniem Sądu, nie sposób dopatrzyć się w działaniu organu rażącego naruszenia prawa. Brak jest bowiem podstaw do stwierdzenia, że zaniechanie organu było zamierzone, czy też miało na celu utrudnienie skarżącemu dostępu do informacji publicznej. Po otrzymaniu wniosku organ podjął czynności związane z jego załatwieniem i wystosował do skarżącego pismo z informacją, wprawdzie wadliwą, iż żądana informacja nie stanowi informacji publicznej co oznacza, iż gdyby faktycznie wskazana informacja nie stanowiła informacji publicznej, czego Sąd nie zaakceptował, to takie załatwienie wniosku odpowiadałoby wymogom prawa, skoro wystarczająca byłaby wówczas tylko informacja, iż żądana informacja nie jest informacja publiczną. W tej sprawie nie zachodził zatem przypadek oczywistego braku podejmowania przez organ jakichkolwiek czynności, czy też lekceważenia wniosku skarżącego.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, w pkt 1 sentencji orzekł na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a, w pkt 2 na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. O zwrocie kosztów sądowych na rzecz skarżącego orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a., które obejmują zwrot uiszczonego wpisu od skargi w wysokości 100 zł.