Postanowienie z dnia 2018-04-18 sygn. II SA/Rz 970/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2018 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku S. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi S. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania - postanawia - odmówić przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie

S. S. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania. W sprawie tej wymieniony – wezwany do uiszczenia kwoty 100 zł tytułem wpisu od skargi - wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych. Podniósł, że obecnie nie jest w stanie opłacić skargi. W uzasadnieniu swojego żądania zwrócił uwagę na swój bardzo zły stan zdrowia. Podał, że wymaga w związku z powyższym leczenia, czego koszt to 200 zł miesięcznie. Wnioskodawca podkreślił, że dnia 5 kwietnia 2018 r. podczas podróży pociągiem z G. skradziono mu bagaż o wartości 1000 zł. W ten sposób pozbawiony został m. in. odzieży, jak też okularów. Skarżący podał, że mieszka "u znajomych", za co płaci im kwotę 600 zł miesięcznie. Ponadto, ponosi wydatek w kwocie 80 zł tygodniowo na środki czystości.

Akta sądowe wskazują nadto, że postanowieniem z dnia 21 marca 2017 r. sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w [....] ogłosił upadłość skarżącego jako osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. Zgodnie z oświadczeniem skarżącego złożonym we wniosku, po potrąceniu syndyka pozostaje mu kwota 1550 zł z tytułu pobieranej emerytury, a jego zadłużenie wynosi 60 000 zł.

Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:

Strona inicjująca postępowanie sądowe musi liczyć się z tym, że zobowiązana jest do pokrycia kosztów z tym postępowaniem związanych. Wskazuje na to brzmienie art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", który to przepis ustanawia zasadę odpłatności postępowania sądowego i nakłada na jego stronę obowiązek uiszczenia przedmiotowych kosztów. Świadczy to o wyjątkowości instytucji prawa pomocy, która jako odstępstwo od wymienionej reguły nie może być interpretowana w sposób rozszerzający. Oznacza to, że przesłanki jej przyznania należy wykładać w sposób ścisły, Istotne jest, że przesłanki te musi wykazać ubiegający się o wsparcie, który winien w tym celu szczegółowo opisać swoją sytuację materialną, jak też przedłożyć stosowne dokumenty, które by ją potwierdzały. W myśl art. 245 § 3 P.p.s.a., zwolnienie od kosztów sądowych składa się na częściowe prawo pomocy. Jego adresatem -wedle art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. – jest osoba, która nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Rozpoznająca wniosek nie neguje tego, że skarżący znajduje się w trudnej sytuacji bytowej, bowiem ogłoszona została jego upadłość i w związku z tym mieszka "u znajomych". Należy jednak podkreślić, że mimo tej niekorzystnej sytuacji zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe. Nadto, uzyskuje stały dochód, który wielokrotnie przewyższa wielkość wpisu od skargi. Strona powołała się także na okoliczność w postaci kradzieży jej bagażu z odzieżą i okularów, jednak w żaden sposób tego nie uprawdopodobniła.

W świetle powołanego wyżej art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a, tylko wydatki, które łączą się z pokryciem podstawowych potrzeb życiowych mogą wyprzedzać obowiązek pokrycia kosztów sądowych w danej sprawie. Przepis ten stanowi bowiem o koniecznym utrzymaniu wnioskodawcy i jego rodziny. Skarżący podał natomiast, że ponosi wydatek w wysokości 80 zł tygodniowo na środki czystości, co miesięcznie daje kwotę 320 zł. Nie można jej w podanym wymiarze z pewnością zaliczyć do wydatków przesądzających o niezbędnym utrzymaniu wnioskodawcy.

Jak już wyżej podkreślono, prawo pomocy to wyjątek od zasady ponoszenia przez strony kosztów postępowania. Skierowane jest ono do osób ubogich, dla których trudnością jest zapewnienie sobie i pozostałym domownikom podstawowego utrzymania. Taką osobą ubogą nie jest, według rozpoznającej wniosek, skarżący, który dysponuje stałym dochodem w wysokości 1550 zł i który tylko na środki czystości przeznacza kwotę 320 zł miesięcznie.

Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.